"तुमचं तुमच्या बायकोवर खरंच प्रेम आहे का हो???"

...... एका दगडात काही पक्षी नक्कीच मेले होते.

भरपूर पक्षी मेले असणार! आम्ही मेलो आहोत , असे कार्यालयीन वेळेत कुणी सांगणार नाहीत , भुंग्याला आता !

पण फोन उचलल्याबरोबर प्रत्येक वेळी बायकोने 'बिझी आहेस का? नंतर पुन्हा करू का फोन?' असं विचारणं किती इरिटेटिंग असतं माहिती आहे का? 'हो, कर थोड्या वेळात' असं म्हणलं तरी थोड्या वेळानंतरच्या पुढल्या वेळीही तेच 'बिझी आहेस का? नंतर पुन्हा करू का फोन?'!!!!

अशा असो, की तशा; पण या फोनांचा नि प्रेमाचा फारसा संबंध नाही रे भाऊ.

भुंगा, हे बहुतेक तुम्ही जयश्रीकडून लिहून घेतलं असावत असे गृहीत धरून जयश्री यांचे कौतुक करतो.

विषय फार आवडला, पण मला माहीतच करून घ्यायचं नाही आहे की हे तुमचं लेखन आहे.

चुभुद्याघ्या

सॉरी भुंगा, मी बहुधा अधिकच तीव्र बोललो की काय! माफ करा. पण तुमचं लेखन खूपच रसरशीत आणि उत्स्फुर्त असतं हे सगळ्यांनाच माहीत आहे.

साजिर्‍या म्हणिंग द राईट. प्रेमाचा फोनशी ताल्लुक नाही, केल्याने सिद्ध होत नाही आणि न-केल्यानेही..
अति फोन्-फोन करु नये हे खरे असले तरी करावा की एखादवेळेस उत्स्फुर्त फोन. काय बिघडले.
आणि खरं म्हणजे घरी बोलायला वेळ असतो कुठे एकतर?

रच्याकने- बोलायची गरजच पडत नाही वगैरे तर अजिबात पटले नाही लिंबु.

रैनाला अनुमोदन . खरेतर नवरा बायको फोनवरच जास्त बोलतात असा अनुभव आहे, प्रत्यक्षात घरी आल्यावर मुले, टिव्ही आणि इतर कामे यातुन नवरा बायकोला बोलायला फारसा वेळच मिळत नाही.
बाकी अती करु नये हेही तितकंच खरे.

छान, आवडेश !

>>>>> लिंबुकाकांचं ठीक आहे. फारच जुनं लग्न झालं आहे, पण तु ना जरा हिंदी सिनेमे कमी बघ. असल्या उच्च प्रेमाच्या कल्पना आल्या <<<<<
अहो कस्ल उच्च नि कस्ल हुच्च? प्रेम हे प्रेम अस्त, अन मनापासून केल तरच होत अस्त.
मला एक सान्गा, शाळकरी वा महाविद्यालयीन वयात अस्ताना, एखादी (/एखादा) आवडली, थोडेफार हसून, नजरेच्या इशार्‍याने सूत जुळतय असे वाटले की मग दिवस दिवसभर तिचाच विचार झाला नाही असे कितिक जण सापडतील? अन जेव्हा असा विचार होतो, त्यात काय काय नस्ते? सकाळी उठल्या उठल्या ती आत्ता काय बरे करत असेल? उठली असेल का? कामात असेल का? चहा घेतला असेल का? इथपासून ते कॉलेजवर जाईस्तोवर तिने आज काय बरे ड्रेस घातला असेल? ज्या कुठल्या बसने येते ती बस मिळाली असेल का? की स्टॉपवरच ताटकळत असेल? आपण आणायला जावे का? जावे तर बाईक कुणाची पैदा करावी? बाबान्ना थाप मारुन मिळवावी का? असेलच बाईक, तर समजा तिथे गेलो स्टॉपवर, तर न मागताच लिफ्ट बद्दल कसे विचारावे? नाही म्हणली तर काय? बरोबर मैत्रीणी अस्तील का? कोणकोण असतील? ती खडूस दोन शेपट्यावाली असेल तर कामच बोम्बलल.
नकोच ते, त्यापेक्षा कॉलेजमधेच डोळेभरुन बघुन घेऊ तिला.
अरेच्च्या? आज तिच्या हातात नेहेमीची पर्स (सदृश पिशवी ) दिसत नाहीये. डबा आणला नाहीये की काय? मग कसे होणार तिचे? चहाला बोलवावे का? नको, चहा नको, कॉफि बरी पडेल, खिशाचा अन्दाज घ्यावा मात्र.
आज ती थोडी उदास दिसतिये, काय बरे झाले असेल? आजारी असेल का?
आँ? कुठे स्थळाची बोलणि वगैरे तर चालू नस्तील ना? अरे बापरे... मग माझा पत्ता कट की काय?
मण्डळी, तर समजा पत्ता कट झालाच नाही, अन असेच विचार "तिकडून" देखिल होत अस्तील, तर काय बिशाद आहे लग्नानन्तर देखिल शब्दाशिवाय सन्वाद न होण्याची.
अन याकरता झालेले प्रेम्/लन्ग जुने वा नवे असावे लागते असे काही नसते.
वरील उदाहरणे केवळ वानगी दाखल. प्रत्यक्षात यापेक्षाही "डीऽऽप्ली" विचार केला जात अस्तो. अन जेव्हा तो विचार पलिकडच्यापर्यन्त यशस्वी पणे पोचतो/पोचू शकतो/पोचविला जातो, तेव्हा ते प्रेम यशस्वी रूप (म्हणजे दोनाचे चार होणे हो) धारण करू शकते.
भुन्ग्या अवान्तर बद्दल सॉरी बर्का, पण की नै, आमच्या सन्वादक्षमतेला ही मनिमाऊ जुनेपाने म्हणाली ना, म्हणून सान्गितले हो!

भुंग्या... मस्त रे..
लिंब्या.. लेका सगळ्यानाच स्वगत जमत नाहीत रे, म्हणुन हे कॉल्स ..:P

>>>> रच्याकने- बोलायची गरजच पडत नाही वगैरे तर अजिबात पटले नाही लिंबु. <<<<
हे ज्याच्यात्याच्या सापेक्ष आहे, पण मला जे जाणवले, अनुभवात आले ते मात्र असे अन असेच आहे.
खूप वर्षान्पूर्वी, म्हणजे ९४ च्या आधी, मी अन थोरला भाऊ एकाच ऑफिसात होतो. भाऊ घरुन उशिरा निघायचा, मी आधीच ऑफिसला पोचलेलो असायचो. एकदा एका क्रिटीकल कौटुम्बिक वादाच्या प्रसन्गात भावाने ऑफिसमधे माझे मत विचारले, मी सान्गितले. त्याने क्रॉस घेताना म्हणले की ठीके, हे तुझे मत, पण हे तुझ्या बायकोचे पण असेच असेल का? तिला न विचारताच तू कसे काय सान्गु शकतोस की असेच्/वा तसेच व्हायला हवे? मी सान्गितले की विचारायची गरजच नाही. जे मत मी माझे म्हणून सान्गितले आहे, तिचे देखिल याबाब्त तसेच मत असणारे. हव तर घरी आत्ताच्या आत्ता फोन कर अन विचार तिला.
प्रत्यक्षात फोन करण्याची गरज नव्हती, कारण भाऊ ऑफिसात निघायच्या आधीच त्या विषयावर लिम्बीशी बोलला होता, व त्यास त्याच शब्दात तेच उत्तर मिळाले होते, जे मी ऑफिसमधे सान्गितले होते.
यावर वाद म्हणून केवळ असे म्हणता येईल की तुमचे वैचारिक्/बौद्धिक दृष्ट्या "एकमत" असेल. पण हा विषय तसा नव्हता. वैचारिक्/बौद्धिक दृष्ट्या "एकमत" होण्याइतपत आमचे वय जवळपास नाही, शिक्षणही नाही, व लहानपण ज्या परिस्थितीत गेले दोघान्चे त्या पूर्णतः भिन्न होत्या. मग कशाच्या आधारावर हे उदाहरण मी देतोय?
तर बायकोने जेव्हा भावाला उत्तर दिले, कदाचित तेव्हा ती मनापासून विचार करीत होती, की या परिस्थितीत लिम्ब्या काय विचार करुन निर्णय घेईल, अन मी त्यास कसा फॉलो करीन, इकडे ऑफिसात देखिल लिम्बी काय म्हणेल यावर विचार करता, प्रथम जे होणे योग्य ते उत्तर, अन त्यास लिम्बी पाठीम्बा देईल याची खात्री, मला तिच्याशी प्रत्यक्ष बोलण्याचि गरज भासू देत नव्हती. ही खात्री, हा विश्वास, हेच तर यशस्वी प्रेमाचे फलितस्वरुप वा प्रेमाचे निदर्शक असत नाही का?
भावाने मला तत्काळ ते सर्टीफिकेट बोलुन दिले की एकमेकान्शी एकही शब्द न बोलता, आमनधपक्या समोर आलेल्या विषयावर एकमेकान्च्या अपरोक्षही तुमचे इतके एकमत होत असेल, तर भविष्यात तुमचे आयुष्यात तुमचे एकेमेकान्शी खूप चान्गले जमेल, पटेल. (याबरोबर हेही सान्गायला तो विसरला नाही की अशी उदाहरणे कमी असतात, व जे आहे ते टिकवून ठेवा)

मिलिंदा टवळ्या
बागु म्हणते तसच मीही म्हणेन की सगळ्याच बायका काय नवर्‍याला फोन करून पिडत नै :P....अ‍ॅटलिस्ट मी तरी आमच्या अहोंना आधी विचारतेच '' बिझी आहात का? नंतर करू का फोन??''
त्यामुळे तोही मोकळेपणाने सांगु शकतो की बिझी आहे, अन नंतर आवर्जून न चुकता कॉलबॅक करतो. फ्री असेल तरच बोलतो......:)

लिंब्या +१.
स्वभावानं येतं कि सवयीनं हे ठरवणं फारच कठीण. कारण स्वभाव आणि सवय हे सतत जुळवत राहणारा तमाम 'स्त्रीवर्ग' काळजीनं म्हणा किंवा संशयानं म्हणा आपल्या घनिष्ठ नातेसंबंधाला एका विशिष्ट वर्तूळात ठेवण्याचा प्रयत्न करते किंवा तो आपसुक होतोच. त्यात दिलासा मात्र स्त्री वर्गालाच जास्त मिळतो. मी काळजी करते ह्यात माझं काय चुकलं? असंच बर्‍याचदा ऐकावं लागतं आणि संभाव्य वादावर संगनमताने पडदा पडतो.

मौनं सर्वार्थ साधनम्!

लै भारी रे........
तुझ्याकडून नेहमीच विनोदापेक्षा काही जास्त अपेक्षित असतं आणि ते तू न मागता देतोस...
इथेही दिलय आहेसच. एकदम आवडेश

मिलिन्द ...सहि लिहिलयस्....एक्दम सहि ...एकदम आवड्याच .....:)

भुंग्या मस्तच! हं.....पण बायकांबद्दलच्या सगळ्या समजुतींना अनुमोदन आहे असं समजू नको हं!
बागुलबुवा तुला मात्र १०० मोदक .. बायका मल्टीटास्किंग च करत असतात.
मनीमाऊ........"जुन्या लग्ना"वरून आठवलं......पुलंचा एक किस्सा, जो माझा नवरा वारंवार उद्हृत करण्याची लिबर्टी घेतो(काय करणार...जुनं लग्न!)
बायको बाहेर पडताना विचारते(अर्थातच नव़ऱ्याला) ही साडी/ड्रेस नेसू की ती?
नवरा: कोणतीही नेस गं!
पुढील वाक्य मनातल्या मनात.... कोणतीही नेस गं.......कोण बघणारे तुझ्याकडे?

बरोबर आणि छान लिहिलं आहे. मी पण बिझी आहेस का असं नवर्याला विचारण्याची नेहमी खबरदारी घेते. पण कधी कधी विसरतंच मग वर लिहिल्याप्रमाणे उत्तरे मिळ्तात.

मानु,

आमच्या सन्वादक्षमतेला ही मनिमाऊ जुनेपाने म्हणाली ना, >>> ओ लिंबुकाका, कैपण बोलु नका. अहो तुम्ही विनोद करताहात का खरंच चुकीचा अर्थ लावलात माझ्या वाक्याचा? वाक्य लिहिताना चुकलं का माझं? मला एवढंच म्हणायचं होतं कि तुमचं लग्न इतकी वर्ष झाल्यामुळे नात्यात तेवढी maturity आली आहे कि शब्दांवाचुन सगळ्या भावना पोचतात. पण नविन लग्न झाल्या झाल्या त्याने/तिने लगेच अंतर्ज्ञानी व्हावं आणि मला काय वाटतं ते समजुन घ्यावं अशी अपेक्षा करणं चुक आहे. स्वानुभव हो. मला आता हे वाटतं आहे किंवा माझी आता कुठली अपेक्षा आहे हे न सांगताच कळावं अशी जर अपेक्षा केली तर तो/ती अगदीच बिचारे होवुन जातात. मग दोघांना मनस्ताप. त्यापेक्षा तोंड उघडुन घडाघडा बोला किंवा फडाफडा भांडा हे जास्त बरं. समजुन घेतलं नाही म्हणुन नुसतंच धुमसण्यापेक्षा. मग हळुहळु अशा अनेक प्रसंगातुन एकमेकांच्या आवडी आणि इच्छा समजत जातात आणि मग ते 'शब्दांवाचुन कळले सारे' गाणं म्हणायचे दिवस येतात. हुश्श ! एवढ्संच तर म्हणायचं होतं मला.

>>>>ओ लिंबुकाका, कैपण बोलु नका. अहो तुम्ही विनोद करताहात का खरंच चुकीचा अर्थ लावलात माझ्या वाक्याचा? वाक्य लिहिताना चुकलं का माझं? <<<< छ्या छ्या छ्या, तुझ नै चुकलं. अन मी विनोदही नै करत अन चूकीचा अर्थही नै लावत, मी फक्त तुझ्या वाक्याच "निमित्त" उचललं! आता येवढी उचलेगिरी जमायलाच हवी नाही का?

>>>> मला एवढंच म्हणायचं होतं कि तुमचं लग्न इतकी वर्ष झाल्यामुळे नात्यात तेवढी maturity आली आहे कि शब्दांवाचुन सगळ्या भावना पोचतात. <<<<<
नॉट नेसेसरी, किती वर्षे लग्नाला झाली की नाही झाली, याच्याशी संवाद जुळण्याचा संबन्ध नाही. तर प्रत्येकाच्या "मनोवृत्तीशी" आहे. माझ्याहूनही जुनी लग्ने झालेली पण विसंवादी अशी असंख्य कुटुंबे माझ्या तरी पहाण्यात आहेतच, तुम्हालाही दिसू शकतील. शिवाय, संवाद जुळण्याचा अन "तथाकथित म्याच्युरिटीचा" देखिल काही संबंध आहे असे मला वाटत नाही.
गरज अस्ते ती तुम्ही जोडीदाराचा जोडीदाराकरताच (त्याच्याच भुमिकेतून) किती विचार करताय. बहुधा बहुतेक जण जोडीदाराचा विचार करतात तो स्वतःकरता, स्वतःबद्दलच्या आत्मप्रौढीला/अस्मितेला जोजवत!
असो. इत्क्या विनोदी धाग्यावर गम्भिर लेखन नकोच कस!

आवडला लेख

मनेमावशे मी तुझ्यावर कधी रागावु शकतो का? एवढी माझी हिम्मत???

तु दिलेला 'सल्ला' कळला आहे...धन्स.

पण,
जसं तुला माहीतच असावं, 'निखळ प्रेमात असलेल्या दोन जिवातले संवाद एका सिमेवर 'शब्द' पुर्ण करु शक्त नाहीत... शब्द अपुरे पडतात. किंवा शब्दांची गरजच लागत नाही. एखादा 'प्रेमळ कटाक्ष' सुध्द्दा जन्माचं सार्थक करु शकतं.

पण,
जर वाटत असेल आज ''रसगुल्ले' खायला मन होत आहे' आणि रसगुल्ले समोर नाहीयत, तर मात्र संवाद शब्दांतच साधलेला बरा....नाही तर फक्त 'कटाक्षाने' रसगुल्ले सात जन्मातही मिळायचे नाहीत... हो की नय गं......????

लिंबुनाना तुमच्या प्रेमाच्या व्याख्या पटल्या.....हे सां.न.ल.

भुंग्या, या अवाच्यासवा प्रतिसादासाठी माफ नको करुस.....फिदीफिदी.

<<<वारंवार फोन केल्याने बिल येण्याचा तोटा असला तरी काही वेळा आजूबाजूच्यांचे बोलणे ऐकू येणे हा फायदा नजरेआड करून चालणार नाही>>>>

नो कमेंटस

हे बघा, उगा लिम्बूनाना अन लिम्बूकाका अन लिम्बुदा अस म्हणत भारावुन वगैरे जावू नका
आम्हाला जेव्हा संवाद (सुसंवाद) साधायचा अस्तो तेव्हा आम्हाला शब्दाची गरज पडतेच असे नाही हे शब्दशः खरे आहे.
मात्र......
जेव्हा आम्हाला दोघान्नाही "कडाकडा" भाण्डायची हुक्की येते तेव्हा मात्र आम्ही शब्दान्चे सहाय्य घेतोच घेतो. नुस्ते शब्दान्चेच नै तर नाना सूरसुरावटिसहित उपमाउत्प्रेक्षाउपहासादिक धारदार अलन्काराचेही! नि:शब्दपणे भाण्डण्यावर आम्हा दोघान्चाही विश्वास नाही.
एकतर मुक्याने भाण्डण म्हणजे शिन्च ते सुरु केव्हा झाल अन सम्पल केव्हा अन पुन्हा नव्याने सुरु केव्हा तेच कळत नाही. अन तेच कळल नाही तर आयुष्यभर "मौनं सर्वार्थ साधनम" करीत बसायचे काय?
[सुरसुरावटीस हाती लागेल त्या भान्डीकुन्डीन्चेही सहाय्य होते, बहुधा म्हणूनच पूर्वीच्या काळी युद्धात वापरल्याजाणार्‍या तोफाबन्दुकान्ना "भाण्डीकुण्डी" म्हणले जात असावे असा कयास आहे ]