मनोरंजन

डासा चाव रे, ढेकणा चाव रे
तुझ्या चावण्याचे किती गुण गाऊ रे
पण, अलगद आम्हाला चाव रे

मला निद्रेची धुंदी असू दे
जाग न येता डंख तुझा डसू दे

माझा घोरण्यात सुस्तावला गाव रे
रक्त शोषून मार तू ताव रे

- राजे विडंबनश्री

सिटीबसमधले नाट्य

प्रवासी: आपलं हे एक द्या हो.

कंडक्टर (वैतागून): हे म्हणजे काय?

प्रवासी: अहो हे म्हणजे तिकीट द्या. एक सर्पोद्यान द्या.

कंडक्टर: काय नागाचा नाच बघायला चालला वाटतं?

प्रवासी: नाही हो. हे आपलं..

कंडक्टर: मग काय नागाला दुध पाजायला चाललात वाटतं?

प्रवासी: नाही नाही. तसं काही नाहीये.

कंडक्टर: मग तेथे नागाला तेथेल्या पाळणाघरात सोडायला चालले वाटतं? नाही म्हणजे पिशवी बरीच मोठी दिसतेय. गारूडी दिसताय अगदी.

(कंडक्टर "मन डोले मेरा तन डोले मेरा दिलका गया खयाल..." या चालीवर नाचतो. प्रवासीही त्यात सहभागी होतो.)

हॅरी पॉटर नीलम-गेम खेळत असताना ही कल्पना सुचली. नीलम गेम मध्ये पुढचं कनेक्शन जोडताना पुष्कळ स्वातंत्र्य आहे त्यामुळे गेम आविरत सुरु राहतो खरं पण मला वाटतं हॅरी पॉटर ट्रिवियाची खरी मजा पुस्तकातल्या बारिक बारिक डिटेल्सची उजळणी करण्यात आहे.

दुर्गुणात्मक दुर्गूणी गझला या आणा
जमली नाही तर ती कविता हे जाणा
येता-जाता शब्द सुचले ते हाणा
भरभर टाका आता कवितेचा घाणा
जयदेवा जयदेवा जयजय कविवर्या
खांद्यापासूनी नमतो तव कार्या, जयदेवा जयदेवा ॥

अंतर्बाह्य तूच आहेस श्रेष्ठ
अभाग्यासी कैसी कळेल ही गोष्ट
गझला लिहिण्याचा वळवळतो जंत
रसिकांचा याने पाहिलासे अंत
जयदेवा जयदेवा जयजय कविवर्या
खांद्यापासूनी नमतो तव कार्या, जयदेवा जयदेवा ॥

गझला लिहिण्याचा तू विडा घेतला
इतरांनी साष्टांग "प्रतिसाद" केला
प्रसन्न होउनीया मोठा जाहला
जन्मोजन्मी पीडा देऊन गेला
जयदेवा जयदेवा जयजय कविवर्या
खांद्यापासूनी नमतो तव कार्या, जयदेवा जयदेवा ॥

चिव चिव चिमणी ........ ये ना राणी
अंगणात ठेवलंय ....... दाणा पाणी

का गं अशी ...... रुसल्यावाणी
खा ना जरा ..... मऊशी कणी

टिपते हळुच ....... इवली कणी
बघते कशी .... दचकल्यावाणी

चिव चिव करीत ....... गाते गाणी
उड्या मारते ....... पायावर दोन्ही

पायात बांधा ...... घुंगुर कोणी
घुंगराच्या तालावर ...... नाचेल राणी

चिमणी, चिमणी ....... अग्दी शाणी
म्मं म्मं संपली ...... पटाक्कनी

किती गं बाई ...... शोनू/मोनू/बंटी गुणी
गागू करा .... पाखरावाणी .....

( डिसक्लेमर : या लेखातील सर्व पात्रं काल्पनिक आहेत. वास्तवाशी त्याचा कुठलाही संबंध नाही. यातल्या नावाची व्यक्ती प्रत्यक्षात अस्तित्वात असल्यास तो योगायोग समजावा. मात्र कुणी स्वतःवर ओढून घ्यायचंच ठरवल्यास लेखक त्याला जबाबदार नाही)

गझलेसाठी सर्वात लहान बहर काय असू शकतो याचा विचार करीत असताना सुचलेली गझल...

धड
पड

फळ
वड

सर
गड

नर
नड

पर
जड

हस
रड

कुल
कड

फुल
झड

चुक
दड

सतीश साहेब धन्यवाद... आमची भूक तुम्ही बरोब्बर जाणता...

मुक्या अप्सरेचा मुका गार होता
मिठीच्या तिचा फक्त आधार होता

तिचा भाव घाऊक होता जगाशी
खुळ्या, तूच झाला निराधार होता

तिचे वजन भारी, कसे मी वदावे
तनावर कशाचा, किती भार होता

मुके का कडू, गोड वाट्यास आले
कळेना, तिथे फार अंधार होता

बरे जाहले तूच शरमून गेला....
तुझ्या मागुती चाप बसणार होता

जरी गाठ धरलीस, सुटलीच पण ती....
तसा पाहुनी तुज नमस्कार होता

मुले झोपती टाकुनी नित्य माना
अशा मास्तराचाच सत्कार होता

खुळ्याने तयाला नमस्कार केला
तया वाटले तोच झुंझार होता

कुले चोळता भ्यायले लोक याला