कृतकृत्य

कोट्यवधी जगतात जीवाणू, जगती अन् मरती जशी ती गवताची पाती.....

लेखिकेनी आता स्तोस्त्र पोथ्या सोडून लेखणीबंदूक हाती घेतली आहे.
लपायला हवे.

अहो तुमच्या संदीपला ईंटर्नशिपकरता तुमचाच तगडा वशिला नाही का कामात आला!>> आता संदीपला पण तेच करायला लावतोय..

छान लिहिले आहे.
असे विचार वाचून जर आपण स्वत:शीच हा यांर म्हणून भूतकाळात रमू लागलो की समजावे प्रौढत्व आले आहे
काल की परवाच मी एका मैत्रीणीशी चॅटवर गप्पा मारताना तिला माझे जुने किस्से सांगत होतो तेव्हा हेच तिला म्हणालेलो. फर्स्ट जॉबपर्यंत मी कसले वेड्यासारखे जगत होतो. त्यानंतर सेकंड जॉब पासून कॉर्पोरेट लाईफ आणि लगेचच झालेले लग्न, संसाराची जबाबदारी यांनी बदलूनच टाकले.
आता काही जगाची पर्वा न करता वेडेपणा करावासा वाटतो ते सोशलमिडीयाच्या अनोळखी जगात..
हि दोन्ही आपलीच रुपे असतात. एकावर दुसरा मुखवटा नसतो. पण कश्या प्रकारे जगावे हे निवडता यायला हवे. जेणेकरून पुढे जाऊन कसला पश्चाताप करायची वेळ येऊ नये.

बेधुंद, बेफाट, पुढचा मागचा विचार न करता भावनेच्या क्षणिक मोहाने कृती करणे..म्हणजे "चांगले" असे कोणी कवीने/लेखकाने म्हणाल्यामुळे "ते भारी" ही फॅशन झाली आहे !

हि दोन्ही आपलीच रुपे असतात. एकावर दुसरा मुखवटा नसतो. पण कश्या प्रकारे जगावे हे निवडता यायला हवे. जेणेकरून पुढे जाऊन कसला पश्चाताप करायची वेळ येऊ नये. >> +११

ज्या वयात जे करायचं, ते केलं/करता आलं की कसलेच रीग्रेट्स रहात नाही. थोडं मुलांच्या जबाबदारीतून सुटवंग (काहींसाठी हे मुलं शाळेत जायला लागली तर होतं तर काहींसाठी मुलांचे लग्न झाले तरी होत नाही) झाल्यावर तर प्रत्येकाने स्वतःच्या नोकरीशिवाय/घराशिवाय स्वतःला गुंतवणं आवश्यक आहे.

भारी लिहिलयं सामो..
तुझ्या नेहमीच्या लेखांपेक्षा वेगळा लेख
आवडला लेख...!

नक्की कसे जगले म्हणजे जगलो म्हणता येते? आणि कसे जगलो म्हणजे जगलोच नाही असे म्हणता येते?
जगलो म्हणता येण्याची अशी कोणती परिमाणे आहेत? आणि ती कुणी ठरवली? त्याला जगन्मान्यता कशी मिळाली?

नाही बुवा, कधी आवर्जुन, अविचाराने मुसळधार पावसात भिजलो नाही, जगाचं भान विसरून प्रणय रंगवला नाही, पायाना वाट फुटेल तिकडे मैलोनमैल भटकलो नाही मित्र-मैत्रिणींबरोबर, अहोरात्र गप्पाष्टकं काही नाही रंगवली आणि मोर्चा / चळवळ वगैरे तर विसरूनच जा. पण
आयुष्य जगलो का विचाराल तर YESSS... ABSOLUTELY!!

रूपालीला मम! नेहमीपेक्षा वेगळा लेख.

आवडला लेख...!