ट्रांझिट हॉल्ट

दिवस दिवस नुसते पळण्यात संपत आहेत. वर्षभर घाण्याला जुंपल्यासारखं काम... आणि मार्च एण्ड म्हणजे तर कहर होता अगदी. टनओव्हर, टागेर्ट्स, टॅक्स प्लॅनिंग...! एप्रिल उजाडला... फ्री नाही म्हणता येणार, पण निदान श्वासांची लय नॉर्मल आली इतकंच. लँडिंग म्हणावं का याला... नाही... पुढच्या टेक-ऑफआधीचा ट्रांझिट हॉल्ट असावा. आज क्लायंटची मीटिंग अचानक रद्द झाली आणि चक्क दिवसाउजेडी घरी परतलोय. कुणीच नाही घरात...! बऱ्याच दिवसांनी विचार करायला आपले म्हणावे असे काही क्षण अवचित हातात! आणि हा विचार करता करता वर्षभरातील अनेक गोष्टी, सिनेमा पहावा तशा नजरेसमोर येत जातात. एकेक सीन डोळ्यासमोर तरळत राहतो... एकामागोमाग एक...!

* सीन एक... गेला एप्रिलच असावा. आठवतंय, आदल्या रात्री आई खोकत असावी खूप, पण तरी पदराखाली तोंड दाबून धरत. रात्री मला यायला उशीर झालेला... झोप तुटू नये म्हणून असावी, पण सकाळीच काम आटोपताना मी मात्र माझ्याच विचारात... प्रमोशन ड्यू आहे आणि इन्क्रिमेंटही. अप्रेजल तर चांगलं झालंय. आज उद्या कळेलच. थोडं लवकरचं पोचायला हवं. आई तरीही थोडी मागे पुढे करतेय-का? सगळं घेतलंय ना, म्हणून पाहायला असावी का तिची गडबड? कोण जाणे-मला तर पळायला हवं.

* सीन दोन... निघता निघता रोजच्यासारखी ही लिफ्ट... कोणी उघडी ठेवली की काय वरच्या मजल्यावर?... श्या.!! आली आली... हुश्श! ओफ्फो...! हे शेजारचे काका पण ना... थांबा थांबा करताहेत... मनात चरफडलो. (अहो... गाडी चुकेल ना... लवकर या!) कस्सं काय, बरंय ना; असं विचारायच्या बेतात असावेत... काय उत्तर द्यायचं?... अरे! यांच्या मानेला पट्टा, काय स्पाँडिलिसिस झालाय की का यांना...? तितक्याच हातात मोबाइल वाजला. बॉस...! शेजारच्या काकांच्या दाताची कवळी हलत होती की ते बोलत होते काही?... जाऊ दे...! येस बॉस!!!

* सीन तीन... फायनली गॉट द प्रमोशन... सीनिअर पोस्ट इन द डिपार्टमेंट...! मोअर रिस्पॉन्सिबिलिटी... नो टेन्शन... आय हॅव गॉट द एबिलिटी! संध्याकाळी पार्टी... उशीर! घरी आल्यावर कळलं, हिरमुसलेली लेक... तिच्या शेवटच्या पेपरला बेस्ट विशेस द्यायला विसरलो की सकाळी... तरी दुस-याच क्षणी कुशीत आली, सारं विसरून काहीबाही सांगत होती. काय सांगत होती...? नीटसं आठवत नाही... बहुतेक कॉन्ग्रॅट्सच्या एसएमएसना रिप्लाय चालू होता का?

* सीन चार... या वर्षी पाऊस खूप... आजही नुसता मी म्हणतोय... आज लोकल्स असतील ना रुळावर... आज तर पोचायला हवं यार वेळेवर. फोरेन डेलिगेट्सची मीटिंग आहे. ओह नो...! हे काय... सिलिंगला लिकेज... कधीपासून? निघता निघता विचारलं नुसतं... झाले बरेच दिवस... असंच काही म्हणाले बाबा. पुन्हा कधी दिसलं नाही गळताना... अरेच्चा... पण हे पोपडे कधी उडाले...?

* सीन पाच... वर्षभर नुसतं टुरिंग चाललंय. ही बहुदा आठवी खेप. आठ दिवसांनी परतताना जाणवत होतं-किती वर्ष आम्ही दोघं बाहेर तर सोडाच... नुसते शतपावली करायला गेलेलो नाही. घरी आल्यावर तिचा चेहराही तेच सांगत होता का? ...मे बी!! टूर व्हाऊचर उद्याच सबमिट करायला हवं.

* सीन सहा ... ऑफिसातच कोणीतरी विचारलं... किती मुलं? एकच... कितवीत? म्म्म्म्म!!!!! एक मिनिट... पटकन वयवर्ष मोजली. आठ. (नशीब साल लक्षात आहे.) त त दुसरी... हो-दुसरीतच! कसुनुसं हसत घरी आलो. लेकीला जवळ घेतलं. गालावर गाल घासला. कोण जाणे किती दिवसांनी लाड करत होतो. काय बोलू आणि काय नको असं झालं होतं तिला. हळूच विचारलं, बेटा दुसरीत ना तू... रागावत म्हणाली... बाबा! तिसरीत ना ! हम्म्म ! माहितेय गं मला... गम्मत केली. कळलं नसेल ना तिला?

* सीन सात... सलग तीन महिने विकली रिपोर्टस अगदी वेळेवर दिलेत. टागेेेर्टही अचिव्ह केलंय... दिवसरात्र नुसतं झोकून देत काम केलंय. बॉस-एमडी प्रचंड खूष आहे. यावषीर् प्रोबेबली....! जाऊ दे. आताच काही बोलत नाही. हे काय...? ब्लड रिपोर्टस... म्हणजे बाबा एकटेच जाऊन आले का रुटीन चेकपला?... गेले तीन महिने सांगत होते खरं... ओह ! ब्लडशुगर वाढली आहे. निदान कन्स्लटंटकडे तरी न्यायला हवं... प्रीस्क्रिप्शनही आहे... तिथेही जाऊनच आलेत. माझ्याचकडे बघताहेत का बाबा... माझी वाट पाहण्यात अर्थ नाही, असं तर नाही वाटत ना त्यांना...?

हे आणि असे बरेच सीन... आणि प्रत्येक सीन माझ्यामुळे अपूर्ण राहिलेला! अचानक खूपच अपराधी वाटू लागलं. आईबाबा, बायको, मुलगी, शेजारी, नातेवाईक, सारेच आपल्याला आरोपीच्या पिंजऱ्यात उभं करून वकिली आवेशात एकेक आरोप लावताहेत की काय, असं वाटू लागलं. काही चुकत होतं का ? म्हटलं तर हो - म्हटलं तर नाही. माझं करिअर- माझी प्रायोरिटी असू नये का...? माझ्या कामाशी माझी निष्ठा असली तर ती चूक झाली का? बाहेर चहुकडे नुसती स्पर्धा आहे.आणि जो तो पळतो आहे. क्षणाचीही उसंत नाहीच कोणाला... मग हे क्षणभर थांबणं कसं जमेल... वेग घेतला आहे... आता थांबणंही शक्य नाही आणि वेग कमी करावा तर बाकीचे जातील पुढे. खिडकीतून दिसणाऱ्या प्रत्येक फ्रेमवर नजर टिकणं अवघड आहे. काय करावं कळत नाही. रग्गड काम करायचं पोटासाठी - आणि जेवायला वेळ नाही. पैसा कमावयचा घरासाठी - आपल्या माणसांसाठी - आणि त्यांना द्यायलाही वेळ नाही. संध्याकाळची कातरवेळ घरात घुसू पाहात होती आणि मी प्रत्येक गुन्ह्याला स्वत:वरून पुसू पाहत होतो.

एकेक सगळे घरात परतत होते. पण कोणाच्याही चेहऱ्यावर तो वकिली अविर्भाव नव्हता. उलट ब-याच दिवसांनी अवचित सापडलेलं आपलं माणूस गवसल्याचाच आनंद ओसंडत होता. आता मात्र एकही क्षण वाया घालवण्यात अर्थ नव्हता. आजचे राहिलेले क्षण, निदान हा ट्रांझिट हॉल्ट तरी फक्त आणि फक्त मला त्यांच्या नावे करायलाच हवा.

अनुराधा म्हापणकर
http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/12575090.cms