'आहे का कुणी घरांत?'

दुभंगून जाता जाता मी अभंग झालो
चिरा चिरा जुळला माझा आत दंग झालो...
(विजय फळणीकरांच्या सकाळच्या लेखात ह्या ओळी वाचनात आल्या.....)

छोट्या छोट्या गोष्टीत समाधान नाही वाटत हल्ली आपल्याला... लहानपणी कसं छोट्या छोट्या गोष्टीत धमाल असायची. जीव खाऊन दगडं बिगडं मारुन पाडलेले ते चिंचेचं एवढंसं बुटुक. पण केवढा अलभ्य लाभाचा आनंद असे त्यात! मैत्रिणीनं तिच्या बंगल्याच्या दारी असलेल्या एका दुर्लक्षित झाडाचं एक सुकत चाललेलं पण रंगीत पान माझ्यासाठी वहीत जपुन आणलं होतं.... तो अख्खा दिवस मी त्या पानाभोवती घोटाळत राहिले. वारज्याला रहायला असताना आमच्या चाळीमागे एक पाट वहायचा, त्या पाटापलिकडे १०-१५ मिनिटे चालल्यावर एक छोटी टेकडी लागायची, तिथे चमचमणारे दगड सापडायचे. ते गोळा करायला मी, दिप्या, दुधोणकरांचा भाई, संध्या गेलो होतो मोठ्ठी पिशवी घेऊन! गच्च भरुन आणली, स्वच्छ धुऊन अंधारात त्यात कुठे हिरा सापडतोय का म्हणुन किती शोध घेतला तेव्हा. वाटायचं एक जरी हिरा सापडला तर आईला देऊ. सगळी गरिबी दूर होइल.... खूप दिवस जपले होते ते चकाकते दगड... घर खाली करायची वेळ आली तेव्हा फेकुन द्यावे लागले शेवटी. आम्हालाच रहायला छत्र नव्हतं तिथं त्या दगडांना कोण जपणार? असलेच दगड आताशा मोठी किंमत मोजून घरात फॅशन म्हणुन ठेवतात... आहेत माझ्याकडे खूप सारे.
पर्वती पायथ्याला लक्ष्मीनगरला राहायला होतो तिकडे पण त्या टेकडी वर लपाछपी खेळायला जायचो. एकदा खेळता खेळता खूप अंधार झाला. वाट हरवली. जाम घाबरले होते.... इतक्यात मावशी आणि आई दूर एका दगडावर बसल्यासार्ख्या अंधारात दिसल्या. जीव खाऊन पळत सुटले, जेव्हा वाट सापडली तेव्हा ती वाट सापडण्याचा आनंड केवढा विलक्षण होता.
चतुशृंगी च्या जत्रेत आईचा हात सुटला. मी हरवले. भोकाड पसरुन रडायची सवय तेव्हाही नव्हती, पण डोळ्यातुन खळाखळा पाणी वहायला लागलं... आई आता कधीच दिसणार नाही का? प्रचंड गर्दी आजुबाजुला, पण फार एकटं वाटलं. पोलिसांनी हाताला धरुन बसवलं एका उंच स्टुलावर. अनाउंन्समेंट चालवली होती. आईसाहेब कुठुनतरी गर्दी कापत आल्या, बाप रे! त्याक्षणी आईचा हात पुन्हा हातात आल्यावर नवजीवन मिळालं होतं.....
आता ते सगळ सुटलं. ते गाव. ती नाव. ते अमूल्य दगड. मैत्रीचं सुंदर पान आणुन देणारी ती. पाठीवरुन फिरणारा तो मऊ हात..... देवासमोर तेवणारा दिवा लावायला आताशा त्या सांजसमयाला मी तरी कुठे असते घरी? हरवल्यासारखी घरी येते. मला आताशा माझंच घर विचारत असतं, 'आहात कुठे मॅडम?'

सर्वांचे आभार
मी विचारलं माझ्या घराला, आहे का कुणी घरात?
घर म्हणालं,
उंबर्‍यावर उभं राहुन विचारु नये, का गं अशी दारात?
ये ना, आत ये. घर तुझंच आहे.......