कधीचा मीच वेड्यासारखा रे, बोलतो आहे!

अता मी राहिलो नाही, परी माझ्याच या ठिक-या....
मला मी वेचुनी सा-या जगाला वाटतो आहे!<<< शेर व खयाल आवडला.

मला अभिमान याचा की, भटांचा शिष्य मी आहे!
भटांच्या शायरीचा मी वसा सांभाळतो आहे!!<<<

'मी आहे' मधून 'मी एकमेव आहे' असे काहीसे वाटते, 'आहे मी' हे जरा अधिक सहज वाटले असते. वैयक्तीक आवडनिवड! कृपया गैरसमज नसावा. दोनवेळा 'भट' हा शब्द येणे कदाचित टाळता आलेही असते. कवीवर्य प्रदीप निफाडकरांनीही ह्या धर्तीवर रचलेला एक शेर आठवला. 'मी भटांचा कोण आहे काय सांगू, गझल माझी सांगते माझे घराणे'!

बाकी भटांनी असेही म्हंटले होते:

चालण्याची नको एवढी कौतुके
थांबणेही अघोरी कला यार हो

पिढ्यांना सर्व येणा-या मिळो छाया, फळे यांची....
बियाणे शुद्ध गझलांचे मराठी पेरतो आहे!<<<

ह्यात 'आव आणणे' जरा अधिकच जाणवले. किंबहुना गेल्या काही गझलांमध्ये 'आज माझ्यामुळे गझल हा काव्यप्रकार टिकून आहे' अश्या स्वरुपाचे अनेक शेर आले. हे काही मनाला रुचत नाही. स्वतःवर खुष असणे, ते जाहीर करणे, हे एका मर्यादीत पातळीपर्यंत छान वाटते.

एकुण ह्या गझलेत भरीची अक्षरे जाणवली. सीमलेस, गोटीबंद गझल वाटली नाही.

'आहे मी' हे जरा अधिक सहज वाटले असते<<<< इतकेच सांगायला मी आलेलो

असो

निफाडकर सरांचा शेर आवडला