टाईम वसूल! पैसा वसूल! टाईमपास टू वसूल!!

ही पोरी नाजूक लेल्यांऽऽची, तिला परबाचा लागलाऽय नाद ..
या नोटवर संपलेला टाईमपास-वन तेव्हा मनात बरेच प्रश्न सोडून गेलेला.
अमीर-गरीब लव्हस्टोरी बॉलीवूडी चित्रपटांना काही नवीन नाही, ना तो फॉर्म्युला कधी जुना होणार. ज्याच्या आधारावर हिरोईन सार्‍या जगाशी पंगा घेणार तो हिरोच जर आर्थिकद्रुष्ट्या कमकुवत दाखवला तर त्यांच्या प्रेमापुढे तेच एक आव्हान ठरते आणि सारे कथानक त्याभोवतीच फिरत राहते.

टाईमपास-वन हा चित्रपट देखील अश्याच पठडीतील एक असला तरी यात दोन वेगळेपण होते. एक म्हणजे पौगंडावस्थेतील प्रेमकथा आणि दुसरे म्हणजे प्रेमी युगुलांमध्ये निव्वळ आर्थिक दरी नसून दोघांच्या सुशिक्षित आणि सुसंस्कृतपणात दाखवलेली तफावत, नव्हे यांवरच हा चित्रपट बेतला होता.
या पहिल्या भागाचा शेवट दोघांची प्रेमकथा अर्ध्यावरच सोडून केला होता. ती कथेची मागणी असो वा दुसर्‍या भागाची सोय, पण लॉजिकली तेच पटणारे होते.

आणि तरीही तो चित्रपट मनात बरेच प्रश्न सोडून गेलेला. पैकी रेंगाळणारा एक असा - या चित्रपटाचे समाजमनावर काही पडसाद तर उमटणार नाहीत ना? यानंतर सुसंस्कृत मध्यमवर्गातील मुलींच्या पालकांना चित्रपटाच्या प्रभावाखाली आलेल्या एखाद्या दगडूपासून आपली मुलगी सांभाळावी तर लागणार नाही ना?
आणि म्हणूनच पहिला भाग पुरेसा आवडूनही मी या दुसर्‍या भागाबद्दल फारसे अनुकूल मत बनवून नव्हतो. ना या भागाची उत्सुकतेने प्रतीक्षा करत होतो.

पण आज दुसरा भाग पाहिला आणि तो या प्रश्नांची उकल करण्यास गरजेचा होता असे वाटले.

पहिल्या भागाची लिंक पकडून येणार्‍या दुसर्‍या भागातील कथा मात्र नेहमीचा फॉर्म्युला वापरतच पुढे सरकते. शिक्षणात कमी असलेल्या दगडूचे मेहनतीने अन सचोटीने मोठा माणूस बनणे. त्याचे प्राजक्तावरचे प्रेम तसूभरही कमी न होणे. तेच दुसरीकडे प्राजक्तादेखील अजूनही दगडूच्याच आठवणीत त्याचीच वाट बघत असणे. त्यांच्या या प्रेमकहाणीत त्यांच्या प्रेमाचे दुश्मन, प्राजक्ताचे वडील शाकाल उर्फ वैभव मांगले यांचाच काय तो एकमेव अडसर. बस्स एक त्यांची परवानगी मिळवली की हॅपी एण्डींग. चित्रपटाची स्टोरी सेट आहे हे समजायला आपल्याला जास्त वेळ लागत नाही. काय होणार आहे हे ठाऊक असते. जसे घडत जाते तसे अंदाज येत जातो. पण ते घडते मात्र फार रंगतदार पद्धतीने.

वॅंऊऽ वॅंऊऽ वॅंअऊ वॅं.. वॅंऊऽ वॅंऊऽ वॅंअऊऽ वॅं....
अ‍ॅम्बुलन्स सायरनची थीम उचलून बनवलेले गाणे हिरोची एंट्री घेते आणि ते काय अतरंगी कॅरेक्टर आहे हे पाचच मिनिटांत समजून जाते. या आधी चित्रपटाचे प्रोमोज पाहिले होते, तेव्हा हे प्रकरण हिरो म्हणून आपल्याला काही झेपणार नाही, असेच वाटले होते. मात्र चित्रपट संपता संपता माझे माझ्याही नकळत मतपरीवर्तन झाले होते. एखाददुसर्‍या जागी भुमिकेचे बेअरींग पकडायच्या नादात थोडीफार ओव्हरअ‍ॅक्टींग होते. पण मुळात त्याचा प्लस पॉईंट हा आहे की तो चांगली अ‍ॅक्टींग करतो. पहिल्या भागाच्या तुलनेत या भागातील काही द्रुश्ये डोळ्यातून पाणी काढतात. याचाच आणखी एक अर्थ असाही होतो की आपण त्या हिरोला (किमान या चित्रपटापुरते) स्विकारले आहे आणि त्यांच्या प्रेम कहाणीशी रिलेट करू शकलो आहोत.

प्रिया बापट ही अभिनेत्री दिसायला प्रचंड गोड आहे यात दुमत नसावे, पण तरीही का माहीत नाही मला तिच्यात हिरोईन मटेरीअल नेहमीच मिसिंग वाटत आले आहे. आता ते नेमके काय हे मलाही सांगता येणार नाही, पण यात मात्र ते मला गवसले. हिरो म्हणून दगडू सर्व फोकस स्वतावर घेत सिनेमा खायला समोर उभा असताना प्रिया बापट तिच्यावरही तेवढेच लक्ष द्यायला आपल्याला भाग पाडते. तिची चित्रपटातील एंट्री "मी बावरू की सावरू, माझे मला ना कळे... प्राऽजू प्राऽजू" या गाण्यांतून तितकीच दमदार होते. बरेच दिवसांनी एखाद्या मराठी सिनेमात हिरो हिरोईनच्या अश्या कॅरेक्टर उभ्या करणार्‍या एंट्रया बघायला मिळाल्यात.

अर्थात यात वाटा गाण्यांचाही आहेच. या एंट्रीच्या दोन गाण्यांबरोबर "दगडूऽऽ सावधान" हे गाणेही चित्रपटात छान वाटते तर शेवटचे सॅड सॉंग "सुन्या सुन्या मनामध्ये" देखील आपण आठवणीने घरी आल्यावर डाऊनलोड करतो. थोडक्यात टाईमपास-वनच्या म्युझिक अल्बमने वाढवलेल्या अपेक्षा टा-टू मध्ये पुर्ण होतात.

सहकलाकार - शाकाल उर्फ वैभव मांगले बेस्टच. सहकलाकार हा शब्द चुकीचा ठरावा इतके हिरो-हिरोईन एवढीच महत्वाची भुमिका या कॅरेक्टरची आहे. मुन्नाभाई चित्रपटामधील मधील बोमन इराणी यांनी साकारलेल्या डॉं अस्थानाच्या भुमिकेशी तुलना करायचा मोह व्हावा असे कॅरेक्टर आपल्या देहबोलीतून उभे करतात मांगले. पहिल्या भागातीलच बेअरींग इथेही पकडतात पण यात त्या पात्राच्या स्वभावातील आणखी काही पैलूंचे दर्शन घडते. चित्रपटात एके ठिकाणी हिरो त्यांना काटेरी फणस म्हणतो. त्यातील काटेरी भाग आणि आतला गोड गरा असे दोन्ही पैलू जेव्हा दाखवतात तेव्हा ते दोन्ही विश्वासार्ह वाटते, त्या त्या वेळी हेच यांचे खरे रूप आहे असेच वाटते. त्यामुळे त्यांचे वेळप्रसंगी चिडणेही योग्य वाटते आणि शेवटी घडलेले मतपरीवर्तनही तितकेच सहज वाटते.

भाऊ कदम यांची भुमिका तर त्यांच्यासाठी घरचे मैदान आहे. सहज निभावून नेतात. त्यांच्याकडून विविध प्रकारच्या भुमिका बघायला आवडतील. इथे त्यांना मिळणार्‍या फुल्ल मार्क्स बरोबर त्यांना कास्ट करणार्‍याला देखील फुल्ल मार्क्स द्यावे लागतील.

दगडूच्या मित्रांना आपापली एकेक लकब दिली आहे आणि पैकी कोणीही कुठेही चित्रपटातील मनोरंजन कोशंटचा तोल ढळू देत नाहीत.

सर्वांच्याच तोंडी असलेले चुरचुरीत संवाद हा या भागाचाही प्लस पॉईंट. विनोदनिर्मिती मुख्यत्वे यातूनच होते. मात्र कुठेही ओढूनताणून विनोद केलेला आढळत नाही.

नाही म्हणायला मध्यांतरानंतर एके ठिकाणी सिनेमा थोडासा रेंगाळल्यासारखे होते, पण हे पाचदहा मिनिटांचेच आणि गरजेचे आहे म्हणून दाखवलेय असे म्हणत आपण पुढच्या भागाची वाट बघतो.

तांत्रिकद्रुष्ट्या हल्ली मराठी चित्रपटांबद्दलच्या वाढलेल्या अपेक्षा हा सहजी पुर्ण करतो.
पण चित्रीकरणात विशेष लक्षात राहते ते कोकणचे सौंदर्य!
प्रिया बापटच्या सोबतीने ते आणखी खुलून दिसते. मुद्दाम दाखवायचा अट्टाहास न करताही विलक्षण सुंदर दिसते. दिवेलागणीच्या वेळेस, अंधारलेल्या कौलारू घरांमध्येही ते जाणवत राहते. त्या सौंदर्यात दडलेली सात्विकता भजनांमधून उमटत राहाते. हे सारे टाईमपास टू मध्ये दिसणे हा माझ्यासाठी एक सुखद धक्का होता.

या आणि अश्या काही अंगाने हा चित्रपट मला स्वत:ला पहिल्यापेक्षा उजवा वाटला. जर तुम्हाला पहिला भाग थोडाफार जरी आवडला असेल, तर हा नक्की बघा. जर पहिल्यात काही खटकले असेल, तरी एक चान्स द्यायला हरकत नाही. कदाचित जे पहिल्या भागात खटकले ते खटकने दूर होण्यासाठी याची मदत होईल.

रेटींग - ती ज्याची त्याची वैयक्तिक असल्याने मी देत नाही.
पण चित्रपटाने मनावर गारूड केले की मी एखाददुसरा दिवस त्याच नशेत असतो. तुर्तास, "वॅंऊऽ वॅंऊऽ वॅंअऊ वॅं.." गाणे गुणगुणत त्यावर हॉर्न वाजवल्यासारखी सिग्नेचर स्टेप करत नाचणे चालू आहे.

- ऋन्मेऽऽष