काव्यलेखन

हा खेळ सोंगट्यांचा....

Submitted by बागेश्री on 10 March, 2013 - 15:05

आयुष्याच्या पटावरचा,
हा खेळ सोंगट्यांचा....

डाव खेळताना चाली मात्र माझ्या...
कधी डौलातली सरळ,
कधी बेरकी तिरकी,
कधी एक दोन अडीच,
तर कधी एकच सावध पाऊल.....

कधी अचानक कळतं!
मांडलेला डाव तुझाच...
चालही तुझीच,
पायाखालची काळी-पांढरी घरं,
नुसताच आभास!

सोबतीच्या सोंगट्यांचा आधार,
तो खरा?
रंगातच गल्लत होते,
आपल्या परक्यांची!

पट माझा नव्हता,
डावही,
चालही नाही अन
ज्याच्या संरक्षणासाठी डाव मांडला,
तो ही माझा नाही....

शब्दखुणा: 

रंग लेवून आलं आभाळ !

Submitted by राजीव मासरूळकर on 10 March, 2013 - 14:27

रंग लेवून आलं आभाळ
रंगी लावून गेलं आभाळ !

लाली आली अशी
की पलाश फुले
शुक्रतारा हसे
आसमंती निळे
सोनं पिऊन आलं आभाळ !

झालं पाणी निळं
हिरवी हिरवी शेतं
रंग चराचरी
भिनले ओतप्रोत
चांदी चढवून आलं आभाळ !

शुभ्र काळे ढगं
वारा आणी वरी
थोर शिल्पकार
ढगांचा रंगारी
फाग खेळून आलं आभाळ !

पक्षी परतले
गायी झाल्या पिशा
गोड पावा घुमे
झाल्या राधा दिशा
कृष्ण होऊन गेलं आभाळ !

अबोल-ताना

Submitted by करकोचा on 10 March, 2013 - 11:06

तोंडे हलताना दिसताहेत त्यांची.
ते बोलत असावेत.
पोहोचत काही नाही,
दूरच्या रस्त्यावरील रहदारीच्या आवाजाप्रमाणे.
त्यांच्याकडे पाठ करून बसतो मेंदू.

दिसत असावे माझ्या डोळ्यांत
माझे तिथे असून नसणे.
ते आणखी खवळतात.
उडू लागते थुंकी तावातावाने बोलताना;
स्वत:ला चाबूक मारून
जणू घोडा स्वत:च्या तोंडास फेस आणतोय.

वादाला तोंड फुटल्यावर,
संवादातील सम सरल्यावर,
काय उरते बोलण्यासारखे?
त्यापेक्षा आळवावा एखादा सुंदर
मौनराग...

पोट : एक सत्य

Submitted by राजीव मासरूळकर on 10 March, 2013 - 06:13

पोट : एक सत्य
-----------------

खूप साहिलेले
गरिबीचे रोज
तरी आहे बोज
पोटावरी ।।

काम आणि राम
डोळे पाही वर
हात पोटावर
ठेवोनिया ।।

आमचेच हात
नाही आम्हा जड
हातांचे दगड
झाले तरी ।।

पोट आणि पाठ
झाले एकजूट
तरी हरीपाठ
म्हणू आम्ही ।।

कापून भाकरी
बांधले मंदीर
तरीही उंदीर
भिडलेले ।।

कसे विसरावे
पोट : एक सत्य
पोटाचे अपत्य
भगवान ।।

- राजीव मासरूळकर
'मनातल्या पाखरांनो',
२००६

मायबाप

Submitted by राजीव मासरूळकर on 10 March, 2013 - 05:46

मायबाप
******

संसारसर्पाच्या विळख्यात
दारिद्र्याचे गरळ गिळून
प्रत्येक दिवशी स्वतःला
मजुरीच्या मोलात विकून
थकूनभागून
सांजावतांना
माझे मायबाप
कवेत घेऊन येतात-
एक धगधगते अंधारसत्य . . . .
त्यांच्या पिचलेल्या हाडांतून
उसळते आग
तिलाही देतात ते
रक्ताचे डाग
मी मात्र बसलेलो
थंडचा थंड
शिक्षणातल्या शौर्याने
बनलेलो षंढ . . . . . . !

-राजीव मासरूळकर
"मनातल्या पाखरांनो"
२००६, लेखन २००४

Blood Hymns - 2

Submitted by हरवलेल्या जहाजा... on 10 March, 2013 - 00:33

(कन्फ्युज्स्ड माणसाचा राक्षस बनत जाण्याची प्रक्रिया)
मुळांनी खोड शोषुन घेतले,
जेव्हा अ‍ॅन्जेल्स वीटेवर झोपले.
क्रुसावरती निर्वात लटकवला.
सर्वांनी त्याची भक्ती केली.
कालचा मी,
आजचा मी,
उद्याचा मीच्या,
गात्रांमध्ये राक्षस आहे.
काळ त्याला लिबरेट करेल.
देह त्याला जनरेट करेल.
पण आत्मा मी मुक्त ठेवलाय.
तो शेवटच्या खोलीत
शांतपणे मुततोय.
मुर्दाड कावळे,
लोचट भिकारी,
थंड वेश्या,
भडवे पुरोहित,
यांना घालतोय
बंबाळ तुकडे

एक तुकडा इथे भिरकावला
तिथे धावा
दुसरा या इथे आभाळात
त्यावर झेपा
स्वतःच्या विषात
स्वतःचाच बळी
अळीमिळी गुपचिळी
विकार द्या
विकार घ्या
साठवलेल्या बुरशीमागचे

मैत्री

Submitted by Sangeeta Kulkarni on 9 March, 2013 - 13:17

मैत्री

मैत्री पाण्यासारख़ी निर्मळ करा
दूर जाऊनसुद्धा क्षणोक्षणी आठवेल अशी करा..

चंद्रता-यासारखी अतुट करा
ओंजळीत घेउनसुद्धा न मावेल अशी करा..

दिव्यातल्या वातीसारखी
करा निसर्गापेक्षाही सुंदर करा..

शेवटपर्यंत निभावण्याकरता
मरणसुद्धा जवळ क़रा..

शब्दखुणा: 

Blood Hymns - 1

Submitted by हरवलेल्या जहाजा... on 9 March, 2013 - 11:17

ही माणसं एकत्र का रहातात?
कपल्स म्हणुन?
कुटुंब बनवुन?
शहरं वसवुन?
देश, धर्म??

पावलं घेऊन जेव्हा बाहेर पडलो,
तेव्हा जाणवलं,
जिथे जिथे पोकळी आहे,
तिथे कुंटणखाने निपजलेले
आदिम संस्कृतीला पर्याय म्हणुन?
कुणास ठाऊक.
पण,
पोकळीला पर्याय नव्हते.
संदर्भ नव्हते.
तिथे आतमध्ये खुप सोप्पंय.
किंचाळू नका. श्वास घ्या.
धपापु नका. हपापुन घ्या.
पाऊस पाडा. पिकं घ्या.
एकबारी, दुबारी..
कितीही.. घ्या
एक स्तन घ्या वासनेनं
आणि दुसरा घ्या मायेनं

मग,
तशात मोकळी दारं घेऊन
एक नाशवंत बाई
माझ्या पायथ्याशी येते,
'येळकोट येळकोट
स्तनाग्र दिठी,
स्नायुंची मिठी.
मासावरच्या त्वचेसकट

एक मी अन एक तू

Submitted by वैभव फाटक on 9 March, 2013 - 04:18

दोस्त दोघे एक मी अन एक तू
मी किती करतो गुन्हे पण, 'नेक' तू

लष्कराची भाजताना भाकरी
विस्तवावर हात थोडे शेक तू

पाहुया मासा अता जातो कुठे ?
फक्त पाहुन वेळ, जाळे फेक तू

का तुझी प्रत्येक मैफिल बेसुरी ?
सूर आळव अंतरी दिलफेक तू

पर्वतांवर जायचे आता तुला
पार केल्या टेकड्या कित्येक तू

( वैभव फाटक - १८ जून २०१२ )

---------------------------------------------------

दोस्त दोघे एक मी अन एक तू
सातवी नापास मी, बीटेक तू

घे जरा वाटून कामे आजही
मी चपाती लाटतो अन शेक तू

"भुईपण"

Submitted by अमेय२८०८०७ on 9 March, 2013 - 02:24

ये रे सख्या अविनाशा
मला लाटेने भिजव
नाकारले स्वप्न माझे
ओल्या कुशीत उजव

उरी तापलेली वाळू
तुझे धृवांचे किनारे
वारा भणाणून वाहे
त्याच्या स्पर्शाचे शहारे

विसावून जाण्यासाठी
माझे जागतात काठ
भेगाळल्या खडकांची
नात्यांसम वहिवाट

ठाव नाही तुला ठावे
तुझी गूढता अमाप
कोसळण्याच्या हाकेला
खाऱ्या आसवांचा शाप

उडे चिमणा चिमणी
गोजिरासा परिवार
माझा बेभरवशाचा
भुईपणाचा संसार

DSC01822.JPG

Pages

Subscribe to RSS - काव्यलेखन