कविता

कालपासून धो धो पडणार्‍या पावसात
नव्याने वाहून जाईल सुचलेलं शहाणपण

सुरू होईल पुन्हा पाण्याचा बेलगाम वापर
निर्धास्त होतील आपली कोडगी मनं
वर्षा संचयनाचे बेत राहतील कागदावरच
आणि बांधकामांना ऊत येईल राजरोसपणे

सोयीस्करपणे विसरली जाईल पाणीटंचाई
आपापल्या कामाला लागतील सगळे
'नेमेचि येतो' म्हणून मनाची समजूत काढत
अजून एका वर्षाची सोय झाली या आनंदात
पुन्हा सुरूवात होईल नव्या दुष्टचक्राची

कालपासून धो धो पडणार्‍या पावसात
नव्याने वाहून जाईल सुचलेलं शहाणपण!

रुजून येती खोल मनातून
थेंबांची ही अगणित झाडे
झरझर झरती मेघ अनावर
विचार होती पाऊसवेडे

खेळ सावळा असा रंगला
भिजून गेली हरेक काया
चैतन्याने सजली सॄष्टी
भारून टाके श्यामलमाया!

नवी कविता आणि तिचं भाषांतर..

वार्‍याचे बघ धैर्य सखे, तो करितो लाघवगान!
प्रणयोत्सुक आकाशसुंदरी, अन्‌ होते बेभान!
शोभिवंत सर ओघळतो गं, घेता चुंबनतान.
लाल हरित मखमालीवरती मोती विराजमान.

-संघमित्रा

See the courage of wind,
he openly sings a love song.
The amorous babe called sky,
blushes and sings along.
The precious necklace breaks,
in a passionate, hasty kiss.
On the red-green velvet of leaves,
the pearls thus land in bliss..

-Sanghamitraa

भेगाळल्या डोळ्यांमधे
आता उरेना टिपूस
आटून गेली आसवे
कधी पडेल पाऊस?

नभ ना आता काजळे
फिकुटली शेतेभातें
धरतीचे आभाळाशी
जणु उरले ना नाते

तोंडचे पळाले पाणी
कोरडले नदी नाले
जीवनाचे थेंब सारे
असे का परके झाले?

उन्हांच्या प्रदेशात लाचार वाटा
कशा शोधती सावल्यांचे थवे..
जुने आठवावे तयांचेच रूप,
जुन्या काहिलीला मुलामे नवे!

उन्हांच्या प्रदेशातले शुष्क निर्झर
कुण्या काळची गाळती आसवे..
प्रवाहात ज्यांच्या खळाळून हसले,
मला बाल्य माझे पुन्हा आठवे.

The helpless roads in the sunshine land,
Search for the flocks of shadows..
Better to recall their old facets,
And brighten the bare, old plateaus..

अरे हो हो..
ही आपली सामायिक वहिवाटीची जागा आहे
हे मान्य..
तू इथंच आत-बाहेर असतोस
हे मान्य..
मी इतक्या लांबून कधी कधीच इथं येते
हे ही मान्य..
पण म्हणून मी इथं विसावलेली असताना
तू असं अवचित इथंच झेपावावंस..
तेही तुझ्या भरतीच्या वेळा, आवेग आणि प्रवाह बदलून?
चुकीचं नाही का हे?
नाही ना..
बरं.. हेही मान्यच..

एकदा स्वप्नात देव आला
जागेपणी आमची भेट होण्याची तशी शक्यता नाहीच
खरं तर मी अोळखलंच नाही,
तेव्हा त्यानीच आपली अोळख करुन दिली
थोडं अवघडुन मी म्हटलं, सॉरी हं, मी अोळखलं नाही
आपली कधी भेटही नाही झाली आणि परिचयही नाही
तो नुसताच हसला
घरी आलेल्या पाहुण्याला म्हणावं तसं म्हटलं,
बसा की, मी पाणी घेऊन येते
पाणी घेऊन गेले तर तो इकडे-तिकडे बघत होता - उभ्याउभ्याच
विचारलं, काय झालं?
म्हणाला, भेट झाली नाही, परिचय नाही म्हणालीस,
पण स्वयंपाकघरातच छोटंसं देवघर केलंयस,
गणपती-देवीच्या मूर्ती-वॉल हॅंगिंग-घड्याळंही दिसताहेत.

एक क्षण मी गडबडलेच,
मग सावरुन म्हटलं

माझ्याभोवती माझ्या
नैसर्गिक मर्यादांचे
कुंपण वेढलेले आहे
त्यापलिकडे
मला माझे आकाश
विंधायचे आहे
नवे चंद्र शोधायचे आहेत!

माझ्या
सिमित स्वकेंद्रीय वर्तुळात
गुरफटून
माझा अभिमन्यू झाला आहे
ठरलेल्या चाकोरीच्या
आत आत घुटमळणारा
श्वास नकोसा झाला आहे!!!!

माझ्या अस्थिर जिवाची
अविरत अथक धडपड
सुरु असतानाच
'हे विश्वची माझे घर'
असे मला आकळते
आणि ओंजळभर चंद्र
वार्‍यावर भिरकावून
फक्त एक
स्थिर बिंदु
होऊन जावेसे वाटते आहे...

- बी

चांदणे मृदुल कायेवरूनी ओघळते
अस्वस्थ होऊनी धरा कुशीवर वळते
चंद्राच्या स्पर्शांमधेच सरते रात
मग उरी परंतु अजून ती का जळते?

पुढेमागे होणारं खिडकीचं तावदान
एक वावटळ घरात घुसणारी
नि:शब्द बडबडीला आलेला ऊत
मधमाश्यांची गुणगुण, वैताग स्साला!
मोहाचं मोहोळ, डंखाचं सुख
कलंडू पाहतोय काचेचा ग्लास
भिरीभिरी वारं, भिरभिरत्या डोळ्यांत
तावदान अजूनही वाजतंच आहे!