स्वार्थी

कामे असताना गोड गोड बोलून कामे करून घेतली........
मला वाटली ती माझीच माणसे म्हणून मी करून टाकली.......

जवळ घेऊन हातोहात सार्थ साधला......
लहान म्हणता शहाणपणा शिकवला.....

वेडीवाकडी म्हणून समजावून मीच घेतले
पण आता तेच कानामागून तिखट झाले......

वाईट वाटले जेव्हा आपल्याच माणसांना आपणच का खुपतो.......
मुळात आपणच आपली माणसे, आपलीच आहेत असे का समजतो.......

हेच कळत नाही आता.....
वारा येतो आणिक जातो......

कधी सुखद गारवा देतो.......
कधी मधुर आठवणींना उजाळा देतो....

कधी ग्रीष्मात लाही लाही करतो......
कधीतर वादळा सारखा सैरावैरा करतो.....

वादळे शमले की सारे कसे ते लख्ख प्रकाशसारखे समोर येते......
कोण जिंकला अन् कोण हरला ह्यापेक्षा कोण कोणासाठी तरला हे कळते.......

हा असाच वारा आयुष्यात पहिल्यांदाच
आला तर माणसाला वेडापिसा करतो......

जे जे असेल ते ते आपण गमवतो
आपणच आपली वाताहत करून घेतो........

म्हणून साधे सरळ, जेव्हढे जमेल तेव्हढच आपल्या लोकांसाठी करा......
जीव ओतून, आटापिटा करून तहानभूक विसरून करा.......
पण फक्त आणि फक्त अपेक्षा न ठेवता करा........
मग नक्कीच आयुष्यला मिळेल किनारा........
*यश*