चलायचं? भाग ४ (अंतिम?)

मायबोलीवर ही पहिली कथा पूर्ण करतोय! अजून बऱ्याच पेंडिंग आहेत. सो, आनंद आहे, एकतरी पूर्ण झाल्याचा!

चलायचं? भाग १
https://www.maayboli.com/node/68487
चलायचं? भाग २
https://www.maayboli.com/node/68503
चलायचं? भाग ३
https://www.maayboli.com/node/68535

११.
"पक्या माझ्यासोबत राहा कि, जीव घाबरा हुतुय माझा."
पक्याने मागे वळून न बघता आवाजाच्या दिशेने कुऱ्हाड फेकली.
वर्मी घाव बसून मत्स्यकन्या जागीच गतप्राण झाली.
अक्षय मोहरांचा हंडा घेऊन पक्या आणि मालती निघाले, आता त्यांचं आयुष्य बदलणार होतं!
आणि त्यातल्या काही मोहरा आपसूक प्रकाशाच्या खिशात येउन पडल्या.

१२.
आणि प्रकाशने आवाजाच्या दिशेने नागकन्येच्या डोक्याचा वेध घेतला!
"हुर्रे!!!!!!"
माला आणि प्रकाशने, सुखाने मार्गक्रमण करण्यास सुरुवात केली.
अक्षय पात्रातून हवं ते भोजन खाऊन ते तृप्त झाले.
मात्र त्यांच्या नकळत एक दुधाने भरलेली कुपी पिकेच्या बॅगमध्ये गेली.

१३.
"पिके, धिस प्लेन इज सो क्लासी..."
"या बे, बट शांत रहा. "
पिकेने एअर होस्टेसला बोलावले.
वॉटर प्लिज?
तिने पाण्याचा ग्लास आणला.
"फोर मोर..."
तिने अजून चार पाण्याचे ग्लास आणले.
"तिची लिपस्टिक बघ, किती चिप आहे," मायला फणकाऱ्याने म्हणली.
"बे, डू यु हॅव बॉटल? रिकामी हविये!"
मायलाने बॉटल काढून दिली. पिकेने दुधाच्या कुपीमधून एक थेंब दूध पाण्यात टाकून, पाच ग्लास पाणी मिसळले.
"पिके, व्हाट्स धिस."
"बे, दॅट स्वान इज हंग्री फ्रॉम लास्ट ७० यिअर्स. वी निड टाइम टू कॅच हिम!"
दोन्हीही प्लेनमधून उतरले. आजूबाजूला सुंदर सरोवर होत. निळ्या पाण्यात सुंदर हंस विहार करत होते.
"पिके स्वान!"
"बट नॉट द वन वी निड!"
ते दोघेही चालू लागले, आणि अंधाऱ्या गुहेत शिरले.
गुहा अतिप्रचंड होती, आणि काळ्या पाण्याच्या तलावाने भरलेली होती.
पिकेने बॉटल काढली, आणि...
पिसं आणि रक्त झाडत एक वृद्ध हंस तलावाच्या बाहेर आला.
बॉटल उघडून पिकेने काठावर ठेवली. हंस दूध शोधू लागला.
संधी साधून पिकेने त्याला पकडले. त्याने कुठलाही विरोध केला नाही.
ती आली!
हंसकन्या!
ती गयावया करू लागली. मात्र पिकेने अनिर्बंध सत्तेचं वरदान मागितलं.
पिकेला ते मिळालं, मायला आणि पिके, दोन्हीही तिथून निघाले.
"वेट," पिके म्हणाला.
आणि त्याने खिशातून एक बॉम्ब टाकून गुहेत ठेवला.
"नाऊ रन."
दोन्हीही पळत सुटले.
गुहेच्या टोकाशी आल्यावर गुहेत स्फोट होऊन, सगळी गुहा ढासळली.
आणि ते दोघे समाधानाने हसले.

१३.
"बघ, जिंकलो की नाही आपण."
"काय जिंकलो, पक्याच्या आणि पिकेच्या १ लाईफ वाया घालवल्यात तू."
"अग असं कसं, जीवन किती आहे, याला महत्व नाही, ते कसं आहे, याला महत्व असतं. ते जगतायेत, त्या अवस्थेत सात जन्म जरी जगले असते, तरी त्यांना सुखी नसतं राहता आलं. अजून ६ जन्म आहेत त्यांना जगायला. एक जन्माचं दान देऊन, त्यांनी पुढचा जन्म सुखाचा केला!"
"हम्मम्म! मग पुढचा खेळ कधी?"
"आपण पृथ्वीवर १९६०, १९९० आणि २०२० मध्ये खेळलो...पुढची २०५०... बघुयात कधी येत ते! आणि थँक्स, तू त्यांचं भाग्य छान लिहिलंस."
'हो मी लिहिलं रे, पण आता ते टिकवणं त्यांच्याजवळ!"
"हम्मम्म"
"चल चलायचं? खूप कामे पेंडिंग आहेत, बऱ्याच लोकांच्या कपाळावर लिहायचंय."
"अग हो, मलाही बऱ्याच लोकांच्या डेट ठरवायच्या आहेत."
...आणि भाग्यश्री आणि काळ दोन्हीही बाहेर पडले...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
संपलं की! जावा घरला!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
अरे हो, २०५० मध्ये तिसरंही कुणीतरी खेळवणारं येणार आहे!

आता खरोखर संपली!