क्रीडा

२. नोव्हे. १९८९ ते १९९३ ची सुरूवात
नोव्हेंबर १९८९ मधल्या पाक विरूद्धच्या सामन्यापासून ते १९९३ च्या इंग्लंडविरूद्धच्या भारतातील सिरीज चा हा काळ. सचिन बद्दल आधी ऐकलेले व हाईप झालेली त्याची इमेज ही प्रत्यक्षात तितकीच, किंबहुना जास्तच भारी आहे असे सर्वांच्या लक्षात आले.

सचिन तेंडुलकर च्या कारकीर्दीतील विविध फेजेस बद्दल अनेकदा सोशल नेटवर्क्स वर चर्चा होत असे, अजूनही होते. सुमारे २३ वर्षांच्या आंतरराष्ट्रीय कारकीर्दीमधे त्याचा खेळ, त्याच्या भोवतालची टीम, प्रतिस्पर्धी कसे बदलत गेले, त्याचे यश-अपयश, खेळाबद्दलचा अॅप्रोच याबद्दल सलग माहिती एकत्र करावी असे अनेक दिवसांपासून वाटत होते. हाच प्रयत्न येथे करत आहे.

पळणं म्हणजे नक्की कसं? तुम्ही जर कुत्रं मागे लागल्यासारखं किंवा आपल्या दोन वर्षाच्या मुलामागे लाडाने किंवा दोस्ताना मधल्या अभिषेक बच्चन सारखं पळत असाल तर... चूक!!! माझा गुढगा दुखायला लागला आणि मग मी अनेक गोष्टी वाचल्या कि कसं पळलं पाहिजे. खांदे ताठ, मान आणि नजर समोर, कंबर पाण्याची घागर घेऊन जाताना असते तशी स्थिर, पाठ सरळ, हनुवटी बाहेर नको, हाताच्या मुठीत अंड घेउन जात आहे असे अलगद वळलेल्या, पाय जमिनीवर पडतानाही पंजे आधी आणि टाच नंतर पडली पाहिजे. श्वास इतकाच जोरात असावा कि शेजारी कुणी असेल तर त्याच्याशी बोलता आलं पाहिजे.

'मला वाटतय त्या शामचाच काहीतरी हात असणार बघ', म्हणत मी रात्री सोफ्यावर बसले. एक तीस मिनिटांची हिंदी मालिका बघायची, मेल, फेसबुक चेक करायचे आणि झोप हाच काय तो दिवसभरात स्वत:साठी मिळालेला वेळ. तेही सानू आणि स्वनिक झोपल्यावर. नाहीतर मग रहाटगाडगं चालूच. बरं बसावं म्हटल टीव्ही लावून पोरं जागी असताना तर ते झोपल्यावर बघून अपराध्यासारखं वाटत की तेव्हढाही वेळ दिला नाही म्हणून त्यांना. तर हे असं होणारच होतं. त्यामुळे मी जेव्हा स्वत:साठी दुपारी का होईना वेळ काढुन पळायला जायला लागले तेव्हा सही वाटलं. आणि ५ किमी पळाल्यावर तर अजूनच भारी वाटत होतं.

ही गोष्ट आहे माझ्या पहिल्या वहिल्या हाफ मॅरॅथॉन ची. आता इतके लोक इतक्या शर्यती पळतात. त्यात माझी विशेष अशी काही नाही. पण माझ्यासाठी खासंच ती. कारण त्याची सुरुवातच झाली ती माझ्या तिशीनंतर. माझं खूप काही वय वगैरे झालं नाहीये पण वयाच्या तीस वर्षापर्यंत अभ्यास, कॉलेज, नोकरी, मुलं, इ जे काही सर्व लोक करतात तसं करून झालं. थोडं- फार इकडे तिकडे. कधीही खेळात, कुठल्या शर्यतीत भाग घेतला नाही शाळेत. त्यामुळे पहिली हाफ मॅरॅथॉन माझ्यासाठी खासच होती. तिची सुरुवात मात्र एका ५ किमी अंतराच्या रेसने झाली. आजची पोस्ट त्याच्याबद्दलच.

फायनली फायनली फायनली ...
या विकांताला धोनीला रुपेरी पडद्यावर बघायचा योग आला. पिच्चर बघायचाच होता म्हणून मुद्दाम कुठलेच परीक्षण वाचले नव्हते किंवा कोणालाच पिक्चरमध्ये काय दाखवलेय हे विचारले नव्हते. तरी क्लायमॅक्स काय असणार याचा माझ्या चाणाक्ष बुद्धीने अंदाज लावलेला.

.... आणि तोच खरा ठरवत सुरुवातही त्याच द्रुश्याने झाली.

येस्स!!

वन ऑफ द बिगेस्ट मोमेंट ईन ईंडियन क्रिकेट हिस्टरी. डोळ्यात साठवून ठेवावा, आणि तरीही पुन्हा पुन्हा बघत राहावे असे वाटणारा तो क्षण जेव्हा धोनीने श्रीलंकेला स्टेडीयमच्या पार भिरकावून दिले आणि तब्बल अठ्ठावीस वर्षांनी भारताने विश्वचषक जिंकला!

अनुभव (सप्टेंबर २०१६) अंकात प्रकाशित झालेला लेख

-------------------------------

Don’t be surprised... I will still rise... (रिओ ऑलिंपिकमधे वाजलेलं गीत, केटी पेरी)

"जीता दिल इंडिया का, जीतनी है दुनिया,
ये बस टीम नही है, ये है इंडिया"
गेल्या दोन महिन्यांपासून दर दोन मिनिटाला TV वर ऐकू येणारी ही Anthem ऐकून उत्सुकता नक्कीच वाढलेय. ही उत्सुकता आहे कबड्डी वर्ल्डकप 2016 ची. उद्यापासून चालू होतोय.(कदाचित माझ्यासारखे बरेच असतील पहिल्यांदाच हा वर्ल्डकप बघणारे.)

फ्लिंटो बॉक्स डॉट कॉम च्या बर्याच जाहीराती पाहील्या ऑनलाईन. कुणी सबस्क्राईब केलेल आहे का? माझा मुलगा वय वर्ष ३.५ , त्याला सारखं काहीतरी नवं खेळणं , नवं काहीतरी हवं असतं . आत्ताच राहण्याचे ठिकाण बदलले आहे अन तो कंटाळला आहे. हे फ्लिंटोबॉक्स सब्स्क्राईब करावं का? जेणेकरुन तो यंगेज राहील. नवे खेळ शिकेल . मेंदुला चालना मिळेल असे काही दुसरे गेम्स ऑनलाईन असतील तर सुचवा .त्याला पेंटीग आवडते. पण पटकन कंटाळतो . नायतर मोटु पतलु आहेच दिवसभर , टीवीवर नसेल तर नेटवर पाह्तो. सुचवा लोक्स प्लीज.

मी गेली काही वर्षे बॅडमिंटन खेळतोय. नेमकी वर्षे न सांगता "काही" वर्षे ह्या साठी सांगतोय की नेमकी वर्षे सांगायला मला संकोच वाटतो. मी जितकी वर्षे खेळतोय तितक्या वर्षांची हल्लीची मुले खूपच सरस खेळतात. पण तो खेळ खेळत असल्यामुळे खूप चांगलं खेळता येत नसेल तरी बऱ्यापैकी उमजू लागलाय. मागे कोणीतरी येथेच ह्या खेळाला हिंसक खेळ असा म्हणाला होता. ते एका दृष्टीने बरोबर पण आहे. खांदे, घुडगे, पाठ, टाच, कोपर ह्या खेळाचे लगेच बळी पडू शकतात. स्पर्धात्मक खेळ करताना ह्याला लागणारा स्टॅमिना डेव्हलप होण्यासाठी काही वर्षे नाहीतर एखादी पिढी जाऊ द्यावी लागते.