कथा

“कही दबी दबी सी…कही छुपी छुपी सी….तेरी मेरी लव स्टोरी….कभी बारिशो में भीगी तो महक उठी….तेरी मेरी लव स्टोरी !!!”

सकाळी ऑफिसला जाताना अचानक तिचे लक्ष टीव्ही कडे गेले. स्टार प्लस वर एक नवीन सिरीयल सुरु होणार होती त्याच हे शीर्षक गीत होते. हे गाणे आणि त्या सिरीयलची जाहिरात तिला भयंकर आवडायची. तिने रिंगटोन पण याच गाण्याची ठेवली होती. एरव्ही “सिरीयल” या शब्दाने सुद्धा ती वैतागायची. पण “ऑफिसच्या कामाच्या गडबडीतून एकमेकांना दिलेली १० मिनिट” या concept मुळे ती या सिरीयल कडे आकर्षित झाली

दुपार जरा कलंडली आणि इतक्यावेळ उन्हाने गपगार पडलेली वळचणीची पाखरे किलबिलाट करू लागली. पलंगावर बसून भिंतीला टेकून बसल्याने पाठीला चांगलीच रग लागली होती. पाखरांच्या आवाजाने तिची तंद्री मोडली. दोन्ही पायाला घातलेले हाताचे विळखे तिने हळुवार सोडले आणि मान भीतीला टेकवून खिडकीकडे पहिले. हळूच खिडकीच्या उंबरा ओलांडून एक धिटुकल पाखरू आता आलं, मान वेळावून त्याने सगळीकडे पाहून घेतलं, चोचीने तिथलच काहीतरी उचललं, थोडावेळ खिडकीच्या गजाच्या आत-बाहेर केलं, तेवढ्यात वारयाने पडदा हलला. तेवढूश्या हालचालीने पाखरू केवढ्याने दचकले आणि भुर्क्कन खिडकीबाहेर उडून गेलं. त्याची ती लगबग बघून तिला हसू आल...वाटल..

"दुसरं काहीतरी लिही," मॅडमनी सांगितलंय.
का म्हणून?
उद्या म्हणाल....उद्या म्हणाल....काय बरं?

थरार..... एक विलक्षण अनुभव - भाग १

नमस्कार मित्रांनो आज मी तुमच्यासाठी माझे नवीन लेखन इथे टाकत आहे.
येथील हि माझी पहिलीच कथा त्यामुळे प्रतिसाद कसा मिळतोय याबद्दल भरपूर भीती आहे मनात.
आशा करतो कि तुम्हा सर्वाना हि कथा आवडेल.

आपला
गजानन.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

स्नबी नावाचा एक छोटासा गिनिपिग होता. केसाळ, अंगावर काळे छोटे ठिपके असलेला स्नबी खुपच गोड आणि गुबगुबीत होता. राजूच्या घरी स्नबी अगदी आरामात रहायचा. सकाळी उठायचा. भराभर न्याहारी करायचा, मग राजूबरोबर चांगलं दोन तास बागेत खेळायचा आणि त्यानंतर छानपैकी ताणून द्यायचा. स्नबीचा तर हा दिनक्रमच असायचा. राजूने तर स्नबीसाठी एक छानसा गुबगुबीत असा पलंगही तयार केला होता. त्यावर स्नबी चांगली दोन तीन तासाची वामकुक्षी घ्यायचा. अशा रितीने स्नबीचं आयुष्य अगदी आनंदात चाललं होतं. त्याला कशाची म्हणजे कशाचीही चिंता नव्हती.

ते दिवस मला आजही जसेच्या तसे आठवतायत. त्यावेळी ब-याच पोस्टल कर्मचा-यांच्या बदल्या झाल्या होत्या. माझी ही झाली आणि माझं संकट आणखी मोठं झालं. उतार वयामुळे माझ्या आईची तब्येत खूप खालावली होती. पण नशिबाने मला माझ्या त्या वेळेच्या राहत्या घरापासून तसं जवळच हलवलं गेलं. मी मूळचा राजापूरचा. राजापूर कोंकणातलं एक टुमदार गाव. आता त्याला शहर अशी ओळख मिळाली असेल, पण १९८९ मध्ये ते एक गावच होतं. माझी बदली भांबेडला झाली होती. भांबेड तसं खूप छोटं गाव, पण आजूबाजूच्या दुर्गम भागात तेच एक मोठं.

. आमचे तंबू ठोकले गेले. या वेळी आम्हाला वाट पहावी लागली नाही. आम्ही तंबूत बसायला जाणार तोच आम्हाला उषाची चाहूल लागली. आम्ही लगेच बाहेर आलो. पहातो तर गोपाल आणि उषा दोघेही एका खडकापाशी आले होते. फूटभर लांब दाढी वाढलेला , ऋषी मुनि सारख्या केसांच्या जटा झालेला आणि निस्तेज दिसणारा गोपाल पहिल्यांदा ओळखूच आला नाही. उषा बरोबर होती म्हणूनच तो गोपाल होता असे म्हणावे लागले, इतका तो बदलला होता. उषाची अवस्था त्याच्यापेक्षा वेगळी नव्हती. फक्त मागच्या वेळी ती जितकी भावुक झाली होती तितकी यावेळी झाली नाही. नव्या जीवनाला
नाइलाजाने का होईना पण सरावली होती. दोघांच्याही चेहेऱ्यावर एक वेगळाच उदासीन.

१० वी 'क' - भाग १

गावाहून आलो त्यादिवशीच मुंबईतला धुमशान पाऊस अनुभवायला मिळाला. रस्त्यावरचं साचलेलं गढूळ पाणी बाजूने चालणार्‍यांच्या अंगावर फराफर उडवत गाड्या पळत होत्या. ज्याच्या अंगावर पाणी उडायचं तो त्या गाडीवाल्याच्या अनेक पिढ्यांचा उध्दार करायचा. मला जाम हसायला येत होतं. कसेबसे धावतपळत आम्ही घरी पोहचलो. मुसळधार पाऊसातून येताना आमची बरीच दैना उडाली.

घरात पाऊल टाकल्या टाकल्या वडीलांना प्रश्न केला"अण्णा, पुस्तकं आणायला कधी जायचं?"

जेफ्री आर्चरच्या 'कमिशनर'' कथेचा स्वैर अनुवाद.

"कशासाठी तो माझ्या भेटीची वेळ मागतो आहे?" कमिशनर साहेबांनी विचारले.
"तो म्हणत होता काही खासगी काम आहे"
"त्याला तुरुंगाबाहेर येऊन किती दिवस झाले?" कमिशनर साहेबांनी पुन्हा विचारले.
"दीड महिन्यांपूर्वीच तुरुंगातून सुटला आहे." राज मलिक ची फाईल पाहत सचिवाने उत्तर दिले.

आम्ही निघालो खरे पण जायचं कुठे हा एक यक्ष प्रश्नच होता .
राजकोट मध्ये त्याला घेऊन जायचे तर त्याच्याबद्दल काय सांगायचे ? शिवाय गोपाल चे काय झाले यासंबधी प्रश्न देखीलआम्हालाच विचारले गेले असते . त्याचे खरे उत्तर देणे म्हणजे संकटाला आमंत्रण देण्यासारखे होते. कदाचित आमच्यावरच आरोप होण्याची शक्यता होती. प्रभात चे आयुष्य सामान्य मुलासारखे जावे अशी आमची इच्छा होती. ते ही राजकोट मध्ये कदाचित शक्य झाले नसते कारण आम्हाला अपत्य नसल्याचे सर्वाना
माहिती होते आणि या वयात आम्ही मूल दत्तक घेतले असे जरी सांगितले तरी त्यावर कित्येक