पावसाचा दरोडा
आला सोसाट्याचा वारा
उठलं धुळीचं रिंगण
झाडझाडोरे हालता
गेल सारं रान पिंजून ||
बांधावर आम्ही उभे
आधार एकमेकांना दोघे
तवाच ढग आले दाटून
गेलं आभाळ फाटून ||
थेंब पावसाचे मोठे द्वाड
अंगावर बसे वादीचा चाबूक
जवा पाहिजे तवा नाही
जवा नको तवा यायची खोड ||
विजा चमकून भिती घालती
काही आगाव भुईला टेकती
वंगाळ भिती मनाला खायी
जिवासाठी आसरा शोधू पाही ||
उघडा सारा रानमाळ
नव्हतं कुणाचं छप्पर
ठिपक्यावानी झाड लिंबांच
सावली देत उभं र्हातं ||
तेवढा तोच आधार
तेचा आडोसा घेतला
त्याखाली वल्ले होतो
थेंब जोराचे चुकवत ||
एकाएकी आक्रीत झालं
सन्नकन आला जाळं
डरकाळीच्या आवाजानं
सारं रान हादरलं ||
मघापासून जणू चाटीत होती
जिभल्या तू तुझ्या विजबाई
माझ्यावर आभाळ कोसळलं
कुणाकडे मी पाहू बाई ||
मोठी उलथापालथ झाली
नजरंसमोर घरधनी पडला
एकाएकी प्राण त्याचे गेले
कोळशावानी काळाठिक्कर झाला ||
कारे आवचिंदी पावसा
तू ग भवाने विजबाई
दोघं आले दरोड्याला
नशीब माझं लुटून जाई ||
- पाषाणभेद (दगडफोड्या)
३१/०८/२०११
पहिल्या ओळीत चाल सापडली. पुढे
पहिल्या ओळीत चाल सापडली. पुढे ती हरवली. ही कविता अष्टाक्षरीत बसवणे सहज शक्य आहे..
अनिल सोनावणे यांना अनुमोदन,
अनिल सोनावणे यांना अनुमोदन, पण भाव व्यवस्थित उतरलाय कवितेत.... दाहक वास्तव...
अंगावर सर्रकन काटा
अंगावर सर्रकन काटा उभारला.
आवडली वास्तव कविता.
खरचं छान!
खरचं छान!:)
विदाहक वास्तव्य.
विदाहक वास्तव्य.