मनोरंजन

त्यादिवशी शाळेला कसलीतरी सुट्टी होती. त्यामुळे सोनल निवांत उठली. सकाळचे सात वाजून गेले होते. अजयला सकाळी सहा वाजताच टॉयलेटला जायचं असायचं. तेव्हा तो सोनलला हाक द्यायचा. पण आज त्याच्या खोलीतून कसलाच आवाज येत नव्हता. स्वतःचं आवरुन ती त्याच्यापाशी आली. तो शांत झोपलेला पाहून तिला आश्चर्य वाटलं. तिने त्याला हलवून जागं करण्याचा प्रयत्न केला. बेडच्या कडेला असलेला त्याचा हात खाली लोंबकळला. त्याचं शरीर थंड पडलं होत.
"अजय...ऊठ अजय... "
सोनल ओरडली. पण तो केव्हाच हे जग सोडून निघून गेला होता.

**********

दुसरी भेट -

१. साधनेच्या ह्या मार्गावर घोडदौड करण्यामध्ये एका विशिष्ट साधिकेचा मला अडथळा होतोय, ही वस्तुस्थिती स्वीकारली पाहिजे.
सदर साधिकेला समजा ह्या वस्तुस्थितीची बिलकुल
खबरबात नसली तरी काही हरकत नाही.
सुरुवातीला अशी सुस्पष्ट खबरबात कुणालाच नसते.
ती हळूहळू होते.
त्याची एक भाषा असते. त्याचा एक रस्ता असतो.
ह्यामध्ये संयम आवश्यक. समतोल आवश्यक.
ते सगळं इथं शिकवतील बहुतेक.
तेवढं आत्मसात केलं की काही अडचण नाही.
कोर्स संपल्यानंतर ताबडतोब एखादं वादळी
प्रेमप्रकरण करून बघायला हरकत नाही.

(हे वाचणाऱ्यास विपश्यनेच्या दहा दिवसांच्या कोर्ससंबंधी अनुभवाने किंवा ऐकून वाचून माहित असेल, असं गृहीत धरून लिहितोय.)

तर फारा वर्षांनी एकदाचा योग जुळून आला आणि दहा
दिवसांच्या सुट्टीचा जुगाड करून, बॅग वगैरे पद्धतशीर भरून,
स्टेशनवर उतरलो.
रिक्षातून विपश्यना सेंटरच्या दिशेने जाताना वाटेतच 'कदम बंधू बिअर शॉपी' असा एक ओझरता बोर्ड दिसला.
म्हटलं, बरंय. ही विपश्यना वगैरे झेपली नाही तर जवळच ह्या कदम बंधूंनी आपल्यासाठी सोय करून ठेवली आहे.
तेवढाच आधार.

ती अशी विचार करत बसलेली असतानाच फोन वाजला. अपरिचित नंबर दिसत होता. आधी तिने दुर्लक्ष केलं. पण नंतर कॉल घेतला.
"हॅलो... हो... मीच सोनल देशमुख... बोला."
फोन वरच्या व्यक्तीचं बोलणं ऐकून सोनलच्या चेहऱ्यावरचे भाव झरझर बदलत गेले. कधी भीती तर कधी चिंता तिच्या चेहऱ्यावर झळकत होती.

*****

एकटी निघाली नार....
लावून घराचे दार....
अंधराहूनही
गूढ तिच्या डोळ्यांमधला अंधार....

ओसाड नदीच्या काठी....
अनवाणी तुडवीत माती....
अबला बेसावध
कुठे चालली अमावस्येच्या राती....

गावाच्या वेशीपाशी....
थांबून जुन्या विहिरीशी....
तोंडात बडबडे
काहीतरी ती भांबावून कोणाशी....

सावली मलाही दिसली....
झाडाडून धूसर काळी....
हा तिचा पती जो
आगीत मेला होता एकेकाळी....

- अवलिया

चित्रपटांची लाज काढणारा सूर्यवंशी बॉलीवूडमधे रिलीज झाला. तमिळ मधे सुद्धा असे सिनेमे येतात. पण त्याच वेळी ती चित्रपटसृष्टी बॉलीवूडची लाज काढणारे अनेक सिनेमे बनवत असते.

बॉलीवूडने अनेक विषयांवर कातडे ओढून घेतलेले आहे. वास्तववादी म्हणून फार तर वेन्सडे सारखा चित्रपट बनतो. अक्षयकुमारचे चित्रपट सातत्याने गुड मुसलमान आणि बॅड मुसलमान करत राहतात. हेच ते काय वास्तववादी. पण आजूबाजूला जे जातीच्या अत्याचारासारखे रखरखीत वास्तव आहे त्याकडे बॉलीवूडचे चित्रपट दुर्लक्ष करतात. असे मुद्दे अनुल्लेखाने मारत राहतात.

तिच्याशी बोलताना त्याचे डोळे भरून आले. त्याच्या डोळ्यांत फक्त तिच्याबद्दलचं प्रेम काठोकाठ भरलेलं दिसत होतं. त्याच्या मनातलं आज ओठांवर आलं होतं. त्याच्या भावना जाणून सोनलचं मन सुद्धा त्याच्या बद्दलच्या प्रेमाने आणि आदराने भरून आलं.

भावनावेगाने त्याने तिचे दोन्ही हात हातांत घेतले आणि तिच्या नजरेत नजर मिसळून तिला जवळ ओढले. त्याच्या स्पर्शाने संमोहित झाल्यासारखी ती त्याच्याकडे खेचली गेली. नकळत त्याचे दोन्ही हात तिच्याभोवती वेढले गेले आणि ती त्याच्या मिठीत सामावली.

अजयच्या येण्याने दाटून आलेलं मळभ, अर्जुनच्या येण्याने लख्ख धुतलं गेलं होतं. दुसऱ्या दिवशी सोनल आणि मुलांना डिनरला बाहेर न्यायचं अर्जुन ने ठरवलं. ती आनंदाने तयार झाली. मुंबईत आल्यापासून मुलांना घेऊन शाळे व्यतिरिक्त ती कुठेही बाहेर पडली नव्हती.

*****

तन्वी आणि नील ला सोबत घेऊन सोनल टॅक्सीने अर्जुनने ठरवलेल्या गार्डन रेस्टॉरंट ला येऊन पोहोचली. रात्रीचा झगमगाट, तिथं वाजत असलेलं कर्णमधुर संगीत, सुरेख आकारात कापलेल्या झाडांवर केलेली लाइटिंग, गार्डनच्या हिरवळीवर आकर्षक पद्धतीने मांडलेली टेबल्स त्यामधून वेटरस् ची चाललेली लगबग यामुळे तेथील वातावरण उल्हसित भासत होतं.

"वेडिंग चा शिणेमा" हा 2019 साली रिलीज झालेला मराठी चित्रपट नुकताच माझ्या बघण्यात आला. चित्रपट विनोदी पद्धतीने पुढे सरकतो पण एक महत्त्वाचा प्रश्न हाताळताना नकळत केव्हा गंभीर होतो ते कळतही नाही आणि असं हे गंभीर होणं आपल्याला प्रेक्षक म्हणून आवडतं.

चित्रपट विनोदी असला तरीही अत्यंत गंभीर चित्रपटात शोभेल असा अतिशय सकस अभिनयाने युक्त असा प्रसंग (संवाद) यात आहे जो अश्विनी कळसेकर या अभिनेत्रीने अक्षरशः जिवंत केला आहे. इतक्या वैविध्यपूर्ण भूमिका केवळ तीच करू शकते. (संजय दत्त च्या "ऑल द बेस्ट" मधली विनोदी "मेरी" आठवा)