लेखन

सुर्वे मास्तर गेले. काय वाटलं ते सांगणं अवघड आहे. मी त्यांच्या एकूणएक कविता, लेखन वाचलं आहे वगैरे आव मी आणणार नाही. फारच कमी वाचलं आहे त्यांना मी. पण तरीही आत काहीतरी झालं. असो.

ते गेल्याचं समजलं आणि एक जुनी कविता आठवली. त्यांच्याच एका अस्सल कवितेनी जन्माला घातली ही कविता, त्यांनाच अर्पण.

जागर

प्रत्येकात कुठेतरी एक आत्मा असतो
असं नेहमीच ऐकलं आहे,
आजवर फारशी गरज भासली नाही
पण एकदा त्याच्याशी आमने सामने व्हायचं आहे

त्याला विचारण्यासारखं तसं खूप आहे
पण अजून त्याचे प्रश्न बनले नाहीत.
अनेकांचं म्हणणं आहे की
प्रश्न आणि उत्तरे दोन्ही त्याच्याजवळ आहेत,

नाही रे अपेक्षा
देशील दर्शन
मनात जपेन
रुप तुझे..

चराचरी तुझे
प्रकटते रुप
कैसे अपरुप
दिसतसे...

तापलेल्या जीवा
उटी चंदनाची
तुझ्या आठवाची
माव तैसी...

शब्दकळा सरे
सरली जाणीव
उरते नेणीव
सावर रे...

छंद: देवद्वार.

नियती तुम्हां, आम्हां सर्वांना एक कोडं घालते, आयुष्य नावाचं विलक्षण कोडं. प्रत्येकासाठी वेगळं आणि वैचित्र्यपूर्ण. एकाला घातलेलं कोड पुन्हा दुसर्‍याला नाही, तेह्वा ह्याचं किंवा त्याचं पाहून मी माझंही कोडं तसच सोडवीन म्हणालात, तर फसलात हे नक्की! इथे एकासाठीचा कायदा दुसर्‍याला लागू पडत नाही. प्रत्येकासाठी वेगळे कायदेकानून, ज्याच्या त्याच्या आवाक्याप्रमाणे.

२० वर्षापूर्वी म्हणजे १९८९ मध्ये, लतादीदींचा साठावा वाढदिवस मोठ्या उत्साहात साजरा केला होता.
'महाराष्ट्र टाईम्स' तर्फे दरवर्षी घेण्यात येणा-या वक्तृत्व स्पर्धेत त्या वर्षी विषय होता - आमच्या मनातील लता मंगेशकर. निमित्त होतं अर्थातच लताबाईंच्या साठाव्या वाढदिवसाचं.