अवांतर

माझं मीपण हरवतंय का? मी स्वप्नात माझ्या मन:शांतीच्या मागे पळत राहते आणि दिवसा आयुष्याच्या. हल्लीची सकाळ फारशी ताजी, उत्साहवर्धक नसतेच. डोळे उघडायच्या आणि मेंदूचा पिसी पूर्ण बूट अप व्हायच्या आतच काय काय करायचं राहिलंय याची यादी मनात तयार व्हायला लागते. एकूणच आपण ठरवलं तसं काही घडत नाहीये किंवा त्यापेक्षा आपण त्यासाठी प्रयत्न करत नाहीये याचं टेन्शन येतं.

सध्या या विषयावर २-३ बाफांवर चर्चा सुरु आहे (होती). आज NPR वरील 'wait, wait ...' नामक कार्यक्रमात
'लास्ट सपर' या चीत्राच्या विविध आवृत्यांबद्दल चर्चा सुरु होती. (दा विंचीचे सर्वात प्रसिद्ध आहे, पण ५० का सत्तर लोकांनी असे चित्र बनविले आहे). तर काळाप्रमाणे या चित्रांमधील अन्नाचे प्रमाण वाढत गेले आहे असा निष्कर्श होता. या वरुन एक जण म्हणाला की पहा चित्रातील एक जण म्हणतो आहे (जास्त अन्नाकडे आणि ते खात असलेल्या येशु कडे पाहुन): 'आता जरा मोठा क्रुस लागणार'. उपस्थित सगळे हसले, आणि गाडी इतर विषयांकडे वळली ...

मी त्या दिवशी खूप आनंदात होत्ये. प्रमोशन झालं होतं, त्यामुळे आमचं विमान एकदम हवेत तरंगत होतं. शनिवार आला आणि मी आईबाबां मागे भुणभूण लावली माझ्याबरोबर लंचला यायला. पपांना काम होतं मग आई फक्त शॉपिंगला तयार झाली, लवकर येऊ- या अटीवर. हेही नसे थोडके! थेट सिकिंदराबाद गाठले. हा ड्रेस, तो ड्रेस मग हिच्यासाठी, तो शर्ट दादासाठी करत 'पार्कलेन' आणि किरकोळ खरेदीसाठी 'जनरल बजार' पालथं घालून झालं. एव्हाना खूप उशीर झाला म्हणून आईला बळेबळे 'उत्सव'ला नेलं. ते कसं छान शाकाहारी आहे, मग फेस्टिवल्स चालु असतात, बेबी कॉर्न मसाला इथे छान मिळतो वगेरे वगेरे माझी टकळी चालुच होती.

इथे अमेरीकेत कुठल्याही प्रकारच्या हवामानात एखादातरी उत्साही कानात हेडफोन लावून पळताना दिसतोच. जर हवा चांगली असेल तर पळण्याजोग्या जागी अगदी झुंबड उडालेली दिसते. तरूण लोकं, बाया-बापे, त्यांची पोरं-टोरं आणि अगदी त्यांची कुत्री-मांजरी सुध्दा पळत असतात ! भारतात पळण्याचं प्रमाण त्यामानाने इतकं दिसत नाही. "रोज सकाळी उठून जॉगिंगला जायचं" हा माझ्याप्रमाणेच कित्येक जणांच्या बाबतीत अनेक नववर्ष संकल्पांपैकी एक असतो ! लहानपणापासून 'धावणे' ह्या प्रकाराचं मला अजिबातच आकर्षण नव्हतं. शाळेमधल्या १०० मिटर वगैरे सारख्या शर्यतींमधे कधी विशेष उत्साहं नव्हता कारण तितकं वेगाने धावता यायचं नाही.

कालच्या रविवारी घरी भावाला फोन केला होता.

तो म्हणे, "वाचलो रे भावा!"

मी विचारले,"काय झाले..?"

तो.."दुपारच्या सुटीत रानातील वस्तीवरच्या घरी झोपलो होतो. एक नागराज उशाला येउन बसले.:) बाहेरुन वहिनी आल्या तो जाम घाबरल्या. वहिनींच्या पायाच्या आवाजाने नागराजाने फना काढला..... नशीब भावाने झोपेत हालचाल केली नाही. जाग आली तेंव्हा मग एक क्षणात दुर उडी मारली.....मग नागराजांना समाधिस्त केले गेले!"

***

त्या दिवशी मला अचानक भोवळ आली. कदाचित बजेट सेशन लाईव्ह पाहील्यामुळे असेल किंवा राहुल महाजन च स्वयंवर (त्याच स्वयंवर आणि त्याच्या भावी वधूचा स्वयंवध) पाहील्यामूळे असेल. पण आली खरी. सौ ने घाबरून लगेच फॅमीली डॉक्टरला फोन केला आणि सरळ हास्पीटलचा रस्ता धरला.

मी काहि आय टी वाला नाही. प्रोग्रॅमिंग माझा विषयही नाही. हौस म्हणून मी अनेक प्रोग्रॅमिंग लॅग्वेजेस
शिकलो असलो, तरी त्यात मी करियर केले नाही. पण तरिहि, त्या पासून अलिप्त राहू शकलो नाहीच.
तूमच्यापैकी बरेचसे जण या क्षेत्रातले व्यावसायिक आहात, याची कल्पना आहेच, तरिही हे लिहायचा
आगाऊपणा करतोय.

मला वाटते संगणकाचा पहिल्यांदा उल्लेख मी ऐकला, तो शाळेय जीवनात. आमचे परिक्षेचे पेपर आता
संगणक तपासणार, अशी भिती आम्हाला घातली जायची. ती भिती बागुलबुवा म्हणून आमच्यावर
वापरण्यात आली.

माझी एक चित्तरकथा.....

अनेक वर्षांपुर्वी तेंव्हाच्या सायन्स टुडे नामक मासिकात मॉर्फोजेनेटीक फिल्ड्स वरील एक लेख वाचला होता. तो प्रकार म्हणजे वस्तुस्थिती की थोतांड अशी काहीशी विचारणा त्यात केली होती. जेंव्हा केंव्हा कुणीही सायकल चालवायला शिकते तेंव्हा एकप्रकारचे क्षेत्र (field) तयार होते. त्यानंतर जो कुणी सायकल चालवायला शिकेल त्याला त्या आसमंतातील क्षेत्राची मदत होते (त्या 'सिद्धांता'नुसार). त्याचमुळे आजकालच्या मुलांना सायकल शिकणे जास्त सोपे पडते असा दावा होता.