नऊ वाजल्याशिवाय ऊन येत नाही म्हणून पडून होतो.
अंघोळीचा प्रश्नच नव्हता. उणे सात अंश सेल्सियस.
अंघोळीच्या पाण्याचा बर्फ झाला होता. पहाटे त्यातल्या त्यात ऑक्सिजनची मात्रा बरी होती.
स्लीपिंग बॅगमधून बाहेर पडायचं जिवावर आलेलं. तरीही अंगोरा वूलचं जर्किन, गरम इनर्स आणि कानटोपी असा बंदोबस्त करून बाहेर आलो.
स्नो शूज चढवले.
दोन्ही बाजूला पहाडी आणि मधे आमचं हे दहा हजार फूटांवरचं न्युब्रा नदीचं खोरं.
चायना बॉर्डरवरून सूर्य पूर्वेकडच्या पहाडीवरून वर येईल तेव्हां ऊन्हं मिळणार होती
गेस्ट हाऊसचा हीटर वीजेअभावी बंद पडला होता. रात्री वॉचमनच्या केबिन वजा दगडी खोलीत घुसून झोपलो होतो. त्याच्या खोलीत बुखारी होती.
बुखारीमुळे रात्र कशीबशी निघाली.
वीज आर्मीवाल्यांनी तोडली होती. मिलिटरी हॉस्पिटलसाठी ६२.५ केव्हीएचे दोन जनरेटर दिलेले होते. एका वेळी एक चालवायचे होते. पण आर्मीवाल्यांनी दया म्हणून एक जनरेटर गावासाठी चालवण्याचा निर्णय घेतला होता.
तेव्हांपासून ह्युण्डेर गावात वीज होती. पर्यटक यायला लागले होते.
रात्री हीटर आल्याने युरिपियन्स निर्धास्त इथे राहत. खार्दुंगला वरून डिस्कीट आणि पुढे ह्युंदेर. इथपर्यंत पर्यटकांना प्रवेश होता.
माझ्या आर्मीवाल्यांशी कामासंबंधाने ओळखी असल्याने पुढे जाऊन थॉईस एअरपोर्ट आणि डिस्कीट वरून सियाचेन ग्लेसिअरच्या रस्त्यावर ससोमा या गावापर्यंत मिलीटरीच्याच जिप्सीमधे फिरता येत होते.
दुपारी जाऊन जेनसेट चालू करण्याची विनंती करावी असे मनात आले.
पुन्हा म्हटलं राहू द्या. नसते झेंगट. पण तरीही टू आय सी मेजर शर्मांना भेटून रात्री हाल होताहेत हे सांगायचे ठरवले.
सूर्य पहाडीच्या टोकाशी आला आणि सोनेरी रंगाने व्हॅली झळाळून उठली.
मी भराभर बुखारीतले शिल्लक लाल कोळसे घेतले आणि बाहेरच्या शेगडीत घातले. वरचा बर्फ तोडून पातेल्यात पाणी ओतून तापायला ठेवलं.
बाथरूम्स होते. पण त्यात सावली असायची.
सावलीत उणे सहा आणि उन्हात प्लस पाच असे तापमान असायचे. प्लस तापमान किती उबदार वाटायचे.
इथे आल्यापासून लाज सोडून देऊन उघड्यावर उन्हात अंघोळ करायची सवय लावून घेतली होती.
वॉचमनकडून ही कामाची गोष्ट शिकून घेतली होती.
नाहीतर गरम पाणी अंगावर पडतंय तोपर्यंत मजा यायची. पण मग बुडवेपर्यंत लगेचच थंडी भरून यायची. अंघोळ झाल्यावर अंग पुसायला बुखारी नसेल तर ती मरणाची शिक्षा असायची.
उबदार उन्हं आणि कडक पाणी. इथे ही लक्झरी होती. मेनलँडला याची कल्पना नाही येत.
इथले लोक महीना महीना अंघोळ करत नाहीत.
कसे काय राहतात ?
पण घाम येत नाही हे ही खरे.
आपल्या सवयींचे आपण गुलाम असतो. रोजची अंघोळ चुकली की दिवसभर आपले अंग आंबल्यासारखी भावना निर्माण होते.
तयार होऊन मिलिटरी हॉस्पिटलच्या दिशेने चालत निघालो. पुन्हा तो सगळा जामानिमा अंगावर चढवला होता.
काळजी घेतली नसेल तर कर्नल शर्मा ओरडायचे.
त्या आधी ग्रेफच्या कँटीनला नाश्ता करायचा होता. ऑफीसर्स मेसच्या नाश्त्याचा कंटाळा आला होता.
आज डोसे होते. एखादा खाल्ला तरी पचायला अवघडच होतं. पण अशा ठिकाणी कुणी डोसा देतं म्हणजे स्वर्गीय सुख होतं ते.
लडाखी आपल्या सुमो आणि जिप्सी गाड्या चौकात लावत होते. एक कळकट बस येऊन थांबली. त्यातून तेव्हढेच कळकट प्रवासी उतरले.
आज डिस्कीटला गुंफाचा उत्सव होता. सात दिवस उत्सव चालणार होता.
गुंफा..
खूप दिवस उत्सुकता होती.
जायचे मनात होते. पण माझे सहकारी कारगिल मधे अडकल्याने एकट्याने जायला मजा येत नव्हती.
तसे जाणेही योग्य नव्हते.
त्यामुळे ह्युंडेर गावात फेरफटका मारायचा क्रम सुरू केला होता.
अकरानंतर मिलिटरी हॉस्पिटलमधे कर्नलकर्नल शर्मांना रिपोर्ट करायचा. यात खंड पडला नव्हता.
कर्नल शर्मांना इथे देव मानत असत.
पेशंटस हाच त्यांचा धर्म होता.
त्यातून वेळ मिळाला कि मग कॅमेरा काढून चालत फिरायला जायचं हा एकमेव शौक त्यांना होता. बरेचदा मी त्यांच्या सोबत जायचो. त्यामुळे आसपासच्या परीसराची माहिती व्हायची. हा एक फायदा आणि
या युनिटमधे माझं वजन वाढलं होतं हा दुसरा.
जेसीओज, एसएम अदबीने बोलत.
काहीही काम असेल तर चुटकीसरशी व्हायचे. पण म्हणून कोपराने खणायचे नसते हे ठाऊक होते.
सुभेदार मेजर यादव इंटरेस्टिंग पात्र होतं.
ते स्वतःहून माझ्याशी बोलायला थांबत.
थंडीच्या सूचना करीत असत. छान बोलायचे,
पण संध्याकाळी पिऊन तर्र असायचे. मग त्यांच्या नादाला लागायचं नाही असे सर्वांनी सांगून ठेवलेलं होतं.
एकदा अनुभव आलाच.
(क्रमशः)
अरे वा... !!!
अरे वा... !!!
वेगळंच आणि छान दिसतंय...
पुभाप्र...
चुलत मेहुणा खार्दुंग च्या वर
चुलत मेहुणा खार्दुंग च्या वर कुठल्यातरी पोस्टवर डुटीला होता... त्याची पोस्ट जेसीओ.
मागील भेटीत त्याने तिकडील फोटो दाखवले, ८ कि १० हजार फुट उंचीवरचे. त्यामुळे तुमच्या वर्णनाशी अगदीच रिलेट झालं
जबरदस्त सुरुवात ! मजा येणार
जबरदस्त सुरुवात ! मजा येणार पुढचे भाग वाचायला.
मस्त सुरुवात.
मस्त सुरुवात.
छान आहे सुरुवात.
छान आहे सुरुवात.
वाचतोय, पण पुढचा भाग लवकर येऊ
वाचतोय, पण पुढचा भाग लवकर येऊ द्या. खंड पडला की परत मागचे वाचावे लागते. पु भा प्र.
छान सुरुवात...लवकर येवुदे
छान सुरुवात...लवकर येवुदे पुढचा भाग
मस्त सुरुवात झाली आहे
मस्त सुरुवात झाली आहे किरणुद्दीन
इंडियन ओशनच्या कंदिसा गाण्याशी संबंध आहे का कथेच्या शीर्षकाचा?
ग्रेट... खंड न पाडता येऊ देत
ग्रेट... खंड न पाडता येऊ देत पुढले भाग आता. एकदमच इंटरेस्टिंग वाटतेय. पुलेशु, पुभाप्र
निरु, आसा, आकाशानंद, स्वाती
निरु, आसा, आकाशानंद, स्वाती_आंबोळे, मॅगी, ऊमानु, योकु सर्वांचे आभार
पाथफाईंडर - मलाही क्रमशः आवडत नाही. पण मराठी एडीटर उपलब्ध नाही. आणि खूप जास्त ऑनलाईन लिहीणे अवघड आहे. अडचण समजून घ्यावी.
टवणे सर - काय अर्थाने वापरलाय शब्द त्यांनी ?
सुरवात छानच झालीये.
सुरवात छानच झालीये.
मस्त! पुभाप्र.
मस्त!
पुभाप्र.
मस्त लिहीलय ..... पुभाप्र
मस्त लिहीलय ..... पुभाप्र
मस्त
मस्त