बेडूक

तुझी शैलीच वेगळी आहे रे..........पण स्वतंत्र आहे..........!!!!!!

'बाप' हेही.

मस्त आहे गड्या लिखाण. पु.ले.शु.

वरील प्रत्येक प्रतिक्रियेला अनुमोदन.
(बर्‍याचदा वाचले, बरेचसे डोक्यावरून गेले मात्र, निटसं नाही कळलं )

सुरेख आहे. छोटे आहे व खूप उलगडून न दाखवल्यामुळे अनेक ठिकाणी थांबून राहिलो. त्याबद्दल धन्यवाद.

विरेचनाचा (catharsis) हट्ट विचित्र गोष्ट असते. मनाची एक बाजू जेवढ्या जोराने तो हट्ट लावून धरते, दुसरी बाजू तेवढाच प्रतिरोध करत राहते. हे मानवी स्वभावातील एक सनातन द्वंद्व असावे. अश्या विरेचनातून काय साध्य होणार असते? ते केले नाही तर आपण निर्ढावलेले ठरू की काय अशी भीती वाटते का? स्वतःला संवेदनशील ठरवल्यावर त्यानुसार येणार्‍या अनेक 'जबाबदार्‍या' आपण एका कैफातच पेलतो. हा संवेदनशीलकैफ कधी थोडा उतरला (आणि, सुदैवाने, तो कधीतरी थोडातरी उतरतोच) की सणसणीत हँगओव्हर येतो. मग आपले आतले द्वंद्व सुरू होते, कारण आपल्याला तो catharsis सुद्धा तेवढाच नेत्रदीपक, भव्य (स्वतःसाठीच, इतरांसाठी नाही) पाहिजे असतो.
बर्‍याच वेळा वाटते की कैफात आपण स्वतःच ओढवून घेतलेल्या (हे क्रूर वाटेल) निराशा, हताशपणा यांचा कधीतरी कंटाळा येत असणारच ना. मग आपण इरेला पडून साचून राहिलेले धरण फोडण्याचा प्रयत्न करणार. (इरेला पडून संवेदनशील ) कदाचित, उद्विग्नतेचा कंटाळा येणे हेच विरेचन असते. तो कंटाळा आला तिथेच आपले धरण फुटलेले असते असे वाटते. ती भव्य घटना नसल्याने आपल्याला कळत नाही. मग आधीच कोरडे झालेले धरण फोडण्याचा प्रयत्न. ते फोडले की समाधानाचे एक इंद्रधनुष्य आपले आपणच चितारायचे. पण ते कमनीय नाही, नुसतेच बाक आलेले आणि सतरंगी नाही, तर फक्त चिखलाच्याच रंगाचे.

परमिंदर, सुरेख लिहलंत. विरेचन, द्वंद्व सगळं पटलं.
पण इतका अट्टाहास का? निर्ढावलेले ठरू वगैरे भीती वाटणे योग्यच, पण केवळ हेच कारणही नसेल, कदाचीत याचं उत्तर कोणीच देऊ शकनार नाही.
बर्‍याचदा वाचला होता मी हा लेख पण आपल्या विवेचनामुळे बरेच काही समजण्यास मदत झाली, धन्यवाद.

तगमगणार्‍या मनाची अस्वस्थता आणि सगळ्याच जाणीवांचा विखार उतरला आहेसा वाटतो.

यात जगण्याचीच, ऐशी की तैशी' असे म्हणत आलेले शब्द आणि त्यांची धग जाणवतेय!

अस्वस्थ तरीही जबरॅट!

अफाट आहे रे, अफाट! पुन्हा पुन्हा वाचले मी.

जबरदस्त. आवडले.

भन्नाट लिहीलंय.
निळा रंग मला आवडतो. आभाळाचा. पाहिजे ते मिळत नसले की आशावादाला चटावून बसलेल्या मनाला किती नाजूकपणे कुरवाळतो तो. आशावादातली पोकळी. पोकळ आशावाद. >> असे बरेच काही भारी आहे!

एक लिखाण, एक शैली म्हणून लिखाण चान्गले आहे (दोनचार शिव्या आल्यात त्या नस्त्या तरी आशयात फरक पडणार नव्हता - उलट त्या शिव्यान्मुळे ही वैचारिक अवस्था त्या त्या शिव्या उघड उच्चारू शकणार्‍या-सर्रास वापरणार्‍या वर्गाचीच आहे की काय असा आभास मात्र निर्माण होतोय, तो टाळता आला असता तर बरे झाले असते)
मात्र, एकूण लिखाणातून जे काही अस्वस्थ/असमाधानी, कुणावर तरी चिडावे-ओरडावे-रागवावे असे वाटूनही कुणावर हे करावे तेच न समजणार्‍या काहीश्या आन्धळ्या व बर्‍याचश्या निराशावादी चडफडीचे चित्रण केले आहे, ते मला "एक मानवी वृत्ती म्हणूण" मान्य होऊ शकत नाही
जर दुर्दैवाने, अशा मनस्थितीचा अनुभूती नव्हे तर प्रत्यक्ष अनुभव घ्यायची वेळ आलीच, तर मला नाही वाटत अनुभव घेणारा नन्तर काही अर्थपूर्ण सान्गायला शिल्लक रहात असेल. अन म्हणूनच, ज्यान्ना याचा अनुभव खूप लाम्बची गोष्ट अनुभूतीदेखिल नाही, त्यास अशा लिखाणाद्वारे मुद्दामहून ओळख करुन देणे मला काहीसे "भयावह" वाटते.
असो, ही माझी मते आहेत वा केवळ विचार आहेत.
ग्राह्य धरा वा गेलाबाजार विचारात तरी घ्या असा आग्रह नाही.

मयुरेश : अप्रतीम लिहीलयस... आवडलं. परमिंदर-प्रतिसादही तेव्हढाच लाजवाब !!

गुड लक अन चिअर्स !!!

शिव्या ही कुणा एकाच वर्गाची-वर्णाची मक्तेदारी नाही. विशिष्ट परिस्थितीतल्या मानसिक अवस्थेचे सादरीकरण आहे ते- त्यात शिव्या आहेत म्हणून बोंब ठोकणे, हे मूर्खपणाचे आहे.

मयूरेश तू एका अक्षराचा देखील बदल करू नयेस, असं वाटतं. कलाकृती होतानाच्या कळा सोसल्यानंतर कलाकाराने त्रयस्थ व्हावे हे उत्तम. कुठचंही स्पष्टीकरण अजिबात गरजेचं नाही. वरती आले तसे निरर्थक परिच्छेद येतच असतात. आपण त्याकडे दुर्लक्ष करावे.

जबरदस्त आहे, अत्यंत थेट आणि विश्लेषणाच्या फंदात न पडता नुसते अनुभवावे असे.
तरीही, परमिंदरचे विवेचनही प्रचंड आवडले.
साजिर्‍याला अनुमोदन, कशातही बदल करु नकोस, स्पष्टीकरण तर नकोच नको.

मयुरेश, जबरी आहे. अरभाटची पोस्टही आवडली.

हम्म ! सगळा त्रास, राग, खळबळ चांगली उतरलीये.

मयुरेश, मला जे "काहीतरी(च)" सान्गायचे होते, त्याचा आशय तुमच्यापर्यन्त व्यवस्थित पोचला आहे असे तुमच्या स्पष्टीकरणात्मक पोस्टवरुन कळते
अर्थातच, माझ्या प्रतिसादावरील तुमच्या प्रतिसादाकरता धन्यवाद
मतमतान्तरे असणारच, ती व्यक्तिसापेक्ष असतात. ज्याला जेवढ झेपेल, तेवढच तो वाचू शकेल, व या अर्थी मी वरील आशयासारख्या गोष्टीन्चा वैचारीक ताण फारसा सहन करु शकत नाही हेच खरे, व ते मी संयत शब्दात तुमच्यापर्यन्त पोचविले!

>>> विचारांच्या फ्लो मधे >>>>> (ती उद्विग्नता कुण्या वर्गाची नसून <<<<<
वर्ग हा मी केलेला शब्दप्रयोग, अन कुणीतरी त्याबरोबर जोडून घुसडू पहात असलेला वर्ण या शब्दप्रयोगातील फरक आपणास चान्गलाच ज्ञात असावा, अन्यथा आपणही वर्गाबरोबरच लगेच "वर्ण" घुसडला अस्तात.
हा मजकुर नक्कीच पटला, म्हणूनच मी आधीच, केवळ "टाळता आले असते" अशी शब्दरचना केली होती
टाळता आले असते, असे म्हणणे म्हणजे लगेच आहे ते खोडा/बदला असा होत नाही हे आपणहि जाणताच! अन ताकाला जाऊन भान्डे लपविण्याची माझी पद्धत नसल्याने, जर काही बदला असे सान्गायचे असतेच, तर अगदी सु:स्पष्टपणे तसे लिहीले असते हे निर्विवाद सत्य!

>>>>ते मला "एक मानवी वृत्ती म्हणूण" मान्य होऊ शकत नाही>>> यात फॅन्टसी वाटतेय? <<<<
वरील सर्व लेखनाची रचना, ही मी मनुष्याच्या तत्कालिक अवस्थेतून आलेल्या भावभावनान्चे चित्रण आहे असे समजतोय, अन म्हणूनच, तत्कालिक अवस्था, अशी गरज नाही की दरवेळेस ती "नित्य वृत्ती" असेल. म्हणून तो "वृत्ती" हा शब्दप्रयोग केला असे, मात्र यास मी फ्यान्टसी अजिबात मानत नाही. हे विचार, अशी अवस्था कुणावरही प्रत्यक्षात आलेली असू शकते हे मला मान्य आहे. आणी म्हणूनच, असा जर प्रत्यक्ष अनुभव कुणाला आल्यास काय होऊ शकेल या भयकम्पित मनाने पुढील परिच्छेदातील वाक्ये लिहीली होति. "भयावह" हा शब्द टोचणे सहाजिक आहे, मात्र मला ते तसे का वाटले याचे विवरण देण्यास स्वतन्त्र धागाच उघडावा लागेल. त्यातुनही, माझ्या नजरेसमोर एक विचार असा दिस्तो हे की, जशी अनुभवान्ची पुनरावृत्ती ठराविक कालाने होत असते असे अनुभवास येते, तसेच जर मानसिक अनुभुतीची पुनरावृत्ती प्रत्यक्ष अनुभवात झाली तर काय? हे समजायला, छोटेसे उदाहरण, हॉरर फिल्म बघितली असता, सामान्य माणूस नन्तर रात्रीचा एकट्याने बाथरुमला जायला देखिल बिचकतो व काही काळ पर्यन्त तरी ती फिल्म जरी फ्यान्टसी असली तरी त्याचे मनात घर करुन रहाते. बाथरुममधील एखाद्या सावलीने देखिल तो दचकू शकतो....! वगैरे वगैरे. असो.

************
बाकी, मी माझ्या त्या आधीच्या निरर्थक परिच्छेदान्मधून तुम्हाला "एका अक्षराचाही बदल करा असे दूरान्वयानेही सुचविले नसतानाही "व्यक्तिसापेक्षतेच्या नियमाप्रमाणेच कुणी सोम्यागोम्या प्रकाण्डपन्डीत" विनाकारणच धास्तावत असल्यास, त्यास माझा तरी नाईलाज आहे.
आणि मला आशा आहे की वरील उत्तर देताना कलाकृती होतानाच्या जेवढ्या कळा तुम्हाला झाल्या असतील त्याच्या सहस्रान्शाने देखिल कळा वरील स्पष्टीकरण द्यावेसे वाटल्यावर दिले गेल्याने झाल्या नसतील! आय होप सो, पण जर वरील स्पष्टीकरण देताना कसल्या त्या कळा येऊन तुम्हास दुखलेखुपले असल्यास मी त्याबद्दल दिलगिर आहे!
स्वगतः आयला, कळान्बाबतचे हे नक्राश्रू थोडेफार तरी, त्या बिचार्‍या कवि अन त्यान्च्या कवितान्च्या वाटेलादेखिल आले तर???
पण हे तरी मी स्वगतात देखिल का बोलावे? कुणाच्या पोस्टीचा स्पष्टीकरण देण्यासाठी वा अजुन कसाही, उल्लेख करा वा अनुल्लेख करा, असल्या गोळ्यान्च्या फैरी झाडणारा "कम्पुबाज सम्राट" आहे का मी? नाही ना? तेव्हा पुरे कविन्ची काळजी अन बास हे स्वगत!
स्वगत समाप्त
गोष्ट वाचल्यावर निर्माण उत्स्फुर्त अशा माझ्या भावना तुमच्यापर्यन्त पोचल्या, कळल्या, व ते तुम्ही मला कळविले! याबद्दल मात्र पुनःश्च धन्यवाद
(ही पोस्ट मी दोनतिनदा भर घालत अधिक सुधारायचा प्रयत्न केला आहे)

मयूरेश तू एका अक्षराचा देखील बदल करू नयेस, असं वाटतं. कलाकृती होतानाच्या कळा सोसल्यानंतर कलाकाराने त्रयस्थ व्हावे हे उत्तम. कुठचंही स्पष्टीकरण अजिबात गरजेचं नाही. वरती आले तसे निरर्थक परिच्छेद येतच असतात. आपण त्याकडे दुर्लक्ष करावे.

सहमत.

मस्त लिहीलयस रे... हेवा वाटला तुझ्या शैलिचा... वाचल्या वाचल्या मनात आलं... साला भोसडीच्याने काय भन्नाट लिहीलय. मस्तच रे... पुलेशु!

ठाऊक असते सारे काही सारे काही दिसत असते
वाहण्यासाठी जन्मलेली एक जखम इमानाने वहात असते
...अशीही एक लढाई असते जिचा शेवट असतो पराभव
वाया जाण्याकरिताच घ्यायचे असतात
असे काही काही अनुभव.....
...........................................शिरीष पै

सुरेख!!!
हा लेख अन् अरभाटाची प्रतिक्रियाही.

लिंबुजी आपला आदर राखुन सुचवावेसे वाटते कोणत्याही लिखाणात आशय महत्वाचा. भाषा ही माध्यम आहे.

मयुरेश, तु आता काहीही लिहलेस तरी असल एखादा का होईना खडा येणारंच.
चलता है, मागे ईलियटवर 'नी' म्हणाल्यात तसे, अनुल्लेख!

मयूरेश तू एका अक्षराचा देखील बदल करू नयेस, असं वाटतं. कलाकृती होतानाच्या कळा सोसल्यानंतर कलाकाराने त्रयस्थ व्हावे हे उत्तम. कुठचंही स्पष्टीकरण अजिबात गरजेचं नाही. वरती आले तसे निरर्थक परिच्छेद येतच असतात. आपण त्याकडे दुर्लक्ष करावे.>>>
प्रचंड अनुमोदन.

चांगलं लिहीलस मयुरेश.

काय प्रतिक्रीया देउ? कळला असेही म्हणवत नाही. अनुभव आला आहे, असे तर मुळीच नाही.
नुसतेच वर वरची प्रतिक्रीयाही देता येत नाही. काहीतरी वेगळे, खदखदणारे आहे असे जाणवत रहाते.
परमिंदराच्या प्रतिक्रीयेने लेखाचा संदर्भ कळण्यास मदत निश्चीतच झाली.

भन्नाट!!!!!!!!
अप्रतिम!!!!!!!!!!!!!!!