नातीगोती

किरणं कोवळी कोवळी,
पाहती आभाळी पोटुन,
त्वरा आली हि पहाट,
पदर शोधू रे कोठून?

रात काल जगले मी प्रीतीची,
दृष्ट पारधी तू .....घेतले सावज गाठून,
क्षण धावती बेधुंद त्या वाऱ्याच्या पाठून,
थांबेल मजसंगे....वेळ अशी...आणू रे कोठून?

पापणीला बजावले,"तू मिटायचे नाही,
त्या मिठीतून आज मज सुटायचे नाही"
अशी वेडीपिशी झाले...केस मोकळे सोडून,
सांग...तो शहारा जादूचा...तू आणला कोठून?

ओढ इतकी भाभडी...मज शांत राहावे ना बोलून,
स्पर्श प्रीतीचा तुला असा भेटला कोठून?
काल हिंडले तुझ्यात....पण थकले शोधून,
तुझ्या गंधाचं अत्तर...सांग....मज मिळेल कोठून?

तू जाणतो मनातले....कसे पाहिलेस अंधारातून?

खूप दिवस असेच गेले, काय करावे याचा विचार करून मेंदू थकून गेला. पुढचा रस्ताच हरवून गेला, काही दिसेना. खूप मोठ्या प्रवासाची सुरुवात केली होती आणि तो प्रवास मधेच संपून गेला. मुक्कामाला पोचले नाही पण तो रस्ता आवाक्यात आला आणि त्याचा खूप आनंद पण झाला. आता पुढे काय? इतक्यात काही हा रस्ता संपणार नाही याची मानसिक तयारी झालेली होती. अचानक हाती घबाड लागावं तस माझं आयुष्य एका सुंदर तबकातून माझ्या समोर आलं. आता त्याचं काय करायच? मी भांबावून गेले, आनंद व्हायला हवा पण मला काय करावे हेच सुचेना.

जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...

वाट दाट सावली
काट पाऊली फसेल गं

कोस मैल चाललो
न थांबता मी दौडलो

चढण ही अशी जशी
धराच घातली पालथी

दमलो जिथे तिथे आता
विसावा मीच शोधतो

वळणावर आंधळया अशा
फिरल्याच पार त्या दिशा

कधी कसा कुठे आता
मीच मजला न कळे

तिथे तुझीच साथ गं
शोधण्यात गुंतलो....

बेट ते तिथे दिसे
शीड घेतले तसे

किनारी मी उभा आणि
काठ सागरात शोधतो

जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...

रोहित गद्रे ,१८/०२/२०१३.

Paus – ek priyakar…

Aata tari yena - Kiti ant pahashil
Mi chatakasarakhi tahanlele nahi
Morasarakhe thui thui nachtahi mala yet nahi
Tu yavas mhanun Tansenasarakha gatahi nahi..

Tu janatos - ya saryanpeksha vegali mazi priti
Antarichya olavyache apule nate
Mazya aat khup aat- tu daba dharun baslela- veli aveli kadhihi barasanara

Tu dhund kosalavas aani mala chimb mithit bhijvavas
Pahila aavesh sampalyavar tu nusatach barsavas
an mi tuzyakade pahat rahava – dole band karun tula anubhavava

Kadhi tu khup khup garjavas, vijanbarobar tandavnrutya karun mala ghabravavas,

"भांडा सौख्यभरे"

भांडण हा गृहसौख्याचा पाया आहे. असं म्हणतात नवरा बायकोच्या भांडणात कुणी पडू नये आणि काही अंशी ते खरही आहे. भांडकुदळ बायको किंवा भांडखोर नवरोबा, त्याहून वेगळं म्हणजे दोघेही भांडणवादी असे चित्र सहसा पहायला मिळते. भांडखोर स्वभाव दोघांतही नसलेल्या नवरा बायकोनाही कधीतरी उगाच भांडावं असं वाटतं, भांडतातही. त्यांच्यामधलं प्रेम, स्नेहबंध भांडण वाढवते.

का साळुंकी दारावरती ओरडते ही मला ठाव ना,
का थांबल्या डोळ्यावरती आज अनावर भावना...

माहेराचे कुणी अजुनही आले नाही फ़ार दिसाचे,
हे आभाळा आता एकदा आईचा चेहरा दाव ना....

लागे उचकी ठसक्यासरशी सय कुणाची येत असे,
दादा पडला गुडघ्यावरती हळद त्याला लाव ना....

रोज दिसे ते झाडावरती घरटे भरले कबुतरांचे,
एकटीच मी दुर कशी मज दिसेच माझा गाव ना...

घरात सारी भरुन इथेही नातीमाती आपुलकीची,
तरी उरातुन आजही पुसले माहेराचे नाव ना.....

सांज होता माळावरती बसुन रहावे असे वाटते,
वाट जरी ती रोजंच दिसते सरली माझी हाव ना....

कधी कावळा परसामध्ये ओरडला की धावतेच मी,

माझं लग्न होऊन मी नवी नवरी बर्वे कुंटुंबात आले तेंव्हा, खूप माणसांची वर्दळ होती. सुरवातीला वाटलं लग्नघर आहे म्हणून असेल. पण नंतर बरीच वर्षे ते तसच सुरू होतं. माणसं चर्चा करायला यायची. बाबांच्या हस्ताक्षराचं कौतुक करायची, त्यांचं लिखाण वाचायची. कधी अर्धा अर्धा दिवस बाबांची व आलेल्या पाहुण्यांची चर्चा चालायची. तेंव्हा मला आश्चर्य वाटायचं, काय ही माणसं बडाबडा करीत बसतात. लक्ष देत नसल्याने विषयही डोक्यावरून जायचे. बाबांचं वाचन दांडगं होतं. संदर्भही ते पटापट द्यायचे. आपले मुद्दे हिरहिरीने मांडायचे. मला, आईंना ते वितंडवाद वाटायचे. काय मिळतं हे सगळं करून असं वाटायचं.

चार भिंतीतलं राजकारण- विद्या बाळ

"...घराघरातलं कुटुंबात शिजणारं आणि चालणारं राजकारण कुटुंबसंस्थेइतकंच जुनं आहे. आपल्याला ते जाणवत नाही, लक्षात येत नाही. याची दोन कारणं आहेत. कुटुंबाच्या गौरवीकरणात आपल्यावरच्या म्हणजे स्त्रियांवरच्या उदात्त संस्कारांची परंपरा फार मोठी आणि घट्ट आहे. त्यामुळे स्वार्थत्याग, समर्पण, वात्सल्य, सोशिकता यासारख्या ‘गुणांची’ मक्तेदारी स्त्रियांवर लादण्यात परंपरा यशस्वी झाली आहे. वास्तविक हे ‘गुण’ हे खरंच चांगले असतील तर पुरुषांमध्येही त्यांची रुजुवात का बरं करण्यात आली नसेल? ..."

- विद्या बाळ

पूर्ण लेख इथे उपलब्ध आहे. वाचनिय.

अस्तित्व

सावकाश चालत ते आजी अन आजोबा कॅफे मध्ये शिरले. आजोबांनी दोघांसाठी कॉफी अन केकची ऑर्डर दिली अन ते दोघे खुर्चीवर बसले. हातातील काठ्या हळू एका बाजूला ठेवून ते आपापल्या जागी स्थिरावले.