पानोपानी...

छान आहे कविता.

आणि कसे हे जग स्मरणांचे
पानोपानी भरून गेले !

तू म्हटले मज, ' थांब घडीभर'
अन मी अवचित थांबून गेले ! >>>>> व्वा !

परागकण

>>स्वप्न बिलोरी कळले होते
श्वास तरी मम झपाटलेले
तुझे नि माझे जपता धागे
आयुष्याचे गाणे झाले !

सुंदर!

क्या बात है..........सहज आलीय.

>>बघ कशी ही वळणांना या
फुटून आली कैक पाऊले
तू म्हटले मज, ' थांब घडीभर'
अन मी अवचित थांबून गेले !.. आहा!

शुभेच्छा.. लिहीत रहा..

ओहो, सुमतीताई! किती सुरेख. किती ठिकाणी थांबले माहितीये?
अगदी पहिलच कडवं... त्या 'पुसट निसटसे' पासून विकेट पडत राहिली. खूप वेळा वाचली. अगदी मनातलं सांगायचं तर एकदम इंदिरा संतांची कविता वाचतेय असं काहिसं..... वाटून गेलं... पुसट निसटसं? तरीही अंतर्यामी झिरपणारं?
बहोत खूब!

क्या बात!! सुंदर!!

बघ कशी ही वळणांना या
फुटून आली कैक पाऊले
तू म्हटले मज, ' थांब घडीभर'
अन मी अवचित थांबून गेले !>>>>आहा किती छान ग सुमती! जबरी आवडलं हे तर

आवडली...

ही सुमतीचीच कविता........इतके दिवस कुठे होती दडलेली..... फार फार सुरेख !!

>>ही सुमतीचीच कविता........इतके दिवस कुठे होती दडलेली.....
अगदी! मनातलं... छान आणि सहज सुंदर!