प्रतिबिंब लघू-गुढकथा

प्रतिबिंब एक लघु-गुढकथा

तो आरशामध्ये पाहत होता , त्याचं स्वतःचं शरीर . त्याला स्वतःच्या शरीराचा गर्व होता . त्याच्या पिळदार शरीराचा , आखीव-रेखीव देहाचा , जे त्याने कमावलं होतं आणि जन्मताच सुंदर असलेल्या मुखड्याचा त्याला गर्व होता .  तो स्वतःशीच हसला आणि त्याच्या सोनेरी केसांमध्ये त्याने कंगवा फिरवला . कंगवा फिरवताना तो आरशाकडे पाहत होता .  आरश्यामधील प्रतिबिंब देखील त्याच्याबरोबर हालचाली करणं अपेक्षित होतं . पण कुठेच कोणतीच हालचाल होत नव्हती . ते प्रतिबिंब एकटक्कपणे त्याच्याकडे रोखून पाहत होतं . हे त्याचंच प्रतिबिंब असलं तरी त्याला त्याची भीती वाटली . त्याची ती नजर जीवघेणी होती . असं वाटत होतं की ते प्रतिबिंब कोणत्याही क्षणी आरशातून बाहेर येईल आणि....... पुढची कल्पनाच भयावह होती .

त्याला वाटलं त्याला भास होत असेल . त्याने डोळे मिटून पुन्हा उघडले आणि पुन्हा एकदा हालचाल करून पाहिली     .  मात्र त्याही वेळी ते प्रतिबिंब एकटक त्याच्याकडे पाहत होते . त्याने आरश्याला हात लावला .... 
प्रतीबिंबा ने ही हालचाल केली . त्यानेही आरशाला हात लावला . तो हसला .  त्याचा हास्यात निर्मळपणा होता . प्रतिबिंबही हसले पण त्यात खुनशीपणा होता .  ते छद्मी हास्य होते , हे त्याला कळाले नाही.....

इतक्या वेळ टणक असलेला आरसा बिळबिळीत होऊ लागला . त्याच्या हाताचा आधार ढासळू लागला.  पाण्यामध्ये बुडल्या प्रमाणे त्याचा हात आरशामध्ये जाऊ लागला व हवेत फेकलेला चेंडू जसा गुरुत्वाकर्षणामुळे पृथ्वीकडे खेचला जातो त्याप्रमाणे तो त्या आरशात खेचला जाऊ लागला  . तो रडू लागला . किंचाळू लागला . ओरडू लागला . आक्रोश करू लागला .

आताही त्याच्यापुढे तोच उभा होता पण त्याला हालचाल करण्याचा स्वातंत्र्य नव्हतं , ना कुठे जाण्याचा स्वातंत्र्य होतं .  तो बंदिस्त झाला होता . त्याच आरशात ज्या आरश्यात काही वेळापूर्वी त्याचं प्रतिबिंब होतं .  ज्या जगात तो इतके दिवस वावरत होता , ज्या जगात त्याने माणसे जोडली होती ,  जी त्याची स्वतःची होती , जिव्हाळ्याची होती ; त्या माणसात वावरण्यासाठी , फिरण्यासाठी त्याचं प्रतिबिंब मोकळं झालं होतं .......

समाप्त .....