चित्त झंकारून गेले

सारला पडदा बघाया
कोण डोकाऊन गेले
जाणिवेने चाहुलीच्या
चित्त झंकारून गेले.

भास आभासात जगणे
छंद मी जोपासलेला
भेटण्या वेळी अवेळी
जीव हा सोकावलेला
कल्पना विश्वास माझ्या
कोण गंधाळून गेले
जाणिवेने चाहुलीच्या
चित्त झंकारून गेले.

पापण्यांनी कैद केले
रूप मादक जीवघेणे
अन्य कांही मज दिसेना
नाद जडला, स्वप्न बघणे
पैंजणांचे वाजणेही
का मला रमवून गेले?
जाणिवेने चाहुलीच्या
चित्त झंकारून गेले.

सोयरा मी ग्रिष्मऋतुचा
भोगतो आहे झळांना
आड नकली हासण्याच्या
झाकतो नाना कळांना
ऐन माध्यांन्हीं कुणी, का
सावली देवून गेले?
जाणिवेने चाहुलीच्या
चित्त झंकारून गेले.

भावना दुष्काळलेल्या
जिंदगी भेगाळलेली
या भणंगाने कधीही
ओल नाही पाहिलेली
आस जगण्याची कुणी का
अंतरी फुलवून गेले?
जाणिवेने चाहुलीच्या
चित्त झंकारून गेले.

तूच सरगम, तूच गाणे
तूच मैफिल अन् शमा तू
जीवनी लय साधणारी
खास माझी प्रियतमा तू
मेघमल्हारात ओल्या
कोण मज भिजवून गेले?
जाणिवेने चाहुलीच्या
चित्त झंकारून गेले.

निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३