ते आणि देव

दु:ख त्याच्या आतले केवढे निराकार
की दिसू नये कोण्या सामान्य माणसाला.
सगुण तुझ्यापरी पांडुरंगा;
तुला देव म्हणण्याचा मला काय अधिकार?

प्रार्थनांच्या पोळण्याने पराजीत प्रश्न...
पोहचू नये निराकार टाहो,
इतुक्या निर्वातात राहतो कां गाभारा?

दु:ख त्याचे भेदलेले उच्च,
आत त्याचे अंत आणि ओठावर हसू...
दगडाच्या मूर्तीमधे देव लागे वसू...!

त्याला आणि याला ठावे इथल्या वैषम्याची तर्‍हा;
तरी उभा हात आशीर्वादा,त्याचा एकाकीच लढा!

असे सारे गांव-गोत्,त्यांना तयांचीच फिकीर
बांधले देऊळ;खरे आला देवालाच धीर...

धन्यवाद!

(मी मायबोलीचा गेल्या वर्षीपासून वाचक आहे.आजोबा फिल्मच्या निमित्ताने इकडे लॉग इन केलं आणि आपली एखादी कविता टाकावी म्हणून तुम्हाला जोडला गेलो आहे.मी काही कवी नव्हे पण माणसाबद्द्ल मला बरच कुतूहल आहे.त्याच्या तात्विकतेचा अभ्यास करुन जे लिहीतो तेच हे...)