जँक

पहावं ते नवल, हेच म्हणायचं आता बाकी राहीलं होतं. ईतक्या राञीही त्या गूहेत माणसांच्या अस्तीत्वाला वाव होता.
तीथे वेबचे साथीदारच होते. कारण वेबचंही त्या गूहेत येणं जाणं असायचं. त्या अनोळखी माणसांपासून धोका असल्यामूळे ते तीघंही एका मोठ्या दगडाच्या आडोशाला लपून त्यांच्याकडे पाहत होते.
" म्हणजे वेब या गूहेमध्ये याच्यांसोबतच असतो तर " ज्युलीने आपला तर्क माडंला.
" पण यावेळी ही माणसं ईतक्या राञी ईथे करतायेत तरी काय ?" रॉन
" काय माहीत,
ते कसले बॉक्स आहेत रे तीथे ?" त्या गूहेच्या समोर एका कोपऱ्यात ठेवलेल्या लाकडी पेट्यांकडे बोट दाखवून जँक विचारत होता.

त्या काळ्या अंधारात, तेही अशा भयाण जंगलात राञ काढणं नाही म्हटलं तरी धोक्याचंच होतं. शेवटी अनेक विचाराअंती त्यांनी जंगलातच राहण्याचं ठरवलं होतं खरं. पण तरीही प्रतेकाच्याच मनात घरी पोहोचण्याची पूसटशी आशा माञ अजूनही जिवंत असावी.
फ्लँश लाईटच्या मंद प्रकाशात आता ती पोरं झोपण्यासाठी एका कोरड्या जागेच्या शोधात ईतरञ वेड्यासारखी भटकत होती. कारण पावसाने सगळीकडेच मातीत ओलावा करून ठेवला होता. झाडांची हिरवी ओली पानं देखील त्या दाट जंगलात पावलो-पावली आपलं अस्तीत्व प्रस्थापीत करू पाहत होती. त्यात कधीकधी हवेतील दमट गारठा अंगावर शहारे आणत होता.

अगदी हवेत विरघळून जावा तसा वेब त्या झाडामागून हळूवार दिसेनासा झाला होता.
त्यांना काहीच कळत नव्हतं. एकतर खाली उतरण्यासाठी अंधारात वाट सापडत नव्हंती. आणी त्यात आता वेबही अचानक गायब झाला होता.
" रॉन मला सांग वेब आपल्याला काहीही न सांगताच कूठे गेला असेल रे "
कसलातरी अंदाज लावण्याच्या अनूंशगाने जँक विचारत असावा. कदाचीत त्याला रॉनचं मत जाणून घ्यायचं होतं.
" तो कूठे गेला ते मला कसं माहीत असणार यार. ऑलरेडी आपल्याला खूपच ऊशीर झालाय. त्यात आपण आता वेबचाच विचार करत राहीलो तर घरी कधी पोहोचणार ?" रॉनही कंटाळल्यामूळे थोडा वैतागूनच बोलत होता.

अचानक जँकची नजर तेथील एका मोठ्या झाडाकडे गेली.
त्याला आठवलं.
ते झाड त्याने याआधीही पाहीलं होतं.
" पण त्यात काय एवढं विशेष कधीकधी दोन झांड एकसारखी तर दिसू शकतातच ना. "
स्वतःशीच पूटपूटत तो पूढे निघाला.
अखेर कंटाळल्यामूळे त्या तिघांनीही पून्हा गप्पा मारण्यास सूरूवात केली.
" तूम्ही कूठे राहता "
ज्युलीने वेबला सहजच विचारलं.
" मी ईथेच......डोगंराच्या पायथ्याशी रोरीस्टर अपार्टमेटंमध्ये राहतो,
आणी तूम्ही "
" आम्ही, आम्ही एरीझोना सोसायटीत "
" तिघंही "
" हो तिघंही " ज्युली

लवकर झोपल्यामूळे रॉनला दूपारी कधी जाग आली कळलंच नाही.
मग थोड्या वेळाने भानावर येत त्याने चहा ठेवला.
हॉलमधील मोठ्या स्लाईड विडोंपाशी बसून ते दोघंही त्या तजेलदार चहाचा आस्वाद घेत सर्वाच्यांच नजरेत भरणाऱ्या हिरव्यागार डोगरांला न्याहाळत बसले होते. दाट झाडीने व्यापलेलं ते विशाल डोंगर पाहून नेहमीच त्याचं कैतूक करावसं वाटत असे. खंरच खूप सूदंर होतं ते.
ईतकं की पाहताक्षणी कोणालाही त्या डोगंरावर जाण्याचा मोह आवरता आला नसता. पण विचार करण्यासारखी गोष्ट म्हणजे जँकने कधीही कोणालाच त्या डोगंरावर गेल्याचं पाहीलं नव्हतं.

" तो नक्की येईल ना आज "
रॉनने लगबगीने गँरेजच्या मालकाला विचारलं
" हो त्याची बाईक तर तो घेऊन जाण्यासाठी रेडी आहे. तो आजच येईल असं त्याने म्हटलं होतं "
" बघूया हा दिलेल्या शब्दाचा किती मान राखतो ते " रॉन
" तो येईपर्यत आपल्याला ईथेच लपून राहावं लागेल " ते दोघंही जण गँरजमधील एका गाडीच्या आडोशाला लपून त्याची वाट पाहत होते.
" तो आला की तूम्ही आम्हाला लगेच ईशारा करा "
" हो " गँरेजच्या मालकाने मान डोलवली.
" खरंतर खूपच ऊशीर झालाय त्याने सहा ची वेळ ठरवली होती आणी आता सात वाजत आलेत " रॉन

" जँक जँक "
तीच्या आवाजात काळजी होती अगदी टायटानीक चिञपटातल्या रोस सारखी. तो मधूर आवाज कानी पडताच नकळत त्याचे डोळे पाणावले. बिचारा पापणीची उघडझाप करून समोर पाहण्याचा निष्फळ प्रयन्त करत होता परंतू त्याला काहीच स्पष्ट दिसेना तरीही त्याच्या नजरेतून ती वाचू शकली नाही. तीचा तो नाजूक प्रेमळ स्पर्श त्याला केव्हांच जाणवला होता.
" ज्यूली तू आलीस ना आता जँक कसा लवकर ठणठणीत बरा होतो की नाही ते बघ "

टि्ग टि्ग Sssss, टि्ग टि्ग Sssss, टि्ग Sssss, टि्ग टि्ग Sssss, टि्ग टि्ग Sssss
आपल्या आवडत्या आकाशी रंगाच्या शर्टची बटणं लावत फोन रिसीव्ह करण्यासाठी तो धावतच हॉलमध्ये आला.
"हँलो, यस प्लीझ जँक स्पीकीगं" ऊत्साहाच्या भरात फोन उचलून त्या वेड्यानं अगोदरच प्रतीउत्तर दीलं. आणी मग अचानकच समोरून येणारा रडवेला आवाज कानी पडताच त्याच्या चेहऱ्यावर हळूहळू गंभीरतेचे भाव पसरू लागले
रॉकीच्या आईने फोन केला होता त्याला, त्या रडतच रॉकी हरवल्याची दूखःद बातमी सांगत होत्या.
" बघ ना जँक तूझ्या ओळखीने जर काही होत असेल तर.. "