लघुकादंबरी

राचय्या साधा भोळा गरीब आहे, पण कधीकधी वात आणणारा आहे. आपण साखरबिखरझोपेत असताना हा महाशय उठतो. काहीतरी कानडी श्लोक गाणी मंत्र पुटपुटतो. मग टेरेसच्या मोकळ्या जागेत जाऊन अगदी आवाज करकरून व्यायाम करतो. मग टेरेसच्याच एका कोपर्‍यात असणार्‍या बाथरूममध्ये दे दाणादण पाणी उपसून आवाज करून बेदम आंघोळ करतो. हाश्सहुश्श करत पुन्हा रुममध्ये आला, की पुन्हा आहेच श्लोक-आरत्या-गाणी. मग मी नाईलाजाने गोधडीतून तोंड बाहेर काढलं की समोर राचय्याचा सावळा बाळबोध चेहरा. गोडबिड हसत अगदी. मग आपल्या नाईलाजाची नि रागाची आपल्यालाच लाज वाटते.

कुलकर्ण्यांच्या भयंकर थंडगार केबिनीतून बाहेर आलो तेव्हा उत्तर ध्रुवावरून एकदम विषुववृत्तावर आल्यागत वाटलं. इतका वेळ आपण आत जिवंतच होतो की काय अशी एक शंकाही मनाला चाटून गेली.

देशपांडे बाई मतिमंद आहे. म्हणजे तशी कधीकधी हुशारही आहे, पण अशी हुशार असताना देखील मतिमंदच दिसणारी आहे. इन्क्रीमेंट घेताना, नाकारताना देखील मतिमंदच दिसणारी आहे. रवी म्हणतो ही ड्युप्लिकेट मतिमंदता आहे.

रवी पेट्रोलपंप आहे. शिवाय लावालाव्या करणारा आहे. शिवाय साळसूद आहे. शिवाय सतत काहीतरी मदत करू का- असं झाडून सार्‍यांना विचारणारा आहे. त्याचा आणि एकंदरच सार्‍यांचा साहेब, म्हणाजे कुलकर्णी मास्तर अत्यंत चक्रम पद्धतीचा हुशार आहे, आणि रवीला त्याचं - तू प्लीज फक्त मला मदत कर. इकडे तिकडे उगाच मदत करत तडफडू नकोस - हे रोजचं पालुपद सार्‍यांचं पाठ झालं आहे.