डिजिटल डिटॉक्स

चांगली आयडीया आहे.
सेफ्टी/चुकामूक हे मुद्दे डिटॉक्स टुर ऑर्गनायझर हँडल करत असतीलच.

छान लेख.

हा पण लेख छानच आहे. रोज कुत्र्याबरोबर एक दोन तास फिरले म्हणजे हे डिजिटल लोच्या होत नाही डोके जाग्यावर राहते असे माझे निरीक्षण आहे.

छान लेख. आणि डीजीटल डीटॉक्सची कल्पना पण मस्त आहे.

अरे वा. उत्तम लेख.

मी 'आजीचं घर' या संकल्पनेवर एका टूरकंपनीसाठी काम करत आहे. त्यात हा डिजिटल डिटॉक्सचा अंतर्भाव केलेला आहे. इतकंच नव्हे तर अगदी १०० वर्षांआधी असलेल्या खेड्यांतल्या परिस्थितीत २ दिवस पूर्ण घालवावे असं आयोजन आहे. यात संपर्कसाधने तर नाहीतच, तसेच आधुनिक कुठलीही उपकरणे नाहीत, वीजेवर चालणारी वगैरे. जेवणसुद्धा त्याच शेतातल्या भाज्यांपासून आधुनिक साधने न वापरता जुन्या पद्धतीने बनवलेले. ही शेतं जवळपास पाण्याचे स्रोत असलेली असतील. कुठलाही आधुनिक स्पर्श न लागू देता हे दोन दिवस घालवायचे असा प्लान आहे. ऐषोआरामाची आणि हाक मारल्यावर कॉलबॉय हजर झाला पाहिजे अशी सवय असणार्‍यांना कदाचित आवडणार नाही. कारण बरीच स्वावलंबी ट्रीप असणार आहे. बघूया कितपत प्रतिसाद मिळतो ते.

उरलिकांचन च्या निसर्गोपचार आश्रमात वरील सगळं already suru आहे. ग्रुप हवा जायला नाहीतर bore होतं.

राजसी, ते एकाच ठिकाणी आहे व निसर्गोपचार केंद्राची इमेज वेगळी पडते. आम्ही जे प्लान करत आहोत त्यात मुंबईपासून दोनशे कीमी च्या रेडियसमध्ये असलेल्या व चांगले रस्ते असलेल्या किमान १००-१५० गावातल्या शेतकर्‍यांची शेतं आहेत. जिथे एका वेळेला एकच गृप असेल, शक्यतो फॅमिली. चार ते आठ जणांची. एक्स्क्लुजिव एक्स्पिरीयंस. फॅमिली बाँडींग वगैरे वगैरे.

मुंबैतल्या ज्यांची स्वतःची घरं गावाखेड्यात आहेत ते आमचे टार्गेट कस्टमर नाहीत. ते त्यांचं त्याचं जाऊन राहू शकतात.

नानाकळा मस्त कल्पना आहे. जेव्हा प्रत्यक्षात येईल तेव्हा अधिक माहिती द्या प्लीज. म्हणजे बुकींग कसे करायचे? लहान मुले असली तर चालतील का? वगैरे

छान लेख. आणि डीजीटल डीटॉक्सची कल्पना पण मस्त आहे.<<+११

कल्पना चांगली आहे डिजीटल ditox ची.

असं "कोल्ड टर्की" जाणे (एका झटक्यात वापर बंद करणे) प्रत्येकाला जमेल असे नाही. वाहन चालवताना, वर्गात, रेस्टॉरंट, प्रार्थना मंदिरे इ. अशा काही जागी वापर करायचा नाही अशी सुरूवात जमण्याजोगी आहे.

डिजिटल डिटॉक्स म्हणून पुस्तके वाचण्याचा फायदा होउ शकतो का. खरि पुस्तकं, ई रिडर किंवा टेब्लेट, मोबाईल वर नव्हे. कारण आपण म्हणताय त्या प्रकारच्या टुर्स या वर्षाकाठी एक किंवा दोन वेळा शक्य आहेत. पण पुस्तक वाचन, मुलांनबरोबर चित्रकला या गोष्टी आठवड्यात एक दोन वेळा करता येउ शकतात. Jogging, walk ला जाताना किंवा gym मध्ये सुध्दा पूर्ण पणे डिस्कनेक्ट होता येत नाही, कारण फोन वर संगीत ऐकणे, फिड्स चेक करणे हे होतेच।

{अशा प्रकारच्या ट्रिप्सवर जाऊन आलेल्या लोकांनी, त्यांना झालेल्या फायद्यांमध्ये आरोग्यात सुधारणा, मनःशांती, सर्जनशीलता वाढल्याचे सांगितले आहे, त्याचबरोबर आपली कार्यक्षमता वाढल्याचेही नमूद केले आहे. }

प्लासेबो? स्तोत्रपठन करून देखील लोकांना हेच रिझल्ट्स मिळाल्याचे दावे ऐकायला मिळतात.

छान लेख सुंदर कल्पना...

आता ज्यांची वयाची तिशी पस्तिशी पार पडली आहे त्यांच्या लहानपणी हे काही नव्हते. पण त्याशिवाय देखील आपण जगलो आहोत हेच मुळात ते विसरून गेले आहेत.
येणारया पिढीला लहानपणापासूनच हातात टॅब मोबाईल आहे. त्यांचे तर पुढे आणखी अवघड होईल.
मला तर भिती आहे की एखाद्याचे गॅझेटस तुम्ही दोन दिवस काढून घेतले तर अचानक तिसरे दिवशी त्याच्या मेंदूला हे सहन न झाल्याने त्याला वेडाचा झटका तर नाही ना येणार..

सकाळी वा संध्याकाळी वॉल्कला जाताना, वा जिमला जाताना, वा मार्केटमध्ये एखादा फेरफटका मारायला जाताना तुम्ही मोबाईल सोबत नेत नसाल पण घरी आल्यावर तो आठवणीने चेक करत असाल तर काही फायदा नाही. कारण तुम्ही त्याला सतत डोक्यात घेऊन असतात. या मेंटल फेजपासून बाहेर यायला हवे. फिरायला जाताना फोन सोबत न्या आणि त्या तास दोन तासात त्याला उघडूनही बघू नका. आणि हे कष्ट न घेता सवयीने होऊ द्या. तर तुम्हाला ते जमले. पण फोनची बॅटरी लो झालीय आणि चार्जर जवळ नाही, म्हणजे प्राणवायूच संपला आहे असे तुम्हाला वाटत असेल तर अवघड आहे.

आधी माझेही असे व्हायचे. ऑफिसमधून बाहेर पडताना मोबाईल बॅटरी क्रिटीकली लो दिसली तर माझ्या डोक्याला शॉट लागायचा की आता घरापर्यण्तचा अर्धापाऊण तासाचा प्रवास मोबाईलशिवाय कसा होणार. पण काही बिनबॅटरीचे प्रवास आणखी मजा देऊन गेले हे मला समजले तसे हल्ली मी खिश्यात बॅटरी संपलेला स्विचऑफ मोबाईल घेऊन फिरणे एंजॉय करतो. हळूहळू हा पिरीअड वाढवत नेला की आपले आपल्यालाच समजते की आपल्यावाचून जगाचे अडत नाही की तिथे काय चाललेय हे न समजल्याने आपले काही अडत नाही.

लेख मस्त आहे आणि ती डीटॉक्स कल्पना पण आवडली. एक शंका वाटते की अश्या ट्रिपला जाऊन 'आपण कनेक्टेड नाही' या विचारात (आणि चिंतेत) सगळा वेळ जात असेल काय?

डिजिटल डिटॉक्स>> फोन न घेता ५ वर्षापुर्वी ३० दिवस युरोप मध्ये फॅमिली सकट फिरलो होतो. हॉटेल, ट्रेन तिकिट आधीच बुक केले होते. पण कधीच कनेक्टेड नाही असे वाटले नाही. एक आय पॅड घेउन गेलो होतो जो दिवसभर हॉटेल मधेच असायचा. आई-वडलाना emergency मध्ये ईमेल करायला सांगितले होते पण तशी वेळ आली नाही. रस्ता जर कळला नाही तर रस्तावर लोकाना विचारल्यास ते मदत करतात. कुठे फिरायचे त्याचा प्रिंट घेतल्या होत्या. सकाळी हॉटेल मध्ये त्याबद्दल विचारुन थोडाफार बदल केला जात होता.

मागच्याच वर्षी फोन न वापरता खिशात ठेउन १० दिवस कॅली - नवाडा - अ‍ॅरिझोना टुर केली. फोन फक्त सेल्फी काढण्यासाठी होता . सगळे हॉटेल आधीच बुक केले होते. कुठे जायचे त्याचा प्रिंट होत्या. AT&T चा $२ per call without cellular चा प्लॅन घेतला होता ज्यावर वडिल emergency मध्ये फोन करु शकले असते पण त्याची गरज नाही पडली. गाडीत गारमिन चे GPS होते आणि गाणी ऐकण्यासाठी CD घेउन गेलो होतो. पुर्ण ट्रीप मध्ये फोन वर एकही कॉल झाला नाही की डेटा वापरला गेला.

ह्या दोन्ही ट्रीप मध्ये पुर्ण फॅमिलीनी भरपुर मजा केली. एकमेकाचे संवाद वाढले. घरी मात्र असे बंधन पाळले जात नाही. आता तर रिलायन्स नी सगळ्याना २४ तास कनेक्टेड करुन ठेवले आहे.

माझी अवस्था डिजिटल डिटॉक्स पेक्षा पुढचीच आहे. लोक वापरतात ती सिस्टिम मी मेंटेन करते त्यामुळे कंप्यु टरच्या आत राहणा रे व्यक्तिमत्व!!! फोन कधीच बंद करत नाही रात्री २ वाजता अपडेट होतात तेव्हा फक्त एक मिनिट. पण ह्या सर्वातून दूर राहायला मी रोज घरीआल्यावर फोन चार्जिंगला लावून एक तास बघत नाही. त्या वेळात सीरीअल्स बघते. वीकांताला खडे मण्यांची ज्वेलरी बन वते. फ्रॉम स्क्रॅच. वॉकला जाताना शक्यतो गाणी ऐकत नाही. स्वयंपाक करते तेव्हा एफ एम रेडिओ ऐकते. रेसीपी नेट वर बघावी लागत नाही. तशी ग रज असेल तर आधी बघून मग फोन बाजूला ठेवून काम करते. घरकाम करताना पण नेट व फोन पासून दूर.

हार्ड कॉपी पुस्तके वाचते पण प्रमाण कमी होत चालले आहे. एक तर गुगल बुक वरून डाउन्लोड करणॅ व मोठा साइज करून वाचणे जास्त सोपे आहे. दिवाळी अंक आता बंदच करणार. नीट वाचता येत नाहीत.
मला डिजिटल बॅलन्स सापडला आहे.

डिजिटल डीटॉक्स! छान कल्पना आहे.
नाताळच्या सुटीत कुटुंबासह गावी जाणार आहे. तेव्हा ट्राय करुन बघायचा विचार करते.

उत्तम संकल्पना...
एक अनुभव शेअर करतो... आम्ही सुट्टीवर आलो की मुंबईला असलेल्या आई-वडिलांसहित सर्वजण कोकणातल्या गावी जातो. तिथे अगदीच डिस्कनेक्टेड नसलो तरीही नो इंटरनेट, नो वॉट्सअप... फोन असतो.. पण तो बायकोच्या माहेरून आला तरच किंवा मामा मावश्यांपैकी कोणीतरी केला तरच.. किंवा मग तशीच काही गरज आम्ही कोणाला तरी केला तर... टीव्ही आहे पण तो ही बातम्या किंवा क्रिकेट करता लावला तर तेसुद्धा संध्याकाळी....
दिवसभर आंब्याच्या-नारळाच्या बागेत काम करताना निसर्गाच्या सानिध्यात बाहेरच्या जगाशी संपर्क नसला तरीही फारसे बिघडत नाही. किंबहुना या सर्वांची आठवणही येत नाही. गावातून यात-जात बऱ्याच जणांशी संवाद होतो. वेळेवर जेवण होते.. झोप होते.. आणि सकाळी वेळेवर उठणेही...
ऋन्मेऽऽष यांचा हा मुद्दा नक्कीच पटला की या आधी आमच्या लहानपणी यातले काहीच नव्हते.. त्यामुळे अशा वातावरणातही लोकांचे आयुष्य पुढे सरकत होते... शहरातून गावी पत्रव्यवहार होत असत.. याचा अर्थ असा नव्हे की प्रगती होऊच नये... पण आजकाल आपण आणि नवीन पिढीने आहारी जाऊ नये..
दुष्परिणाम लेखात आधीच नमूद केलेले आहेतच....

डिजिटल डिटॉक्स - काळाची गरज.
दोन वर्षांपूर्वी मुलाची मुंज, कोकणात जाऊन केली. तिथे नेटवर्क नाही. गरज पडल्यास, landline फोन.
८०-९० लोकं, जवळचे नातेवाईक आणि मित्रमंडळी. एवढ्या लोकांमध्ये कोणीही नेटवर्क नसल्याची तक्रार केली नाही. किंबहुना सगळे नुसतेच उपस्थित नसून, सोहळ्यामध्ये संपूर्णपणे सहभागी होते. मग अश्या सोहळ्याची मजा वेगळीच. नाहीतर आजकाल लग्नमुंजीमध्ये नावाला उपस्थिती असते, पण जो तो स्वतःच्या फोनमध्येच असतो.

लेख आणि प्रतिसाद रोचक!