सावळा निश्चल रस्ता पहाटेच्या रात्री पहुडलेला
संथ पाउलांचा ताल मंद ठोक्यांशी जुळलेला
आणि आपलाच आपल्याशी एक मूक हिशोब चाललेला
धुसफुसीचा,
घुसमटीचा,
शक्याशक्यतांचा,
स्वप्न-वास्तवाचा,
आणि जिथे काही समजलं नव्हतं,
तिथे हातचा राखत..
जुळवाजुळव करत....
हाच सगळा हिशोब एका पिवळसर कागदावर मांडला होता
आणि तिच्या निद्रिस्त उश्याशी ठेवला होता
बाहेर निघताना दाराला कडी घातली नव्हती
कारण एक मूर्ख आशा कोयंड्यात साठली होती
स्टेशनवर पहिली लोकल यायला अवकाश होता
आणि बसायला जागा भरपूर होती
वर्तमानाशी नातं सांगणारी निरर्थकता..
त्या निरर्थक शून्यत्वात,
अजून एक शून्य मिसळलं..
एका बाकड्यावर विसावलं
मिटलेल्या डोळ्यांच्या आड पत्राची उजळणी चालू होती
आणि अचानक..
कर्कश्य भोंग्याने सगळी अक्षरं विखुरली..
बहुतेक तिने पुन्हा एकदा पत्र फाडलं होतं..
न वाचताच
....रसप....
२१ जानेवारी २०१५