वाळूचा कण

कधी वाटते
असेच एकट
जावे वनात
उगा भटकत

धुंद गारवा
देही भिनवत
सुनी कुठली
वाट तुडवत

धुके कोवळे
हळूच सारत
दवात ओल्या
जरा सावरत

मातीवर त्या
पाय टेकवत
जुने कुठले
नाते आठवत

वाळूवर अन
कुठल्या पहुडत
स्तब्ध निळाई
देही पांघरत

मागे दूरवर
मनास सोडत
वाळूचा कण
इवला होत

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/