Submitted by Admin-team on 1 November, 2012 - 11:22
भारतीय चित्रपटसृष्टीच्या शतकमहोत्सवानिमित्त मॅजेस्टिक प्रकाशन, मुंबई आणि एव्हरेस्ट एण्टरटेनमेंट प्रा. लि. यांच्या सहकार्यानं मायबोली.कॉमनं १ ऑगस्ट ते ३१ ऑगस्ट, २०१२ या कालावधीत ’गाथाचित्रशती लेखनस्पर्धे’चं आयोजन केलं होतं.
स्पर्धेसाठी एकूण तीन विषय होते, व एकूण ६३ प्रवेशिका या स्पर्धेत होत्या.
वीणा जामकर यांनी पहिल्या, गणेश मतकरी यांनी दुसर्या व गिरीश कुलकर्णी यांनी तिसर्या विषयासाठी परीक्षक म्हणून काम केलं.
गुणांकन करताना कुठली प्रवेशिका कोणी लिहिली आहे, हे परीक्षकांना माहीत नव्हतं.
तुम्ही म्हणुन गेलात
"कल कोई मुझको याद करे..क्युं कोई मुझ को याद करे"
"मसरुफ जमाना मेरे लिये क्युं वक्त अपना बरबाद करे"
आम्हाला खुप आठवण येते तुमची.. अगदी रोज कुठे न कुठे तुम्ही भेटताच..
माझ्या आवडीची तुमची एक रचना:
"कभी रस्ते मे मिल जाओ तो कतरा के गुजर जाना, हमे इस तरह तकना के पहचाना नही तुमने"
"हमारा जिक्र जब आए तो युं अनजान बन जाना के जैसे जानकर भी हमें जाना नही तुमने"..
'हसत खेळत शिक्षण' ही संकल्पना मी तरी अनुभवली नाही आणि मला नाही वाटत माझ्या पिढीच्या इतर कुणीही अनुभवली असावी किंवा आजची पिढी अनुभवत असावी. पण करण जोहरने मात्र ती अनुभवली आहे, हे नक्की. तो शिकला आहे हे त्याला इंग्रजी छान येतं ह्यावरून कळतं आणि तो हसत खेळत(च) शिकला आहे हे त्याचा 'स्ट्यूडन्ट ऑफ द इयर' पाहून कळावं. (तसं तर ते 'कुछ कुछ होता हैं' मध्येच दिसलं होतं पण तेव्हा तो लहानही होता!)
असो.
सिनेमा पाहाण्याआधी (किंवा हे परीक्षणही वाचण्याआधी) मला सांगा -
Submitted by माध्यम_प्रायोजक on 19 October, 2012 - 01:08
आशिष हा आजच्या काळातला एक शहरी तरुण. एका मोठ्या अमेरिकन कंपनीत तो नवी नोकरी सुरू करणार आहे. त्याची पत्नी प्राची. लवकरात लवकर भरपूर पैसे मिळावेत, आणि उच्चभ्रू वर्गात जागा मिळवावी, ही तिची इच्छा. या दोघांचा मुलगा सोहेल. मोठं होऊन त्यानं राजकारणात उतरावं, हे त्याच्या आईवडिलांचं स्वप्न. त्यासाठी आत्तापासून सोहेलवर योग्य ते संस्कार होतील, याची काळजी ते घेतायेत.
पण मग एका घटनेमुळं हा सारा डोलारा कोसळेल की काय, असं वाटू लागतं.
काय नैतिक आणि काय अनैतिक, हे प्रश्न उभे राहतात.
’इन्व्हेस्टमेंट’ हा ज्येष्ठ साहित्यिक आणि रंगकर्मी श्री. रत्नाकर मतकरी यांनी दिग्दर्शित केलेला पहिला चित्रपट.
Submitted by माध्यम_प्रायोजक on 15 October, 2012 - 12:53
१९९२.
अमर आपटे.
एक गुप्तहेर.
विवाहबाह्य संबंध ठेवणार्यांच्या मागावर असलेला.
पुरतं जखडून टाकणार्या एका केसचा उलगडा करण्याच्या प्रयत्नात असलेला.
खुल्या अर्थव्यवस्थेमुळे बदललेल्या नात्यांना, भवतालाला तोंड देण्याचा प्रयत्न करणारा.
अमर आपटे.
एक गुप्तहेर.
तो येतोय.
लवकरच.
'वळू', 'विहीर', 'देऊळ', 'मसाला' आणि 'हरिश्चंद्राची फॅक्टरी' यांच्या अपूर्व यशानंतर अरभाट निर्मिती व इंडियन मॅजिक आय प्रा. लि. सादर करीत आहेत 'पुणे ५२'.
Submitted by अँकी नं.१ on 15 October, 2012 - 00:24
टीव्हीवर रोजच दिसणारा डब्ड साऊदी सिनेमांचा उच्छाद असताना, थेटरला जाऊन डब्ड सिनेमा, तो ही मख्खी नावाचा का पहावा असा विचार डोक्यात येणं सहाजिक आहे, पण तरी सांगतो, पहाच.
दिग्दर्शक एस. एस. राजमौलीचा हा सिनेमा (ओरिजिनल: ईगा-तेलगु. नान ई-तमिळ) म्हणजे टोटल एंटरटेनमेंट आहे.
खलनायकानी मारलेला नायक मृत्यूनंतर परत येतो अन खलनायकाला संपवतो, ही कथा घोस्ट पासून कर्ज (कर्ज्ज्ज सुद्धा...) पर्यंत य वेळा ऐकलेली अन पाहिलेली आहे पण यावेळची गंमत आहे नायकाचं माशी बनून येणं.
कधी 'फ्लश' खेळला आहात? जुगार... तीन पत्ती..! ह्या तीन पत्तीमध्ये अफलातून पानं (ट्रायो/ कलर सिक्वेन्स इ.) क्वचितच येतात. बहुतकरून जोड्या किंवा सपाट पानं येत असतात. चांगला खेळणारा असतो ना, तो ह्या जोड्यांच्या किंवा सपाट पानांच्या जोरावर 'ब्लफ' करतो आणि जिंकतोही! पण काही जण - जे एक तर कच्चे खेळाडू असतात किंवा 'मी लै भारी खेळतो' अश्या खोट्या आविर्भावात असतात - ह्या 'ब्लफिंग'मध्ये वाहवत जातात, हरतात आणि मग जेव्हा खरोखर चांगले पत्ते असतात, तेव्हा 'बाजी' लावायला एक तर काही उरलेलंच नसतं किंवा झालेलं नुकसान चांगल्या पत्त्यांच्या जोरावर भरून निघण्याच्या बाहेर असतं!
प्रत्येकाचं जीवन जर एक संवादिनी (harmonium) समजली, तर आई हा तिचा षड्ज (सा) असावा. ह्या षड्जाविना मैफल परिपूर्ण वाटत नाही. असं एक अनन्यसाधारण स्थान असतं, आईचं. पण हे आईपण खूप कठीण असतं. एक स्त्री, जेव्हा फक्त एक स्त्री असते, तेव्हा तिचं जग बरंच व्यापक असतं. पराकोटीची वेदना सोसून जेव्हा तीच स्त्री एका मुलाला जन्म देते, तेव्हा तो तिचा स्वत:चाही पुनर्जन्मच असतो. कारण, सोसलेल्या यातना मरणयातनेहून कमी नसतात आणि तिथून पुढे सगळे आयामही बदलणार असतात, बदलतात. एका 'आई'चं जग, एका 'स्त्री'च्या जगापेक्षा संकुचित असतं. तिच्यासाठी मूल, नवरा आणि घर प्राथमिक असतात आणि बाकी सगळं, अगदी स्वत:ही, त्यानंतर.