लघुकथा

"आता आवाज येतोय ना नीट ? ओरडून ओरडून बसलेला "
"हो येतोय,काहीच प्रॉब्लेम नाही"
"हा ते वाक्क्य बोलेल ना, तिथे मग मी 'अच्छा' म्हणेन आणि पुढचं वाक्क्य घेईन,असं चालेल ना ?"
"हा,असच पाहिजे,काही नाही ग निवांत कर,बिनधास्त कर,होतंय सगळं नीट"
"ए ऐक ना,इथं बोलत नका बसू,आपल्या आधीची संपेल आता,५ मिनटात आहे आपली,
सगळं नेपत्थ्य आलंय ? घरातलं,स्टुडिओतलं ?"
"हो,आलंय"
"ओके,प्रत्त्येकानं आपापली प्रॉपर्टी बघा आपल्यासोबत आहे का ते,ठीके ? चान्गलीच होणारे आपली,मस्त प्रॅक्टिस झालंय सगळ्यांचं ! ऑल द बेस्ट सगळ्यांना !"
"थँक यु"

"हॅलो बाबा,
काय करतोयस रे ? इकडं येत का नाहीस तू ? आई म्हणते खूप काम असत तुला आणि काम पूर्ण करावंच लागत नाहीतर तुझे साहेब ओरडतात तुला, आमच्या बापट मॅडमसारख्या, पण त्या साहेबाना एवढं कळत नाही का रे कि त्या कामामुळं मला तू कित्येक दिवस दिसलेलाच नाहीयेस ते. असं करत का कुणी ?

बागेश्री ती तिच्या दुनियेत मग्न राहायची. ती स्व‍च्छंदी असल्यामुळे सगळ्या सोबत रमायची. पण आजोळी यायला टाळायची आप्पा मुळे. आप्पाच्या फटकळ वागण्यामुळे तिला इथे करमायचे नाही. आनंद आपल्या लाडक्या भाचीला आणि बहिणीला घेण्यासाठी स्टेशन वर आला होता. आप्पा खुप आनंदात होते. आज दिवाळी निमित्त घरी पाहुणे आले होते. नातवंडे, पाहुणे, सुना, मुला मध्ये आप्पाचा जीव रमायचा. आप्पाची मुलगी वसुधा सुद्धा आपल्या मुलीला बागेश्रीला सोबत घेऊन आली होती. तसे बागेश्रीचे जास्त काही जमायचे नाही आजोबा सोबत पण आईच्या आग्रहा खातर ती आली होती. पण या वेळेस बागेश्री आप्पा आनंदी वाटले नाहीत.

"पहिल्या प्रेमाची कबुली"

तो फोनवर बोलत बोलत पूर्ण हॉल मध्ये फिरत होता.

"भीती वाटतेय,तुला काय वाटतं,मी जे करतोय ते बरोबर आहे ना?"

"हो,आणि सर्व काही होणार ठीक.पण ती आहे कुठे?"

"येतच असेल आता."

तेवढ्यात दरवाज्याची बेल वाजली.

"ती आली, मी तुला नंतर करतो कॉल ,
बाय,काळजी घे."

एवढ बोलून त्याने कॉल ठेवला आणि दरवाजा उघडला.

"काय रे,इतका वेळ लागतो का दरवाजा उघडायला?
आणि तुला कॉल करत होती तर ,
तू कोणासोबत तरी बोलण्यात गुंग.
कोणासोबत बोलत होता एवढा?"
हातातल्या पिशव्या सांभाळत हसतच ती बोलली.

ही तीच तर नाही?
नताशा ! टी वाय बी कॉम, ब्यूटीक्वीन ..
ह्मम, तीच तर दिसतेय .. बाहेरची ती लाल गाडी, तिचीच असणार. आजही चेहर्‍यावरचा अ‍ॅटीट्यूड काही कमी दिसत नाही.. प्रदीप स्वत:शीच बोलत होता,

दोघांचं प्लानिंग आधीच झालेलं होतं. मेक, मॉडेल, रंग, सीट कव्हर्स, गणपती कुठे लावायचा ते अगदी थेट त्यावेळी पेन ड्राईव्ह मध्ये कुठली गाणी टाकायची आहेत इथपर्यंत. म्हणता म्हणता डाऊनपेमेंट जमलं, इ.एम.आय. अड्जस्ट झाला, दोघांनीही ड्रायव्हिंग क्लास लावला. तो जरा पटकनच शिकला. सवय ना रोजच्या बाईक च्या प्रवासाची. तीही शिकत होतीच जमेल तसं पण तिला चिंता नव्हती. नाहीच जमलं आपल्याला तर तो आहेच की ! ऐटीत ग्लासेस लावून, शिफॉन ची साडी नेसून कारमधे बसायचं. गेली काही वर्ष सक्त ताकीद होती ना, बाईकने जायचं असेल तर साडी नेसायची नाही. तिची चिडचिड व्हायची मग, पण आता कळी खुलली होती.

उपवस्त्र
उमा भल्या पहाटेच उठत असे. पारोशाने करायची सगळी कामं उरकून आंघोळ करून पुढल्या दारी सडा, रांगोळी आणि मग सासऱ्यांसाठी देवपूजेची फुलं गोळा करायची असा नित्यक्रम होता. त्यांची पूजा आटपेस्तोवर एकीकडे चहाचं आधण आणि दुसरीकडे न्याहारीची तयारी !

आज परत तिची तीव्रतेने आठवण येत होती. आयुष्याच्या या वळणावर आपण किती एकटे आहोत हे स्वत: ला जाणवत होते. आयुष्य सगळे द्वेष करण्यात गेले. पैसे असले तर सगळे साथ देतात पण पैसे नसल्या वर माणसाची खरी किंमत कळते.

आज आनंदी बाई खुपच गडबडीत होत्या. कारण त्यांच्या पिऊचा आज वाढदिवस होता. जोरात तयारी चालली होती. सुषमा त्यांना सूचना देत होती. घराची सजावट पूर्ण होत आली होती. तेव्हड्यात पिऊ धावत आली. आनंदी बाई ने तिला कडेवर उचलले. पिऊ लगेच त्यांना बिलगली. संध्याकाळी 6 ला कार्यक्रम सुरू झाला. सुषमा-अजय अगत्याने सगळी कडे लक्ष्य देत होती. कार्यक्रम व्यवस्थित पार पडला. सोसायटीतील लहान मुले आणि मुली आली होती. केक कटिंग, गेम्स झाल्या नंतर छोटासा फराळ होता. आनंदी बाई किचन मध्ये काम करत ओळखीच्या लोकांना भेटत होत्या. पिऊचे सर्व आवडते लोक आनंदी बाईच्या सुध्दा आवडीचे होते.

रुचिता चपलेचा तुटलेला बंद पायाच्या अंगठ्यात आणि त्याच्या शेजारच्या बोटात घट्ट पकडून ठेवण्याचा प्रयत्न करत तशीच फरपटत चालत होती. ‘आत्ता जवळ मोबाईल असायला हवा होता...कोणालातरी घ्यायला तरी बोलावलं असतं. आता मेन रोड पर्यंत चालत जाव लागणार ! मग तिथे रिक्षा मिळेलच....’ कपाळावर आठ्या आणत ती स्वतःशीच पुटपुटत होती.