हितगुज ग्रूप

लेखन,संकपना,शदांकन
पै.गणेश मान
ु
गडे
यांच्या परवानगीने

“धना”

एक गाव होत.महाराष्ट्रातील अनेक ग्रामीण भागात असणार्या गावांपैकी एक गाव म्हणा हवेतर.त्या गावात इतर गावाप्रमाणे गावकीसुध्दा होतीच.

गावात एक हनुमानाचे मंदिर होते,फार जुने.कोण म्हणत होते कि ते पांडव वनवासात असताना बांधले होते ,कोण म्हणत होते सातकर्णी राजवटीत बांधले गेले..!!

कोणी बांधले कोणास ठाऊक.मात्र बांधले असे होते काय विचारता.
दगड असले तासले होते कि एकवेळ उर्वशीच्या गालावर फिरवलेला हात सुध्दा थबकावा क्षणभर.
मजबूत,बेलाग,दणकट..उपमा नाही..!

क्रिकेट....फुटबाॅल....ऑलिंपिक....या मोठ्या मोठ्या नावांमधे एक नाव पुसट होत गेले ते म्हणजे कबड्डी. आज अगदी पहिल्या इयत्तेत शिकणार्या मुलाला विचारले 'बाळा तुझा आवडता खेळ कोणता?' तर 'बाळ' पापणी लवायच्या आत उत्तर देतो..'क्रिकेट'!!! अगदी एका जागी बसणारा बाळ असेल तर काही विडिओ गेम्सची पण नावं सांगेल. पण त्याला कबड्डी या खेळाचे नावही माहिती नसेल.

भगीरथ तप तुटो
जटा सुटो
अवतरलेल्या गंगेला
पुन्हा प्रवाह फुटो....

खांब तुटो
शिळा फुटो
गाभाऱ्यातल्या देवाला
पुन्हा देहभान सुटो

किनारे तुटो
गुरुत्व सुटो
माणसांच्या धरित्रीला
पुन्हा विनाश नांदो

भाव तुटो
सत्व-रज-तम सुटो
उपद्व्यापी चैतन्याला
पुन्हा निराकार मिळो...

चितस्थधि

एका नगरात एक गुरू राहत होते . त्यांचे अनेक शिष्य होते. महोक्ष नावाचा त्यांचा एक आवडता शिष्य होता. शिक्षण पुरे झाल्याने त्यांनी त्याला घरी जाण्याची अनुज्ञा दिली. जाण्यापूर्वी त्यांनी शिष्यांना उद्देशून भाषण केले. " माझ्या लाडक्या शिष्यांनो हे लक्षात ठेवा की सर्वाभूती नारायण आहे आणि त्याचा आदेश पाळला पाहिजे. ही साधना तुमची पुरी झाली आहे. आता आयुष्यातले अनुभव त्यानुसार घ्यावेत हे लक्षात ठेवा. " सर्वांनीच होकार भरला. महोक्षाच्या डोक्यावर हात ठेवून त्यांनी त्याला भावी आयुष्या बद्दल आशीर्वाद दिले. तो जायला निघाला. त्याचा रस्ता एका जंगलातला होता.

"जय जय जय भारती, सेवा करेंगे हम देश की' या भारतीय नौदलाच्या गीतामध्ये एका ओळी असेही म्हटले गेले आहे की, ‘रक्षा करेंगे सागर तट की, ताकद बढ़ायेंगे भारत की’. या ओळीलाच अनुकूल राहत भारतीय नौदलाने आज विविध प्रदेशांमध्ये आपल्या कार्याचा विस्तार केलेला आहे.

यंदा ऊन जरा जास्त आहे तेंव्हा वाटेने पुढे जाताना आमच्या या पडवीत येऊन घडीभर बसा अन ताजेतवाने व्हा, शांतशीतल सावलीचा मनसोक्त आनंद घ्या.... वारयासोबत सांगावा धाडा अन सावलीला कान देऊन ऐकता ऐकता थोडी पाठ टेकवा..प्रेमाच्या दोन गुजगोष्टी करा अन मनातले मळभ निघून गेले की आमचा हळवा निरोप घ्या...आमच्याशी बोलायला तुम्हाला ओळखीची गरज नाही पडणार ! सगळे वाटसरू आमचे सोयरेच ! त्यासाठी नात्यागोत्याची गळ कशाला ? गावाकडच्या वाटेतल्या रस्त्यावरची आम्ही पिकली पाने, तरीही आमचे जिणे कसे बहारदार आहे हे डोळे भरून बघून जा !

बरेच दिवसांनी पुणे जंक्शनवर सहजच गेलो. कोणत्याही रेल्वे स्टेशनवर जाणे आणि तिथे चाललेल्या सगळ्या रेल्वेविषयक घडामोडींमध्ये रममाण होणे हा तसा माझा छंदच. यातून मिळणारा आनंद काय हे कसे-कसे सांगायचे माहीत नाही. अलीकडे श्रमपरिहार म्हणून पुण्याच्या स्टेशनवर जाणे बरेच दिवस झाले नव्हते. परगावी जाण्याच्या निमित्ताने जाणे झाले, पण फेरफटक्यासाठी म्हणून झालेले नव्हते. म्हणूनच जरा मोकळा वेळ मिळाल्यावर पुण्याच्या जंक्शनवर जाण्याचा निर्णय घेतला. तो निर्णय घेण्यामागे कारणही तसेच होते. निजामुद्दीन-पुणे दरम्यान नवी वातानुकुलित एक्सप्रेस त्या दिवशी सुरू होणार होती.

‘रेड फ्लॅग’ युद्धसराव हे जगातील सर्वांत कठीण हवाई युद्धसराव मानले जातात. दरवर्षी अमेरिकेत नेवाडा राज्यातील नेलिस आणि अलास्का राज्यातील आईल्सन येथील हवाईतळांवर हे सराव चार टप्प्यात आयोजित केले जातात. यंदा अलास्कामध्ये पार पडलेल्या सरावांमध्ये भारतीय हवाईदलाने आजवरच्या सर्वांत मोठ्या पथकासह सहभाग घेतला होता.

अर्धा संसार...

फोटोसमोरचा दिवा मिणमिण करत होता. अगदी मंद...आणी फोटोतल्या मिहीरच्या चेहर्यावर पण तसेच स्मित होते. रजनीला आठवले की हे स्मित मिहीरच्या ओठी कायम असायचे. तिला ते कधी आवडायला लागले हे तिलाही कळले नव्हते. आज पंधरा दिवस झाले मिहीरला जाऊन. अजूनही विश्वास ठेवणे कठीण जात होते. या सगळ्या विचारात असतानाच शेजारी चुळबूळ जाणवली. तीन वर्षांचा ईशान झोपेत हालचाल करत होता. तिने थोडे थोपटल्यासारखे केले आणी तो पुन्हा गाढ झोपी गेला. त्याला पाहता पाहता रजनी पुन्हा आठवणींच्या जगात हरवली...