आज चिनूक्सकडून विचारपूस झाली खरी, पण बाकिच्यांचे उत्तम लेख वाचून स्पर्धेसाठी हा लेख द्यावासा वाटला नाही.
पण लिहिलाच आहे, म्हणून इथे पोस्ट करतोय !
००००००००००००००
स्पर्धेचे केवळ निमित्त झाले, बरेच दिवस मनात जे होते, ते लिहून काढायची संधी मात्र घेतोय.मराठी चित्रपट बघणे, हि माझी मानसिक गरज असते. भारतवारीत एका खास दुकानात जाऊन, गेल्या सहा महिन्यात, कुठल्या मराठी चित्रपटांच्या सिडीज आल्यात, त्याची चौकशी करुन, मी (बहुतांशी आंधळेपणाने ) खरेदी करत असतो. मग परदेशात आलो कि त्या पुरवून पुरवून बघतो.
केबिनमधील माझ्या टेबलावरच्या महत्वाच्या फायलींची मी साडेअकरालाच आवराआवर सुरू केली तेव्हा माझ्या सेक्रेटरीला उकळ्या फुटल्या. "जेमतेम तीन तास काम करूनच हा घरी निघालाय! व्वा, देवा, तुला लक्ष लक्ष प्रणाम!" ही तिच्या मनात उमटलेली वाक्यं मला स्पष्ट ऐकू आली. "घरून फोन बीन आलाच तर मी मीटींगमधे आहे असंच सांगा" असं तिला बजावून मी बाहेर पडलो. सेक्रेटरी तशी हुशारच होती. "हा आता कुणाला तरी घेऊन मॆटिनीला जाऊन बसणार" हेही तिच्या मनातलं वाक्य मला ऐकू आलं, अगदी माझ्या गाडीत बसताबसता.
वॉन्टेड, दबंग आणि बॉडी गार्ड हे बहुचर्चित सलमानपट मी थेटरात पहिल्या दिवशी पाहिले नव्हते. ह्यापैकी थर्ड रेटेड (म्हणजे तिसऱ्या क्रमांकावर लिहिलेला... "बॉडी गार्ड". बाकी काही म्हणायचं नाहीये!) तर अजूनही पाहिला नाहीये. मागे तो 'रद्दड राठोड' पाहिल्याचं प्रायश्चित्त म्हणून 'डीव्हीडीवर लागोपाठ तीन वेळा बॉडी गार्ड पाहीन' अशी प्रतिज्ञा मी केली होती, पण मी स्वत:ला त्रास नाही देऊ शकत! क्या करूँ...? मैं अपना फेवरेट हूँ ! असो... हे सांगण्यास कारण की, असं पातक शिरावर असल्याने मी 'एक था टायगर' नक्की पहिल्या दिवशी बघणार असं आधीपासूनच ठरवलं होतं आणि तसं केलं.
१५ ऑगस्ट १९९२. दक्षिणेकडच्या चित्रपटगृहात प्रदर्शित झाला "रोजा" अन त्याबरोबरच नशीब उजळलं भारतातल्या तमाम संगितप्रेमींचं. दक्षिणेत सुरु झालेलं ए आर रहमान नावाचं वादळ हळूहळू सार्या देशात पसरलं आणि बॉलिवुड चित्रपटसंगीत पार बदललंच. आज रहमानच्या चित्रपटसृष्टीतल्या आगमनाला बरोबर वीस वर्षं पूर्ण झाली.
ज्या काळात "चढ गया उपर रे", "पायलिया हो हो हो","वो तो है अलबेला" इ.इ. गाणी "चार्टबस्टर्स" होती त्या काळात आमच्यासारख्या दहा वर्षाच्या पोराटोरांनाही त्यातला अन "दिल है छोटासा" मधला फरक सुस्पष्ट कळला अन हे काहीतरी फार चांगलं आणि वेगळंच आहे हे ही आपोआपच कळलं.
’दूध का कर्ज’ नामक चित्रपट आम्ही थेटरात पाहिलेला पहिला. पहिला म्हणजे अगदी आयुष्यात पहिल्यांदाच. मामासोबत. त्यातला तो ’महान’ सीन चालू असताना अख्खं टॉकीज शिट्ट्या न् गोधंळानं हैदोसलं होतं. पाच-सहा वर्षांचं वय ते, तेव्हा काय कळतंय तसलं काही? पण पब्लिकचा जामच राग आलेला. "हे असले कसले लोक? शांतपणे पहावं की उगीच कशाला बोंबलतायत" असं मामाला विचारायला गेलो तर त्याचा जबडा ’आ’ झालेला. त्याच्या डोळ्यातली हावरी चमक काही वर्षांनी जेव्हा आमच्या डोळ्यांत आली तेव्हा कुठे त्या ’सीन’चे माहात्म्य कळले!
"पिंके, आज ह्या साईड ने जाऊयात ट्युशन ला...."
"इकडनं??... का?"
"मला ते ऐश्वर्याचं तळहातावर दिवा धरलेला आणि त्याकडे एकटक ती बघत असलेली पोस्टर हवंच्चं आहे... तो ह्यासाईडला एक माणूस बसतो ना पोस्टर्स घेऊन त्याच्याकडे मिळेल नक्की"
"अगं पण लावणार कुठे, पल्लू? घरमालकिण बदडेल ना!!"
"कोण म्हणतंय लावायचंय"
"मग खर्च कशाला?"
"पिंके, तुला प्रश्नच फार पडतात, ठेवू फोल्ड करून... किंवा करू काहीतरी, पुट्ठ्यावर चिकटवून पुस्तकांच्या चळतीवर ठेवू... "
"नही पारो... तुम्हे तील तील जलते मै नही देख सकता... मुझे याद आती हो तूम मै जब जब सांस...
रामसे बंधूंच्या सिनेमाकडे बहुतेकवेळा हेटाळणीच्या नजरेने पाहिले जाते. त्यांची अत्यंत कृत्रिम वाटणारी भुते, पठडीबाज वातावरण, एकंदरीत सामान्य दर्जा हे सगळे चेष्टेचेच विषय झाले आहेत. पण माझ्या चित्रपट अनुभवात रामसेंचे स्थान खास आहे कारण मी धडधडत्या हृदयाने पाहिलेला पहिला 'फक्त प्रौढांसाठी'चा सिनेमा होता रामसेंचा 'वीराना'!
दहावीत नापास झाल्याने घर सोडून गेलेला आपला मुलगा आज बर्याच दिवसांनी घरी आल्याचा मोठा आनंद आजीच्या चेहर्यावरून ओसंडत होता. मुलं कितीही चुकली तरी आईवडील शेवटी त्यांना माफ करणारचं ह्या जगरीतीप्रमाणे आजी क्षणात विरघळली होती.
पायात बूट, बेलबॉटम पँट, अॅपलकट शर्ट, त्याला मोठ्ठी कॉलर, डोळ्यांवर मोठ्ठा गॉगल आणि केसांचा हिप्पीकट त्या जरा जराजराश्या पडू लागलेल्या अंधारात मी आप्पाला बारकाईने निरखू लागलो. आणि माझं लक्ष त्याच्या हातातल्या पेटीकडे गेलं.
आप्पाने जाताना अशी पेटी नेली नव्हती मग येताना कुठून आणली या विचारात मी मोठ्यांचे संवाद ऐकू लागलो
"मी आता इथेच रहायचं ठरवून आलोय"
आपलं असंच आहे.. आपण क्रिकेटला शिव्या घालतो, 'फिक्सिंग आहे' म्हणतो; पण तरी तमाशा पूर्ण बघतो आणि नंतर जल्लोषही करतो अन लाखोल्याही वाहातो..! 'वासेपूर - १' फारसा 'पटला' नसतानाही 'वासेपूर - २' पाहिला कारण उपरोक्त ! असो.
Story starts from where it stopped last time....