मनातल

संध्याकाळ झाली का गच्चीत जाऊन सूर्यास्त पहायचा त्याने पायंडाच घातला होता. एकदा त्याला मित्राने विचारल काय करतोस रे तो सूर्यास्त पाहून?
तो म्हणाला, “ कोडं सोडवत असतो मी एक”
मित्र : “कसलं कोडं ?”
तो, “ तू कधी निरखून पाहिल आहेस सुर्यास्ताला? जाता जाता का होईना किती रंगांची उधळण करून जातो तो, मी जेंव्हा तो सूर्यास्त बघत असतो ना, तेंव्हा तो सूर्य क्लाउडे मोनेट बनतो आणि त्या क्षितिजावरच्या मोकळ्या कॅनव्हास वर किरणांच्या कुंचल्यातून रंग सांडून स्वतःच एक मस्त सूर्यास्ताचा लँडस्केप चित्तारतो.

तिला पाहता प्रीत जागली परंतु
सांगावे तिला वाटलेही परंतु
धीर येण्यास थोडा वेळ लागला परंतु
शब्द जुळवून वाक्य झालेही परंतु
जवळ जाउनी तिच्या हाक मारली परंतु
तिने वळूनी पाहिलेही परंतु
धास्तावलो ती रागावली तर परंतु
भावना बाजूला वाजले किती परंतु
हासुनी तिने वेळ सांगितली परंतु
हासण्याने निर्धार वाढला परंतु
परत भावनांना उभारी परंतु
बस तिला घेऊनी गेलीही परंतु
शब्द राहिले मनातच परंतु
हा प्रांत आपला नाही परंतु
परतुनी दिसता ती परंतु
मनामध्ये पुन्हा कालचाच परंतु