ओघ !

Submitted by परब्रम्ह on 26 April, 2013 - 14:39

कोण कुठे असते,
सरिते समान येते,
आपल्याच ओघा-ओघानं,
आधी मनास भिजविते,
सर्वांगाला स्पर्श करित,
ह्रुदय चींब करते,
त्या ओघाच्या आकलना आधिच,
सर्वस्व वाटुन जाते,
जाता-जाता आठवणींचे,
अंशिक थेंब ठेवुन निघते,
तु सुखि रहा असे आवर्जुन,
ह्रुदय तोडुन जाते,
भार हे थेंबांचे आता
सागराहुन मोठे,
सरितेने निर्मिलेल्या ह्या,
सागर मीलनात आता,
त्याची सरिता नसते.

शब्दखुणा: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users