क्षितिज

तुझं माझं भेटणं
क्षितिजासारखं आहे...
आभाळ जमिनीला
टेकल्याचा भास होतो...
अन् मी धावत राहतो
त्या क्षितिजाकडे...
ते अशक्य मिलन
पाहण्यासाठी...
पण मी जितका पुढे सरकतोय
त्याहून जास्त ते
दूरावत चाललंय...

डोंगरांनी मला काय दिले .... निसर्गात स्वच्छंदी भटकायचा आनंद, साहसाची अनुभूती, इतिहासाचे भान, काहीतरी जगावेगळे करयाचा आनंद हे सारे तर दिलेच पण त्यापेक्षादेखील एक अनोखा आनंद दिला तो म्हणजे पाच्छापुरातील वाचनालयाने ....

दिनांक २६ नोव्हेंबर २००५

भर दुपारची वेळ.. २५- ३० गावकरी आमची वाट पाहत आहेत..
१०० - १५० विद्यार्थीदेखील होते...
खरे तर आम्हाला उशीरच झाला होता...
आम्ही फार मोठे काही करत नव्हतो...
जे आम्हाला हे सुचले होते ते करण्याचा प्रयत्न होता तो..
पण त्यांच्या दृष्टीने खूप काही तरी होते..