काल संध्याकाळी धो-धो पाऊस पडत असताना मला इस्त्रीला दिलेले कपडे आणायला दुकानात जावं लागलं, तेव्हा अचानकच त्याची आठवण आली.
'तो' रोज संध्याकाळी सहा ते आठच्या दरम्यान यायचा. कॉलनीतल्या आसपासच्या पन्नास एक बिल्डींग्सपैकी किमान पंचवीस बिल्डींग्समध्ये तरी तिसऱ्या मजल्यापर्यंत जाऊन इस्त्रीचे कपडे घ्यायचा किंवा परत द्यायचा. सोबत एक सायकल तिला एक कपड्यांचं मोठं बोचकं. येताना एकच असायचं. जाताना ते बोचकं जितकं कमी होईल तितकंच एक अजून तयार होत असे. घेउन आलेलं बोचकं अर्थातच इस्त्री केलेल्या कपड्यांचं आणि वाढलेलं, नव्याने इस्त्रीसाठी घेतलेल्या कपड्यांचं. आज नेलेले कपडे उद्या परत, घरपोच.
सिन्धिदुर्गातिल कातकरी समाजासाठी मायबोलीकरानी ३५
हजार रुपये जमा करुन दिले...
त्या निधितुन सिन्धुदुर्गात काम करनार्या
भगीरथ संस्थेने सोलार लम्प उपलब्ध करुन दिले.. या आधिहि अशि मदत करण्यात आली आहे...या मदतीबद्दल आभार...
आजच्या तरुण भारत सिन्धुदुर्ग आव्रुतीत या बाबतची बातमी आली आहे...
"दे की!"
"नाय"
"अगं दे की लवकर "
"तुम्हाला नाय म्हणल्याल कळत नाय का?"
"फक्त आजच्या दिवस"
"नाय म्हंजे नाय"
"जास्त कुठ मागतोय मी फक्त 'धा'च दे" नाम्याने काकुळतीला येऊन म्हटले.
"धा ! नाय नि पाच नाय , एक रूपाया नाय माझ्या जवळ" सरू तोंड फिरवत म्हणाली पण नाम्या मागे हटायला तयार नव्हता. थोडा वेळ त्याने इकडे तिकडे केलं. पुन्हा तो सरूच्या पुढे उभा राहिला .
हे सत्य आहे
ज्यांनी पराक्रम केले
ते मागे राहिले जातात
अन् पराक्रम शुन्यांचेही
कधी वारे वाहिले जातात
पात्रतेच्या नियमांनाही
कुठे तडा दिला जातो
अन् कधी निकृष्ठांचाही
इथे गौरव केला जातो
विशाल मस्के
सौताडा, पाटोदा, बीड.
मो.९७३०५७३७८३
वेळ संध्याकाळची... रस्त्यावर दररोजचाच ट्राँफिक जाँम... सगळ्यांची धावपळ...
पाणीपुरी वाला स्टाँल चे सगळे सामान डोक्यावर घेऊन रस्त्याच्या कडेने जातोय.
त्याच्या मागे गाडा आहे. तेवढ्यात कारने शॉर्ट्कट मारून गाड्याला कट मारली.
संभाव्य टक्कर टाळण्यासाठी गाडा हाकण्याराने रस्त्याच्या कडेला गाडा घुसवला.
गाड्याचा धक्का लागून, एका क्षणार्धात पाणीपुरी स्टाँल साठी सकाळ पासून केलेली सगळी मेहनत रस्त्यावर सांडली.
चुक कोणाची आणि शिक्षा कोणाला. . .
कार कोणाचीही पर्वा न करता पुढे निघून गेली....
गाड्यामुळे(pushcart) धक्का बसला पण तो काही दाद देईना.
हि एक हळूवार प्रेमकथा तर आहेच पण सोबतच सध्याच्या
एका ज्वलंत सामाजिक प्रश्नावरही भाष्य करून जाते.
मुंबईच्या धावपळीचा बसचा प्रवास म्हणजे
एक मोठं दिव्यंच!! त्यात वरूणचा आज पहिला दिवस होता
बसच्या प्रवासाचा !! प्रवाश्यांनी खचाखच भरलेल्या
बसमधे तो चढला. बसमधे बसण्यासाठी जागा मिळेल हि
अपेक्षा करणंच चुकिचं होतं, म्हणून तो हँडलला पकडून
उभा राहिला.
वरूण मुळचा नाशिकचा पण आता नोकरीसाठी त्याची
मुंबईला आला होता. मुंबईतल्याच एका नामांकित कंपनीत
एका चांगल्या हूद्यावर त्याची नियुक्ती झाली होती.
आणि आज त्याचा पहिला दिवस होता. त्याला अंधेरीला
उतरायचं होतं. कसाबसा गर्दीत उभा राहून तो स्वत:ला
पोहोचलॉ नरकाच्या दारी- वाचली पाटी-
जागा नाही करू नका उगा दाटी
लायकी स्वर्गाची नाहीच पण तिथेही गर्दी
शहीद अन् शेतकरी वर्गाची -
अतिरेकींचे आणि पतसंस्थांचे बळी.
आलास कसा आजारी कि अपघाती /
मौन सांगे अपघाती- बनविता गोळ्या !
औषधी कि बंदुकीच्या ?
शिक्षा तर लागेल भोगावी
त्याच कारखान्यात बंदिवास कायम
जर होत्या बंदुकीच्या तर जाऊन बस
ए के ४७ च्या नळकांड्यात कर निकामी
तरच उद्धार संभव अन्यथा जा शिबिरात-
बिहार किंवा उत्तर प-रदेशात !
तळमळ आता थांबत नाही,
उपाय काही सुचत नाही.
परवा रात्री माझी रुममेट कम मैत्रीण ऑफिसमधुन आली . रात्री ११.३० १२ पर्यंत सतत फोनवर होती . एकुणच खुप वेगळी वागत होती . नेहमी घरच्यांसोबत बोलत असताना हसत खेळत ओरडत चालणार बोलणं त्या दिवशी गरजेपेक्षा जरा जास्तच शांत आणि गंभीर होत . सुरुवातच काय, कधी, कसं अश्या शब्दांनी झाली. काहितरी विपरित घडल्याचा स्पष्ट संकेत होता तो..
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
