लघुकथा

मी कालच मावशीकडूनआले. माझ्या मावशीच घर खूप मोठं आहे. तो एक मोठ्ठा bungalow आहे. गावाबाहेरच्या त्या बंगल्यात ती एकटीच राहते. तिथे आजूबाजूला खूप सारी झाड लावलेली आहेत. मावशीच्या शेजारी जोशी काकू राहतात आणि त्या सारख्या मावशीकडे साखर मागायला येतात. मावशीच्या अंगणात पारिजातकाच्या फुलांचा सडा पडतो. मागे खूप सारी आंब्याची झाड आहेत. आई मला तिकडं गेल्यावर फारवेळ बाहेर थांबून देत नाही. मला पारिजातकाचा गजरा घालायला खूप आवडतं.

वाड्याचे दरवाजे उघडेच होते....कोनाड्यातले दिवे टिमटिम करत जळत होते..आता संध्याकाळ रात्रींकडे झुकत होती... सहसा असं होत नाही पण आज मला अवेळीच झोप लागली..इतकी गाढ झोप मला लागत नाही आणि एरवी माझ्या पलंगाशिवाय मी झोपत नाही पण आज जाग आली तेव्हा चक्क माईच्या पलंगाशेजारी जमिनीवर पसरलेला होतो...सारवलेल्या जमिनीवर झोप छान लागते. ती फरशी वगैरेची सोय अगदीच नावापुरती वाटते...त्यापेक्षा आपली जमीनच बरी..कमीतकमी १०० वर्षाचा आहे आमचा वाडा..आत्ताही ठणठणीत आहे..त्यावेळची बांधकामच तशी होती म्हणा...

ती फिरतफिरत त्या शेल्फपाशी आली...
वरून तिसऱ्या आणि खालून चौथ्या फळीवरच ते भगवत्गीतेसारखं जाड पुस्तक तिनं उचललं..
इतक्यात शेजारी बादली आपटल्याचा आवाज आला..
साफसाफई करणाऱ्या मावशी कामाला लागलेल्या होत्या...त्यांच्या कामात लुडबुड नको म्हणून ती हातातला कॉफीचा मग घेऊन जिन्याखालच्या कोपऱ्यातल्या टेबलवर जाऊन बसली...
लाइब्ररीतलं ते वातावरण ती आज खूप वर्षांनी अनुभवत होती.पुस्तक वाचायला,कॉफी घ्यायला किंवा नुसत्याच गप्पा मारायला ती इकडे यायची.ग्रुपचा अड्डाच झाला होता हा !
आज फारशी गर्दी नव्हती.वेळ सकाळची होती त्यामुळं गर्दी व्हायला अजून वेळ होता.

माझ्या शेजारी कुणीच नको होत आज..एकटंच बसायचं होतं,खिडकीतून बाहेर बघत कानात हेडफोन्स घालून..अंतर थोडंसच होतं म्हणजे जेमतेम २०-२५ किलोमीटरचं असेल पण अंतर कितीही असलं तरी तो एक प्रवास होता आणि मला प्रवास आवडतोच...पहिल्यापासून !

आली संध्याकाळ...रोजरोज येते...नको असली तरी..हवी असली तरी...
सूर्याभोवती पृथ्वी कि पृथ्वीभोवती सूर्य फिरतो...
सूर्य डुबतो किंवा आपल्याला डुबल्यासारखा वाटतो..तो दुसरीकडे उगवतो...तिथं सकाळ होते,दुसरीकडं रात्र होते पण मध्येच हि संध्याकाळ येते... मला सकाळ आणि रात्रीशी काही घेणंदेणं नाहीये त्या खूप सहज येतात आणि नकळत निघुनपण जातात...
माझा प्रॉब्लेम आहे ती 'संध्याकाळ'
खरंतरं काहीच काम नाहीये या 'संध्याकाळचं'
दुपार आणि रात्र यांना जोडायचं काम करते फक्त ती ...

"आता आवाज येतोय ना नीट ? ओरडून ओरडून बसलेला "
"हो येतोय,काहीच प्रॉब्लेम नाही"
"हा ते वाक्क्य बोलेल ना, तिथे मग मी 'अच्छा' म्हणेन आणि पुढचं वाक्क्य घेईन,असं चालेल ना ?"
"हा,असच पाहिजे,काही नाही ग निवांत कर,बिनधास्त कर,होतंय सगळं नीट"
"ए ऐक ना,इथं बोलत नका बसू,आपल्या आधीची संपेल आता,५ मिनटात आहे आपली,
सगळं नेपत्थ्य आलंय ? घरातलं,स्टुडिओतलं ?"
"हो,आलंय"
"ओके,प्रत्त्येकानं आपापली प्रॉपर्टी बघा आपल्यासोबत आहे का ते,ठीके ? चान्गलीच होणारे आपली,मस्त प्रॅक्टिस झालंय सगळ्यांचं ! ऑल द बेस्ट सगळ्यांना !"
"थँक यु"

"हॅलो बाबा,
काय करतोयस रे ? इकडं येत का नाहीस तू ? आई म्हणते खूप काम असत तुला आणि काम पूर्ण करावंच लागत नाहीतर तुझे साहेब ओरडतात तुला, आमच्या बापट मॅडमसारख्या, पण त्या साहेबाना एवढं कळत नाही का रे कि त्या कामामुळं मला तू कित्येक दिवस दिसलेलाच नाहीयेस ते. असं करत का कुणी ?

बागेश्री ती तिच्या दुनियेत मग्न राहायची. ती स्व‍च्छंदी असल्यामुळे सगळ्या सोबत रमायची. पण आजोळी यायला टाळायची आप्पा मुळे. आप्पाच्या फटकळ वागण्यामुळे तिला इथे करमायचे नाही. आनंद आपल्या लाडक्या भाचीला आणि बहिणीला घेण्यासाठी स्टेशन वर आला होता. आप्पा खुप आनंदात होते. आज दिवाळी निमित्त घरी पाहुणे आले होते. नातवंडे, पाहुणे, सुना, मुला मध्ये आप्पाचा जीव रमायचा. आप्पाची मुलगी वसुधा सुद्धा आपल्या मुलीला बागेश्रीला सोबत घेऊन आली होती. तसे बागेश्रीचे जास्त काही जमायचे नाही आजोबा सोबत पण आईच्या आग्रहा खातर ती आली होती. पण या वेळेस बागेश्री आप्पा आनंदी वाटले नाहीत.

"पहिल्या प्रेमाची कबुली"

तो फोनवर बोलत बोलत पूर्ण हॉल मध्ये फिरत होता.

"भीती वाटतेय,तुला काय वाटतं,मी जे करतोय ते बरोबर आहे ना?"

"हो,आणि सर्व काही होणार ठीक.पण ती आहे कुठे?"

"येतच असेल आता."

तेवढ्यात दरवाज्याची बेल वाजली.

"ती आली, मी तुला नंतर करतो कॉल ,
बाय,काळजी घे."

एवढ बोलून त्याने कॉल ठेवला आणि दरवाजा उघडला.

"काय रे,इतका वेळ लागतो का दरवाजा उघडायला?
आणि तुला कॉल करत होती तर ,
तू कोणासोबत तरी बोलण्यात गुंग.
कोणासोबत बोलत होता एवढा?"
हातातल्या पिशव्या सांभाळत हसतच ती बोलली.

ही तीच तर नाही?
नताशा ! टी वाय बी कॉम, ब्यूटीक्वीन ..
ह्मम, तीच तर दिसतेय .. बाहेरची ती लाल गाडी, तिचीच असणार. आजही चेहर्‍यावरचा अ‍ॅटीट्यूड काही कमी दिसत नाही.. प्रदीप स्वत:शीच बोलत होता,