तृप्त मी खाऊन कोंडा
अन् जरी धोंडा निजेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला
मृगजळावरती सुखाच्या
ना कधीही भाळलो मी
वेदनेची साथ शाश्वत
हात धरला नांदलो मी
वेदनेच्या सावलीची
जाण होती जाणिवेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला
उच्चभ्रू वस्तीत आम्ही
कैद केले का सुखाला?
या जगाने जाणले ना
मुक्त त्याच्या वावराला
रोपटे कुंडीत लाउन
का कधी मिळतो तजेला?
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला
नांदती मोठ्या घरी का
माणसे छोट्या मनांची?
संस्कृती केंव्हा रुजावी
मानवी संवेदनांची?
कोण मोठे? दावण्याच्या
पेटला जो तो इरेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला
झोपड्यांच्या चार रांगा
विश्व माझे आगळे हे
सर्व माझे मी तयांचा
सूत्र इथले वेगळे हे
दु:ख वाटुन घ्यावयाचा
छंद आहे पोसलेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला
लेक निघता सासराला
आसवे आलीच होती
माय बापाची जशी ती
लेक वस्तीचीच होती
एकही घालू न शकला
बांध अपुल्या भावनेला
कोंदले भाळावरी मी
आज माझ्या वेदनेला
निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--nishides1944@yahoo.com