एक दु:ख हवे माणसाला...

फारच किचकट.. थोडी ओंगळही आहे.. उंहू, नाही आवडली.
तुझ्या नेहमीच्या रचनांच्या जातकुळीची नाही म्हणुनही असेल.

वाचता वाचताच कविता महाजनांनी लिहिल्यासारखी का वाटली मला?

सावलीला इलाजच नसतो गं आणि.. तरी बिचारी त्यातल्या त्यात संधी मिळेल तेव्हा लांब जायचा प्रयत्न करतेच.. काळी वगैरे म्हणणंसुद्धा अन्यायकारक वाटलं..

चांगला मुक्तछंद
शब्द तुमच्या नेहमीच्या कवितेसारखे नव्हते पण नेमके नेटके वाटले

आवडला मुक्तछंद ,पण हे दुक्खं का हव आहे , हे पण जरा तुमच्या शैलीत add केल असत तर खूप मज्जा आली असती वाचायला

.

कशाला गं माऊ?
दु:ख हवे गं , माणसातला माणूस ओळखण्यासाठी.. सुखाची किंमत कळण्यासाठी... दु:ख हवं पण ते युध्हात रक्तस्नात होउन धारातिर्थी पडलेल्या वीर योद्ध्यासारखं... असं नागव्या भिकार्‍या सारखं ओंगळ नको गं.
हे आपलं माझं मत. तु नेहमी सुंदर लिहितेस... लिहिती रहा