Submitted by अपूर्व जांभेकर on 22 September, 2020 - 07:38
हळूच उमलले फूल एकदा, तळ्याकाठच्या त्या वेलीवर
डोकावूनी पाहत आहे, खोल स्वतःला... किती काळचे...
रवी उदयाचा नूतन वायू, स्वैर खेळतो जलपटलाशी
तरंग उठती वरवरले जरी, अंतरंग तरी अभंग सुस्थिर -।।१।।
हळूच उमलले फूल एकदा...
माध्यान्ही मग लाट उन्हाची, पेटते पाकळी-पाकळी
आश्चर्य किती पण तळ्यातले 'ते', ध्यान लावूनी शांत समांतर -।।२।।
हळूच उमलले फूल एकदा...
कातरवेळही सरून जाते, क्षितिज कुशीतून येते रजनी
मिटल्या डोळ्यांनी उतरून खाली, पाण्यात होतसे भेट अखेर -।।३।।
हळूच उमलले फूल एकदा...
कुरणांचे दागिने भरजरी, लतिका-कलिका अन्य कितीतरी
परंतु माणिक एक टपोरा, खुलवीत आहे पुन्हा सरोवर -।।४।।
डोकावूनी पाहत आहे, खोल स्वतःला... किती काळचे...
© अपूर्व संजीव जांभेकर
विषय:
Groups audience:
Group content visibility:
Use group defaults
शेअर करा
सुंदर काव्यरचना...
सुंदर काव्यरचना...
छान चित्रमय कविता.
छान चित्रमय कविता.
रूपाली विशे - पाटील आणि
रूपाली विशे - पाटील आणि नादिशा, खूप आभार!
सुंदर!खूप आवडली..
सुंदर!खूप आवडली..
धन्यवाद तेजो!
धन्यवाद तेजो!
छान
छान
धन्यवाद मंदार!
धन्यवाद मंदार!
मस्त जमली आहे .. आत्मपरीक्षण
मस्त जमली आहे .. आत्मपरीक्षण करणाऱ्या फुलाचे रूपक झकास !
खूप खूप धन्यवाद मित्रा!!
खूप खूप धन्यवाद मित्रा!!
सुंदर सुमन ....
सुंदर सुमन ....