पठाणकोटचे शहीद व आपण

पोहोचतय काय लिहिलेय ते !

राग, द्वेश, संताप, शरम, चिड्चिड.... ई.. सर्वच व्यक्त झालय.

अरे पण संसद हल्ल्यापासून ते पठाणकोट पर्यंत सर्व तेच आहे की... फक्त शहीद जवानांची नाव, गाव ई. बदलतात.

या खेपेस मेणबत्त्यावालेही दिसले नाहीत, बहुदा एव्हाना त्या मेणबत्त्याही 'दगड' झाल्यात.

तरी आपल्याला कशी 'सवय' होत नाही...? आणि ईतक्या सहनशील राष्ट्राला intolerant म्हणणारे महाभाग आहेत. [काही गोष्टी नसतात आपल्या डीएनए मध्ये. हे मान्य करायलाच हवे, लहानपणी चार वात्रट पोरांनी आपल्याला त्रास दिला की आई वडील काय सांगायचे. अरे मग त्यांच्यात खेळायला कशाला जातोस...? ते करतात म्हणून तू तसा वागू नकोस.. वगैरे. 'जास्ती त्रास दिला तर एकदाच त्यांच्या कानाखाली जाळ काढ आणि मग जे काही फटके बसतील तेही खायला तयार रहा..' हे असं नाही संगितलं जात आपल्याला. ईतके अनेक पिढ्यांचे सहिष्णू संस्कार...!]

एकदाच 'आर या पार' ची किंमत मोजायची तयारी आहे का आमची. एक व्यक्ती, कुटुम्ब, समाज, राष्ट्र म्हणून.? छे छे! आपण टॅक्स भरतोय ना... अजून काय करायचे..? 'सरकार' काय ते बघून घेईल...! पेक्षा या विषयावरील जुन्या व नव्याने येऊ घातलेल्या चित्रपटांच्या पडद्यावरील आर या पार, डायालॉगबाजी, व सुपरहिरो चा तमाशा बघून दात, मुठी आवळून वरील सर्व भावनांना वाट करून द्या. फार तर २५० रु. फक्त मधे काम भागेल, not even a scratch!

चला पुरे झाले ईथे चकट्फू टाईप करणे. ऊद्या पासून मह्त्वाच्या कामांचा डोंगर आहे- डेड्लाईन्स, विकांत, नवीन चित्रपट, साहित्य संमेलाच्या सुरस चर्चा, क्रिकेट चे विक्रम, .... ई...

बाकी या खेपेस अमेरिकेने जामच दम भरलाय म्हणे. आता बघा कशी बोबडी वळते त्यांची. 'पुढील' खेपेस कानही पिळतील.. जरा वाट पहा......!

त्या जवानांच्या आत्म्यास शांती लाभो !

पोहोचले हो राकु अगदी ...
कोडगे आहोत कि काय आपण ... विषण्ण होतय मन

परखड लेख.
>>जवानांनो, तुमच्या बलिदानाने मधूनमधून भरून येणारे आमचे डोळे म्हणजे मधूनमधून आम्हाला सर्दी-पडसे होते तशातलाच एक प्रकार आहे. >>>
फार झोंबणारे वाक्य असले तरी दुर्दैवाने खरेच आहे ते. शहीदांच्या नातेवाईकांच्या दु:खाची, त्यांना हयातभर सोसाव्या लागणारया वेदनेची कल्पनासुद्धा करवत नाही. वारंवार ज्या प्रकारे जवानांचे हकनाक जीव जातात ते पाहिले की सद्धस्थितीत याला कुठे अंतच नाही या जाणीवेने मन गलबलते.

फारच कळकळीने लिहीले आहे...मी शेअर करू का फेसबुकवर

कळकळीने लिहिले आहे.
जवान अक्षरशः पटावरच्या सोंगट्याप्रमाणे कामी आले. खरे तर दोन्ही देशांचे पंतप्रधानही त्यापेक्षा फार वेगळे नाहीत. या दोन ( किंवा कुठल्याही दोन ) देशांना कायम लढत ठेवण्यातच अनेकांचे हितसंबंध गुंतलेले आहेत.

राकु, तुम्ही पोट्तिडकेने लिहिलेलं आवडलं. पण तुम्ही शेवट तुमच्याकडून काय केलत किंवा काय करणार किंवा काय करता येईल असा केला असतात तर जास्त appeal झालं असतं. जनता कशी आहे आणि काय करते ते तर आपल्याला दिसतच असतं.

माझ्याकडून माझा पैसा ज्या देशामुळे माझ्या जवानांना बलिदान द्यावं लागलं त्या देशाला जाणार नाही ह्याचा मी प्रयत्न करते आणि करत रहाणार.

१. त्या देशात तयार होणारा कुठचाही product मी वापरत नाही आणि वापरणार नाही.
२. त्या देशातल्या कलाकाराचा कार्यक्रम पहात नाही किंवा पहाणार नाही कारण त्याने मिळवलेला पैसा त्या देशातच जाणार. माझ्याकडून त्या देशाच्या economy ला हातभार लागणार नाही.
३. मला जवानाच्या मुलाचा शिक्षणाचा खर्च करायला आवडेल पण त्याबाबतीत माहिती मिळवायचा प्रयत्न मी करते आहे. कोणाला माहिती असल्यास जरूर कळवावं.

राजेश कुलकर्णी -
आपला लेख आवडला... आठवण काढण्याशिवाय आणि चार भावनिक शब्द या व्यतिरिक्त आपण काही करु शकतो का ? मला नेहेमी गदिमान्च्या गाण्याची आठ्वण येते, आणि प्रत्येक शब्द मनापासुन एकतो. सवोच्च त्याग करणार्‍या जवान्नाना कडक सलाम.

https://www.youtube.com/watch?v=kRfWQ487k54

एकट्या शिपायासाठी, घास रोज अडतो ओठी...

१९९९ मधे कारगिलच्या युद्धात शहीद झालेल्यान्च्या कुटुम्बासाठी मुम्बैत आदर्श सोसायटि जशी झाली तशी आता मलबार हिलवर पण एक निघेल व त्यात अनेक जनरल, पवर, खोब्रगडे व चव्हाण यान्चे लोक flat विकत घेतिल. त्यापेक्षा या शहीदान्च्या कुटुम्बासाठी त्यान्च्याच गावी व्यवस्था झाली पाहिजे याची खबरदारी घेतली पाहिजे ती न घेतल्यास त्या पक्षाला मत देउ नये.

ओळ न ओळ भावली कुलकर्णी, विशेषतः.शेवटची ओळ.

आला दिवस बॉम्बस्फोटात मेलो नाही किंवा अतिरेक्याचा गोळीचा बळी ठरलो नाही किंवा कोण्या धनदांडग्यांच्या गाडीखाली चिरडलो गेलो नाही म्हणून देवाचे आभार मानत जगत रहावे. ह्याशिवाय आपण काय करू शकतो?

जाऊ द्या.

राकु, तुमचा आताचा लेटेस्ट प्रतीसाद पण चान्गला आहे.

टोटली अ‍ॅग्री !

आणि ते त्यांचे फोटो फेसबुकवर टाकून "कितने लाईक दोगे" टाईप प्रश्न विचारणे म्हणजे केवळ महान. बडवायला पाहिजे अश्या लोकांना.

बाकी ती खांदा देणारी त्यांची मुलगी होती, पत्नी नाही. त्यांना कॉमनवेल्थ मध्ये गोल्ड मेडलही मिळाले होते. आणि त्यांचा मुलगा ही मिल्ट्री मध्ये ऑफिसर आहे.

आणि ते त्यांचे फोटो फेसबुकवर टाकून "कितने लाईक दोगे" टाईप प्रश्न विचारणे म्हणजे केवळ महान. बडवायला पाहिजे अश्या लोकांना.>>
---- सहमत, कारगिल युद्ध काळात "अमक्या खरेदी च्या % नफा ...मदत... चिड अणणारा प्रकार

चांगला लेख. आपले सैनिक ज्या भूमीचे प्रसंगी प्राण पणाला लावून रक्षण करतात त्या देशाची आपण सामान्य नागरिक किती हानी करत आहोत हे जरी आपल्या लक्षात आले तरी त्यांचे बलिदान व्यर्थ जाणार नाही. जर सीमांचे रक्षण करण्याची जबाबदारी सैन्याची असेल तर सीमेच्या आतील भूमी सुजलाम सुफलाम (आणि स्वच्छ) ठेवण्याची जबाबदारी नागरिकांची आहे. आपण सगळे तेवढे तरी नक्कीच करू शकतो.

फेबु वर शेयर करणार आहेच. (तुमच्या नावसाहित अर्थात)
परवानगी साठी धन्यवाद.
खरच भावना पोचल्या. आतून आणि सगळ्यांच्या मनातल् लिहिल आहे.

मनापासुन लिहीले आहेत. पटले, भावले.

आवडले !
एकूणच प्रकरण फंद्फितुरीचे दिसत आहे. हा डाग अजुनही जात नाही ! आअण तेव्हढे लाईक देऊन मोकळे होतो. राजकारणी पोळी शेकुन घेतात.