संध्याकाळ

किती ही मनमोहक संध्याकाळ,
तिची स्तुती ही किती करावी।
तिच्यात भर पडावी म्हणोनि,
प्रभाकराने  किमया साधली असावी।
निळ्या आकाशाचे ते रंग बदलणे,
जणु वसुंधरेला आपले मोह लावणे।
त्या रविकिरणाने संध्याची,
सुंदरता अजूनच वाढली असावी।
जणु आकाशी रंगाच्या साडीवर ,
सोनेरी छटा उतरली असावी।
ह्या  संध्येचा अनमोल नजारा,
त्या सौंदर्यवतीने अनुभवला सारा।
त्या लावण्य वतीने ,
त्या छनात अजूनच भर घातली।
करुनी परिधान तो निळा रंग,
जणु आकाशाशी मेळ बसली।
त्या संध्ये सोबत तिने ही,
माझे मन वेधले।
त्या छनाचे कसे करावे वर्णन,
शब्द ही अपुरे पडलें।