Odd Man Out (भाग ५)

देवघरातल्या सगळ्या देवांना पुन्हा एकदा नमस्कार करून नम्रता स्वैपाकघरात शिरली. संग्राम किती वाजेपर्यंत येईल हे काही नक्की नव्हतं. पण तिनी तिच्याकडून जेवणाची तयारी सुरू केली. आज मुली पण जाग्याच होत्या. दुसऱ्या दिवशी रविवार असल्यामुळे मुलींना शाळेसाठी लवकर उठायची पण काही गडबड नव्हती.त्यामुळे नम्रतानी दुपारी एकत्र जेवण्याचा फिस्कटलेला प्लॅन आत्ता रात्री अंमलात आणायचं ठरवलं.

'आजचा हा डिनर स्पेशल होण्यासाठी काय बरं करावं?' एकीकडे चौघांची पानं मांडता मांडता तिचं विचारचक्र चालू होतं. तिनी घड्याळात पाहिलं- पावणेआठ होत आले होते...म्हणजे अजून कमीतकमी अर्धा पाऊण तास तरी होता जेवायला....'बस्स्, इतका वेळ पुरेसा आहे..' असं म्हणत ती पटापट कामाला लागली.

बाकी स्वैपाक तर तयारच होता.. फक्त त्याला थोडे स्पेशल 'personal touches' दिले की काम झालं. अशी ही ऐन वेळेची धावपळ नम्रताला काही नवीन नव्हती. आज पर्यंत कितीतरी वेळा घरी अचानक आलेल्या पाहुण्यांना तिनी स्वैपाक करून जेवायला वाढलं होतं. युनिट मधले अविवाहित ऑफिसर्स अधूनमधून यायचे घरी जेवायला...आणि तेही एकदम अचानक! कधी तिच्या हातच्या एखाद्या पदार्थांची आठवण झाली म्हणून, तर कधी मेस मधलं जेवण खाऊन कंटाळा आला म्हणून....

कारण काहीही असलं तरी ते सगळे ज्या हक्कानी तिच्याकडे जेवायला मागायचे ना त्यामागचं त्यांचं प्रेम बघून नम्रताही खूप मनापासून त्यांच्यासाठी स्वैपाक करायची.

पण हे फक्त नम्रताच्या बाबतीतच नव्हतं , तर युनिट मधल्या सगळ्याच ladies तितक्याच आपुलकीनी या सगळ्या ज्युनिअर ऑफिसर्स चे लाड करायच्या.

या अशा 'on the job training ' मुळे आता नम्रता या बाबतीत एकदम एक्सपर्ट झाली होती.

तिनी फ्रीज उघडून आत एक नजर टाकली. एक दोन मिनिटं विचार केल्यावर तिच्या चेहेऱ्यावर हसू आलं. तिचा मेन्यू ठरला होता. तिनी फ्रीज मधला केक बाहेर काढला. फ्रीजर मधे आईस्क्रीम होतंच. तिनी फ्रूट बास्केट मधून केळी आणि सफरचंद घेतली आणि पुढच्या काही मिनिटांत 'ट्राईफल पुडिंग' तयार करून फ्रीजमधे सेट होण्यासाठी ठेवून दिलं. "दोघी मुली खुश होतील पुडिंग बघून "- नम्रता स्वतःलाच शाबासकी देत म्हणाली.

"आता नवरोबा साठी काय बरं करावं?" खरं सांगायचं तर हा प्रश्न कायमच नम्रताचा पाठलाग करायचा. तसे संग्रामचे खाण्या पिण्या च्या बाबतीत कुठल्याही प्रकारचे नखरे नसायचे. ती जे त्याच्यासमोर ठेवेल ते तो आवडीनी खायचा. पण जर त्याला कधी विचारलं की ' आज काय बनवू?' तर त्याचं उत्तर ठरलेलं असायचं," काहीही बनव. तू जे बनवशील आणि जसं बनवशील ते खाईन मी मुकाट्यानी." यातल्या 'जसं' या शब्दावर अवाजवी जोर दिला जायचा !

पण मग अशा वेळी नम्रताचंही उत्तर ठरलेलं असायचं.." मी जे काही बनवते ते नेहेमी चांगलंच असतं, आणि म्हणूनच तू काही न बोलता खातोस!"

पुन्हा एकदा नम्रता आठवणींत गुंतायला लागली. एकीकडे संग्राम बद्दल विचार करत तिनी त्याच्या आवडीची काकडीची कोशिंबीर करायला घेतली. पुढच्या काही मिनिटांत पापड आणि मिरगुंडही तळून झाले. " वाह मॅडम! क्या बात है।" नम्रतानी परत एकदा स्वतःच स्वतःची पाठ थोपटली आणि ती मुलींबरोबर कार्टून शो बघायला बसली.

तिच्या कुशीत शिरत नंदिनी नी विचारलं," आई, तू पोह्याचे पापड तळलेस ना ?"

"हो,तुला कसं कळलं ? वास आला वाटतं या नकट्या नाकाला!" नम्रता तिचं नाक चिमटीत पकडून कौतुकानी म्हणाली.

"Wow, मला पण खूप आवडतात पोह्याचे पापड ! मी खाऊ आत्ता?" अनुजानी विचारलं.

"अगं, बाबा आले की आपण सगळे एकत्रच बसूया जेवायला. उद्या तुम्हांला सुट्टी आहे ना, म्हणून आज तुम्ही हवं तितका वेळ जागं राहू शकता.आणि हो...आज मी ट्राईफल पुडिंग पण केलंय."

हे म्हणजे मुलींसाठी अगदी ' एक पे दूसरा फ्री' ऑफर सारखं होतं.

अचानक नंदिनीला काहीतरी आयडिया सुचली.. ती अनुजा ला म्हणाली," चल, आपण आजच्या डिनर साठी एक मस्त मेन्यू कार्ड बनवूया. मेस मधे पार्टीच्या वेळी असतं ना तसं!" तिनी नम्रताकडून सगळा मेन्यू माहित करून घेतला आणि दोघी त्यांच्या खोलीत पळाल्या. आता त्यांना त्या कार्टून शो मधल्या टॉम आणि जेरी मधे काही इंटरेस्ट राहिला नव्हता. टीव्ही बंद करून नम्रता देखील लिव्हिंग रूमच्या खिडकी पाशी जाऊन उभी राहिली - संग्रामची वाट बघत!

आता बाहेर चांगलाच काळोख पसरला होता. रस्त्यावरच्या दिव्यांच्या उजेडामुळे मधे मधे स्पॉट लाईट्स टाकल्यासारखा भास होत होता. कॉलनी मधले रस्ते आम रहदारीचे नसल्यामुळे नेहेमीच शांत असायचे. एरवी हीच शांतता नम्रताला प्रिय असायची ...ट्रॅफिक नाही, गाड्यांच्या हॉर्नस् चे आवाज नाहीत...त्यामुळे ध्वनी आणि वायू प्रदूषण नाही. किती फ्रेश वाटायचं तिला ते वातावरण. त्या शांततेची सवयच झाली होती आता तिला.

पण आज मात्र त्या शांततेमुळे तिला काहीसं एकटं पडल्यासारखं वाटत होतं. 'कधी एकदा संग्रामच्या गाडीचा हॉर्न ऐकू येतो' असं झालं होतं तिला.

क्रमशः