लग्न

पाउल टाकलंय उंबरठ्याबाहेर,
मन अजून घरातच रेंगाळतंय..
नव्याच्या लखलखटात बावरून,
माजघरातला अंधार शोधतंय..

'माझं' घर आता 'आईचं', 'माझी' माणसं 'माहेर'
संदर्भ बदलतायत भोवतीचे, मी ही बदलतेय बहुतेक
पण खरंच, बदलेन का मी?
स्वतःचे स्वतःशी चाललेले अखंड संवाद..मध्यच अडखळतेय, सावरतेय.
स्वतःचं सामान आवरताना, एकट्यानेच रडतीय.

आनंद की हुरहुर अधिक, सांगता येणं कठीण आहे,
आठवांचे सारे बंध, असं सोडून जाणंही कठीण आहे!

नवं जोडायला जमेल का?
जुनं सोडायला जमेल का?
माहिती नाही..कळेलच लवकर!

बावरलेलं मन, येईल मग माजघर सोडून!

"आज तर तुम्ही खुप खुश दिसताय"
"हा. बऱ्याच वर्षांनी मित्रांची भेट होनार आहे न"
"मित्राम्ची की मैत्रिणीची? "
"तेच ते.... "
"अच्छा, म्हणजे कोणी स्पेशल होती वाटते"
"हा हा हा ... मला वाटून काय उपयोग होता, तिच्याकडून काहीच सिग्नल नव्हता. आणि एकाच पोरिवर मरणारे बरेच होते. "
"का? बाकिच्या मुली नव्हत्या का? "
"मेकॅनिकलला कसल्या आल्याय मुली... जाउ दे, चल आता लौकर"
************
"मी माने, शरद माने"
"हाय, मी संगीता चौधरी, अनिकेतची बायको, ते तिथे, ब्ल्यू शर्ट"
"अच्छा, आणि त्यांच्या शेजारी जी आहे ती माझी बायको, स्नेहल"
"हो का... हे सगळे मजेत आहेत अन मला बोअर होतय"
"मला पण... "
*********

आजच्या सकाळला "शरीरसंबंध ठरेल कायदेशीर विवाह" ही बातमी वाचली. शरीरसंबंधावर नियंत्रण ठेवण्यासाठी न्यायालयाने निकाल दिला की काय कुणास ठाउक.

पण यामुळे बलात्कार आणी शरीरसंबंध कमी होतील ?

सकाळी तळ्यावर जायला बाहेर पडले तेव्हा दोघी म्हाताऱ्या झाडाखाली बसल्या होत्या. मला बघून एक कुजबुजली “ही लग्न करायचं म्हणतीये” दुसरी उद्गारली “देवा रे! वाटलं नव्ह्त ही अस काही करेल. सालस आहे तशी. केव्हढी असेल ही वयाने?” सोयर असेल तेव्हा आई ह्या पहिल्या आज्जीलाच बोलवायची, माझ्याही वेळेला हीच असणार. सगळ गावच तिला बोलवायचं. पण म्हणून कोणाच वय ती विसरली अस थोडी होणार! ती म्हणाली “बहुतेक वीसावर पाच किंवा सहा असेल.” दुसऱ्या आज्जीने लगेच शेरे झाडले “लहान आहे का? तरी अस लग्न करायचं म्हणते! आपल्या ना रक्ताचा ना मांसाचा. अशा माणसाबरोबर आयुष्यभर रहायचं. काही कळत नाही ह्या हल्लीच्या मुलींचं.

आजकाल लग्न समारंभ मी चुकवीत नाही. कारण प्रामाणिकपणे सांगायचं झालं तर भेटीगाठींपेक्षाही जरा निराळ्या चवीचं सुग्रास जेवण यथेच्छ झोडणे हा माझा अंतस्थ हेतू असतो. शिवाय बहुतेक ठिकाणी आहेर आणि पुष्पगुच्छ आणू नये असे पत्रिकेत लिहिलेलंच असतं त्यामुळे या गोष्टी आवर्जून वेळ काढून विकत आणण्याचे कष्टही जवळपास इतिहासजमा झालेले आहेत. जरा बऱ्यापैकी कपडे घातले की काम झालं. पूर्वी असं नव्हतं. अगदी सुरवातीला अशी सूचना छापून यायची तेंव्हाही ते खरोखरच प्रमाण मानायचं की तरीही काहीतरी न्यायचंच या संभ्रमात पडायला व्हायचं. बायको म्हणायची ‘अहो ते लिहायची पद्धत आहे, पण आपण जवळचे पडलो, बरं दिसत नाही’.

नवीन शहरात किंवा गावी गेलात तर तिथे जाऊन काय करायचे ह्याचे बरेच तोडगे आहेत. खादाडीचा शौक असलेल्यांना त्या शहराचे ( किंवा गावचे ) खाद्यपदार्थ अनुभवता येतात. काहींना ऐतिहासिक वास्तू पाहण्यात रस असतो तर काहींना फक्त खिडकी पलीकडील वस्तू न्याहाळण्यात! ( ह्या दुसऱ्या वर्गातील लोकांची मला भयंकर दया येते! अहो, दुकानात टांगलेला शर्ट घेण्यासाठी कुणी यात्रा करतं का? तसले शर्ट तर आपल्या गावी असतातच की! असो...) काही लोकांना तिथल्या मातीचा, दगडांचा संग्रह करायची हौस असते!