लेखन

येस बॉस ...

मरणाची थंडी पडली हुती. म्या श्याल गुंडाळून चौकीवर गेलो. इनस्पेक्टरला म्हणलं मर्डर झालाय लवणावर. मग त्यनं गाडी काढली. फटफटी. दोघंच निघालो लवणावर. लय रात झालती. त्यो म्हणला, फुकणीच्या कुठं झालाय मर्डर?
म्या म्हणलो, फुलाच्या खाली.
मग त्याला घेऊन खाली गेलो. एक बाई पडली हुती तिथं नागडी. म्या ब्याटरी मारून त्यला दाखवलं. बघ म्हणलं.
त्यो म्हणला, रेप झाला का हिच्यावर?
म्हणलं, कुणाला म्हाईत.
त्यो म्हणला, तुला कसं कळलं?
म्या म्हणलं, लिंबं आणायला गेलतो. ही दिसली फुलाखाली जाताना. बघितलं तर ह्ये आसं.

तुझं शंकुसारखं धारदार नाक
शुभ्रवर्णी दंतमाला
अन हसल्यावर उमटणारा
गालावरचा पॅराबोला

इंटिग्रेशनच्या चिन्हासारखे तुझे
लिमिटबद्ध लांबसडक केस
डोळ्यांमधले कूटप्रश्न अन
देहबोलीचे अॅनालॉग संदेश

तू मॉडमध्ये टाकल्यासारखी
नेहमी पॉझिटिव्ह असायची
अपुर्णांक होतो मी
वजाबाकीच फक्त जमायची

तू आयुष्यात आलीस अन मला
शुन्याचा शोध लागला
जगण्याचा भाव माझा
दसपटींनी वाढला

माझ्या खिशातल्या पाकिटाचं
व्हॉल्यूम तू कधी पाहिलं नाहीस
तुझ्या नातेवाईकांच्या स्वभावाचं
घनफळ मी मोजलं नाही

हळदी कुंकू

चैत्र महिन्यातलं हळदी कुंकू म्हणजे लहानपणातला आनंदाचा एक ठेवा! ती आंब्याची डाळ,पन्हे,काकडीच्या चकत्या,वडाच्या झाडाच्या पानावरची चाखत माखत खाल्लेली डाळ ,आरास ,नवे नवे ठेवणीतले कपडे ! ती अत्तरदाणीतली अत्तरे,आणि गुलाब पाण्याचा शिडकावा !नटून थटून हळदी कुंकवाला आलेल्या बायका,त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद !हळदी कुंकू म्हणताच कि हे सगळ् आठवलं आणि आपण पण एकदा हळदी कुंकू करूया इथे अस माझ्या मानाने घेतले.

सराफांच्या दुकानांमध्ये सोनेखरेदीसाठी झालेली झुंबड जर आपण पाहिली, तर क्षणभर ‘भारत हा गरीब आणि विकसनशील देश आहे’ या विधानावर विश्वास ठेवणे कठीण जाते. सोन्याचे वेड हे प्राचीन असून समाजातील सर्व स्तरांमध्ये कमीअधिक प्रमाणात आढळतेच. अर्थातच हे वेड स्त्रियांमध्ये पुरुषांपेक्षा कित्येक पटीने जास्त आहे. अलंकार परिधान केल्याने स्त्री- सौंदर्याला उठाव येतो हे खरे; पण ते अलंकार महागड्या सोन्याचेच हवेत या अट्टाहासातून अखिल स्त्रीजातीची दोन वर्गांमध्ये सरळसरळ विभागणी झालेली दिसते. ती म्हणजे – सोने अंगावर घालणाऱ्या आणि घालू न शकणाऱ्या स्त्रिया.

(माणसाच्या मनातील अहंकार किंवा त्याच्या हृदयाला पोहोचलेली एखादी ठेच त्याला कुठल्या थराला नेऊ शकते याच डोळ्यांदेखत बघितलेल उदाहरण. ही गोष्ट आहे त्याची आणि तीची. ही गोष्ट मी त्यांच्याच शब्दात मांडण्याच्या प्रयत्न केला आहे. या दोघांची संसाराची घडी पुन्हा कशी जुळवावी याचा नेहमी प्रयत्न चालू असतो. पण अजूनही प्रयत्नाला यश मिळत नाही. दोघांपैकी कोणीही पडती बाजू घ्यायला तयार नाही. )

"आज व्हॅलेटाईन डे है ड्युड आज नही तो कभी नही..
आज फुल न फायनल करही दे ये तोफा उसे दे उसने लिया तो ठीक वरना इसी तोफा को तोड दे और तेरे जजबात को भी तोड दे.. प्राॅमिस.." विरल आणि माझे इतर मित्र क्लासच्या बाहेर माझ्याकडून प्राॅमिस घेत होते.. विरलचे शब्द माझ्या कानात घुमत होते..

प्राॅमिस ..त्याने परत एकदा प्राॅमिस मांगितले..

तसे मी ते प्राॅमिस करून त्याच्या हातावर फाय दिली...तिच्यासाठी मी ओम शांती ओममधलं काचेत असलेलं एका कपलच डान्सिंग विथ साॅगवाल गिफ्ट घेतलं होतं..
ते भराभर पॅक करून मी निघालो.

"मी काही केल्या येथून जाणार नाहीये! हे माझं घर आहे, लहानाचा मोठा मी इथेच झालोय. त्यांना काहीएक अधिकार नाहीये मला जबरदस्तीने येथून बाहेर काढण्याचा, त्या नराधमांना काय माहिती माझ्या किती भावना जोडल्या गेल्या आहेत या घराशी...आणि त्यांनी हेही विसरू नये की, भारतात आता हुकूमशाही नाही, तर लोकशाही आहे आणि या लोकशाहीत मला मिळालेले वैयक्तिक आणि मूलभूत अधिकार ते माझ्याकडून हिरावून घेऊ शकत नाहीत...त्यांना बाहेर कितीही आरडा ओरडा करू दे , कितीही प्रलोभने दाखवण्याचा प्रयत्न करू दे, मी मात्र इथेच राहणार. सांगावं त्यांना की, जितका जोर असेल लावा मीपण काही कमी नाहीये..."

ब्लॉग सुरु करण्यासाठी काय steps आहेत ? तसेच त्यावर जाहिराती वगैरे कशा देतात येतात ? कोणाला अनुभव असल्यास प्लीज शेअर कराल का?

ते पाखरू कोळ्याने विणलेल्या जाळ्यात अडकत चालले होते. जितके बाहेर पडायचा प्रयत्न करावा तितके अजूनच अडकत होते. जाळे नाजूक आणि अत्यंत सफाईने विणलेले होते; आणि पाखरू त्याहूनही नाजूक आणि मुलायम. कधी कसे अडकले ते कळलेच नाही..
*****************************************************
त्याचे चित्र आता आकार घेऊ लागले होते. हिरव्या, निळ्या रंगामध्ये मुक्त मोकळे वारे वाहू लागले होते. पावसाची एक सर वेगाने कागदावर चितारली जाऊ लागली. त्याचा हात सफाईने कॅनव्हासवर रंगांची शिंपण करू लागला.
*****************************************************