लेखन

स्थलांतर : भाग 3

अशोक घाईघाईने मशीन रुमला आला. स्क्रीन नॉर्मल होती. म्हणजे सावली वापस येण्याची चिन्हं होती. त्याला बरं वाटलं. तोपर्यंत तो कंमांड्स चेक करू लागला. पाच कमांड बरोबर रिसिव केल्या होत्या. त्यातल्या चार कमांडचे रिप्लाय अपेक्षित होते. पाचवा रिप्लाय बघून अशोक ला धक्का बसला. SHADE OUT OF VIEW. सावली स्क्रीनला दिसत नव्हती. ती खरंच गायब झाली होती.

कुठं होती सावली ?

मशीनच्या किरणांच्या कमीअधिक फ्रीक्वेन्सीमुळे हवेतल्या वायुंच्या रेणुमधील स्पेसमध्ये जाऊन अडकली होती ती.

साध्या भाषेत :

स्थलांतर भाग 1

http://www.maayboli.com/node/58652

स्थलांतर भाग 2

स्थळ : सुंदरनगर महाराष्ट्र.

लांबलांबपर्यंत खुलं मैदान. जे काळोखामुळं दृष्टीपथात येत नाही. ग्रे कलर मधे दिसतो तो फक्त एक अंडाकृती मंच. त्या मंचाच्या दोन टोकांना दोघं उभे आहेत. अरुंद बाजूला स्त्री व रूंद बाजूला पुरुष. स्त्रीच्या मागे मंच संपतो तिथे एक प्लायवुडची भिंत आहे, स्ट्रॉ कलरची. आणि वर एक मोठा झगझगीत प्रकाश देणारा लाल बल्ब. बल्ब बंद आहे. वेळ संध्याकाळची किंवा पहात संपून सकाळ होण्याची.

आता ती दोघं उभी आहेत तिथे:

स्थलांतर : भाग 1

राजा विक्रमादित्याच्या राजधानीत आज गडबड होती. त्याच्या एकुलत्या एका मुलीचा जयगौरीचं लग्न होतं. राजा आदित्यनारायणाच्या मुलासोबत नरेंद्रासोबत आधीच ठरलं होतं.

लखलखता सुर्यप्रकाश. निळं आभाळ. भर बाजारातलं संगमरवरी मंदिर. नेहमी वर्दळ. पण आज इतकी गर्दी. बापरे!
सुंदर केशरी पोषाखात जयगौरी आणि तितकाच छान नरेंद्र. फेरे झाले, माळा घातल्या, एखाद्या शाही घराण्यातल्या लग्नासारखं पार पडलं लग्न.

अवचिता परिमळू । झुळकला अळुमाळु ।
मी म्हणे गोपाळू । आला गे माये ।।
चांचरती चांचरती । बाहेरी निघाले ।
ठकचि मी ठेले । काय करु।।
मज करा का उपचारू । अधिक तापभारू ।
सखी ये सारंगधरू । मज भेटवा का ।।
तो सावळा सुंदरू । कासे पीतांबरू ।
लावण्य मनोहरू । देखियेला।।
भरलिया दृष्टी । जव डोळा न्याहाळी ।
तव कोठे गेला वनमाळी । गे माये ।।
बोधुनी ठेले मन । तव जाले अनेआन ।
सोकोनि घेतले प्राण । माझे गे माये ।।
बाप रखुमादेवीवरू । विठ्ठल सुखाचा ।
तेणे काया-मने-वाचा । वेधियेले ।।

तस पाहिलं तर कुत्रा या प्राण्याबद्दल मला फारस कधी प्रेम नव्हत . पण या प्राण्याला माझ्याबद्दल नेहमी प्रेम वाटत आलेले आहे . पूर्वी अगदी फार भुंकणारे कुत्रेहि मला भुंकत नसत . याच कारण काही माहित नाही . पण बहुधा माझा अंधविश्वास याला कारणीभूत असावा असे वाटते . मला असे वाटायचे कि आपण जीन्स घातली

चारेक महिन्यापूर्वी मला माझीच एक कविता कुणीतरी फोरवर्ड केली. तीही २००७ मध्ये लिहिलेली, 'एक पत्नीने आपल्या पतीजवळ मांडलेली भावना प्रधान कविता ………… ' असे लिहून. मी ती लग्नाच्या वाढदिवसाला लिहिली होती. असो. अजूनही त्या पोस्टवर २८००० पेक्षा जास्त लाईक्स, ४००० कमेंट्स आणि हजारो शेअर्स होत आहेत. ज्यांनी ती फेसबुक वर पोस्ट केली त्यांनाही ती अशीच कुणीतरी पाठवलेली Whats App वरून. लोकांचे असे प्रतिसाद पाहून, दोन वर्षं बंद असलेलं माझं लिखाण पुन्हा सुरु झालं.

दूर आभाळाच्या देशात अनेक प-या राहत होत्या. सगळ्याच अगदी सुंदर, प्रसन्न आणि सदैव आनंदी.
या सगळ्यांत आपलं वेगळेपण जपत होती, ती सोनेरी केसांची परी. पांढरा शुभ्र पायघोळ झगा, गुलाबी गाल, लाल चुटूक ओठ आणि कुणालाही मोहून टाकतील असे लांबसडक मोकळे सोनेरी केस.
अप्रतिम सौंदर्य आणि सगळ्यांना आपलसं करेल असा उत्तम स्वभाव म्हणूनच ती सगळ्यात वेगळी असली तरी सगळ्यांची लाडकी.
एके दिवशी सगळ्या प-या मिळून वा-यासोबत आभाळी लपंडाव खेळत असतात. अनेक प-या स्वतः भोवती काळे पांढरे ढग गुंडाळून त्यात लपून बसतात.

एका तळ्याकाठी एक सुंदर बगीचा होता. विवधरंगी फुलांनी बहरलेल्या बगीच्यात माळीकाकांनी एक नवीनच गुलाबाचं रोपटं लावलं होतं. माळीकाका संपूर्ण बगीच्याची खूप काळजी घेत, विशेषतः या नवीन गुलाबाच्या रोपट्याची. दिवसागणिक गुलाबाच्या रोपट्याची छान वाढ होत होती, एके दिवशी झाडांना पाणी देताना माळी काकांना त्या गुलाबाच्या रोपट्याला पाहुन खूप आंनद झाला, त्या रोपट्याला पहिल्यांदाच दोन कळ्या आल्या होत्या. माळीकाका या कळ्या फुलण्याची आतुरतेने वाट बघू लागले. त्या कळ्याही फुलण्याच्या तयारीत असताना अचानक एका रात्री पहिल्या कळीला कुणाच्यातरी रडण्याचा आवाज आला.