कांचेचा खुळखुळा

प्रयेसीकडून कुठलीच बातमी नसल्याने जगण्या वागण्याचा ताल बिनसला. अंगण मोकळं पाहून दुष्ट पापणी मिटे ना. डोळ्यात पाणी आणि समय सरे ना, डोळ्यांच्या काचा झाल्या. प्रयेसी अचानक उडून यावी, तिला तृप्त अंतःकरणानी बघून घ्यावी आणि मनातले दीर्घ उसास्यांचे आनंदाश्रू व्हावेत.
.................अज्ञात

खरं तर तू तुझ्या अनुभूतीतून तुझे स्वतःचे अर्थ लावायला हवेस. प्रत्येकाच्या अनुभूती आणि समज, अर्थ लावण्याच्या पद्ध्ती वेगवेगळ्या असू शकतात्/असाव्यात.
असो.

कौतुक,
कुठल्याही लिखाणाला अथवा विचारासाठी कांहीतरी निमित्त हवं असतं. त्याचं महत्व अनेकदा फक्त तेवढ्यापुरतंच असावं अशा रूपकात्मत मांडणीत. मूळ कवी/लेखकाची झाकली मूठ असावी, म्हणजे वाचक; त्याचे विचार आणि लिखाणाचा त्याच्या परीने लागलेला आशय इथपर्यंत सीमित रहातो आणि त्याला वैयक्तिक संदर्भ रहात नाहीत. तू लावलेला "अर्थ आणि आनंदही" बरोबरच आहे कारण तुझी त्या वेळची मनस्थिती तशी असेल. तिसरा कोणी अजून वेगळ्या अँगलने विचार करू शकतो/करावा. शब्द किंवा वाक्यरचनेचा अर्थच लागत नसेल तर जरूर विचारावं कारण प्रांतवार भाषा, प्रचलित अथवा प्रसंगानुरूप आपोआप तयार झालेला एखादा नवीन शब्द यामुळे वाचतांना अडचण येऊ शकते. असो. पुरे करतो. फार लेक्चरबाजी झाली की काय बुवा ???? सांभाळून घे बाबा.

कवी कुसुमाग्रजांच्या एका कवितेचं; त्यांच्या समोर इतकं भिन्न सादरीकरण झालं की ते स्वतःच अवाक झाले. जे मांडलं होतं ते त्या परिस्थितीत अतिशय सुंदर आणि समर्पक होतं पण ती कविता लिहितांना त्यांना वेगळंच कांही अभिप्रेत होतं. त्यांनी ते मान्यही केलं. (तो कर्यक्रम, "लेणी तेजामृताची" या नावाने, त्यांच्या अमृत म्होत्सवाच्या आणि त्यांना ज्ञानपीठ मिळाल्याच्या निमित्ताने आम्हीच बसवला होता. त्याचे नाशिक्-पुणे-धुळे-दिल्ली असे एकूण २५ प्रयोग झाले, पैकी नाशिकचे सराव आणि दिल्लीचा प्रयोग त्यांच्या उपस्थितीत झाले. मी त्याचा प्रत्यक्ष साक्षीदार आहे.)