मला भावलेला 'तो' किंवा 'ती' ....

छान लिहिलयं.. असा विचार महाभारतातील प्रत्येक व्यक्तीरेखेबाबत करता येइल..
"धनंजय" पुस्तकात अर्जुन कसा योग्य आणि कर्ण कसा अयोग्य हे लिहिलय.. तर मृत्युंजय मधे याच्या उलट...

मला recently आवडलेला तो म्हणजे प्रकाश संताचा वनवास, शारदा संगीत इ. मधला "लंपन", बाकीही जुने बरेच आहे...

खूपच छान विषय !!! माझा हा मायबोलीवरचा पहिलाच प्रवेश. >>> पहिल्याच बॉल वर षटकार !!!

असो .

मला भावलेली ती .
(खरं सांगु का , असा एकेरी उल्लेख करायचं धाडस होत नाहीये )
मला आवडलेले चरीत्र म्हणजे "स्वामी" मधील रमाबाई !!

कोणी कोणावर इतकं प्रेम करु शकतं यावर विश्वासच नाही बसत आजकाल . जेव्हा रमाबाई सती जातात , त्या प्रसंगाचं जे वर्णन केलंय रणजीत देसाईनी .... आत्ताही ते आठवुन माझ्या डोळ्याच्या कडा पाणावल्या ...

असेच आणखी एक म्हणजे ... पुतळाबाई ... संपुर्ण शिवचरित्रात मुक राहुनही शेवटी अमर झाल्या ...रणजीत देसाईं नी जी अर्पण पत्रिका लिहिली आहे ना श्रीमान योगीची ती सिम्प्ली ग्रेट .

घराण्या मध्ये सतीची चाल नसतानाही या दोन पतिव्रता सती गेल्या ....खरंच येवंढं प्रेम कोण कोणावर करत असेल का हा प्रश्न मला नेहमी सतावत राहतो ....

घराण्या मध्ये सतीची चाल नसतानाही या दोन पतिव्रता सती गेल्या ....>>>

पैकी रमाबाईं माधवरावांच्या शवाबरोबरच सती गेल्या. परंतु पुतळाबाईंना शिवाजीराजांच्या मृत्युबद्दल उशीराने कळले त्यामुळे शिवाजीराजांचे जोडे कवटाळून त्या सती गेल्या असे ऐकले आहे.

रमाबाईं माधवरावांच्या शवाबरोबरच सती गेल्या. परंतु पुतळाबाईंना शिवाजीराजांच्या मृत्युबद्दल उशीराने कळले त्यामुळे शिवाजीराजांचे जोडे कवटाळून त्या सती गेल्या असे ऐकले आहे.>>>
हो हो अगदी बरोबर !! ( शिवरायांना सोयराबाई व इतर सहकार्‍यांनी मिळुन भडाग्नी दिला असण्याचीच शक्यता जास्त आहे ) त्या मुळे आदर जास्त वाढतो पुतळाबाईंविषयी .

रमाबाईंच्या सोबत किमान पती चे शव तरी आहे ...इथे तेही नाही ...केवळ प्रेम ...भक्ती पतीवर असलेली ...

(असेच अजुन एक चरित्र मला आवडणारे : " मस्तानी " हिला तर समाजाने कधीही राऊस्वामींची पत्नी असा दर्जा दिला नाही ...पण यांचे प्रेम मात्र खरे होते ... राऊस्वामी गेल्या नंतर यांनीही देहत्याग केला असे ऐकुन आहे)

________________________________________________________________________________

आणि इतर पांडवही का लाचार बनले >>

पण स्वतःला धर्मनिष्ठ म्हणवणारा युधिष्ठिर, द्रौपदीला एका वस्तू प्रमाणे द्युताच्या पटावर लावताना स्वतःला का थांबवू शकला नाही ?>>
हे पूर्णपणे बरोबर नाही. ह्या प्रसन्गाच्यावेळी भीमाच्या तोन्डी शब्द आहेत ध्रुतराष्टा सम्बधी

बाहु ते सम्प्रदेक्ष्यामी सहदेव अग्निमानय

अरे ध्रुतराष्टा ज्या हातान नी द्रौपदीला प्णाल लावलेस ते तुझे हातच जाळून टाकतो. सहदेवा अग्नि घेउन ये

अजून ही काही लिहवयचे आहे \नन्तर

हस्तिनापूरचा मूळ राजा धृतराष्ट्रच. पण त्याच्या अंधत्वामूळे ते सम्राटपद पंडू राजाकडे गेलं. >>>>>

पण नंतर पंडुने स्वतःच्या कर्तुत्वाच्या आणि पराक्रमाच्या जोरावर ते सार्थ सिद्ध केलं होतं. हि गोष्ट विसरता कामा नये. खरं पाहायला गेलं तर जर मी चुकत नसेन तर त्या वेळी ही राजा धृतराष्ट्रच होता. पंडू केवळ त्याच्या अधिपत्याखाली लढला होता. "जो टिकवेल, वाढवेल त्याचे राज्य" हि सत्तेची मुलभुत संकल्पना असते. त्या न्यायाने हस्तिनापूरावर खर्‍या अर्थाने पंडूचाच अधिकार होता.

असो... मला भावलेली पात्रे म्हणाल तर...

तस्लिमाच्या "लज्जा" मधला सुरंजन !

<<असेच आणखी एक म्हणजे ... पुतळाबाई ... संपुर्ण शिवचरित्रात मुक राहुनही शेवटी अमर झाल्या ...रणजीत देसाईं नी जी अर्पण पत्रिका लिहिली आहे ना श्रीमान योगीची ती सिम्प्ली ग्रेट .>>> सहमत !

आणखी एक आवडलेले पात्र म्हणजे "स्वामी"मधलंच आनंदीबाईंचं !

ह्म्म्म वाचायला चांगलं मिळणारे

राधा ( एकेरी हाक मारली तर चालेले ना ) छान विषय..

माझ्या अति लाडक्या त्या दोन आहेत...
१. पु.शि.रेग्यांच्या सावित्री मधली लच्छी (या सावित्रीचा वडाची पुजावाल्या सावित्रीशी काहीही संबंध नाही) - आपल्याला मोर हवा असेल तर आपणच मोर व्हायचं अशी आजीची शिकवण पाळणारी...
त्याबद्दल मी लिहिलं होतं बरंच पूर्वी माबोच्या एका दिवाळी अंकात.

२. मार्गारेट मिशेलच्या गॉन विथ द विंड मधली स्कार्लेट..
का ते सांगायची जरूरच नाही..
होपलेसली ऑप्टिमिस्टीक अशी स्कार्लेट... 'as god is my witness.....' म्हणत स्वतःला दिलेलं वचन...
अजून काय हवं...
याबद्दलही लिहिलंय मी पूर्वी माबोवर.

दोन्ही लेख आता माझ्या ब्लॉगावर स्थानापन्न आहेत.

मला भावलेला तो...

"द लास्ट बुलेट" : श्री. अशोक कामते

मुळातच गर्भश्रीमंत असलेला हा माणुस आयपीएस होवून महाराष्ट्र पोलीस सेवेत रुजु होतो. आपलं सगळं आयुष्य कधी नक्षलवाद्यांशी, कधी खंडणीखोरांशी, तर कधी राजकारण्यांशी लढण्यात घालवलं त्यांनी.
कधीही आपल्या निष्ठेशी, तत्वांशी तडजोड केली नाही. आयुष्यभर माणसेच जोडली.
सोलापूरातील त्यांच्या दोन वर्षांच्या कारकिर्दीदरम्यान एक दोनदा त्यांच्या संपर्कात आलो होतो. एवढा मोठा माणुस पण कमालीचा साधा, सरळ, कुठलाही अहंकार नाही, मोठेपणा नाही.
आपल्या आयुष्याची अखेरही त्यांनी या देशासाठी, देशवासियांसाठी लढताना आपले प्राणार्पण करुनच केली

A Real Hero कामतेसाहेब तुमच्यासारख्या खर्‍याखुर्‍या हिरोंची खरेच खुप गरज आहे हो देशाला ! तुमचं कार्य, तुमचं बलिदान आम्ही कधीही विसरणार नाही .

ल्हानपणी आवडलेले कॅरॅक्टर
फास्टर फेणे ,सिंदबाद, शेरलॉक होम्स...आणि वेताळ(भारी गोष्टी सांगायचा! :P)

टीनएजमधले,
कर्ण (मृत्यूंजय) , कच (ययाती) .

त्यानंतर..Doctors मधली लॉरा आवडली...इतकी की शेवटी डॉक्टरशी लग्न केले!

हे पूर्णपणे बरोबर नाही. ह्या प्रसन्गाच्यावेळी भीमाच्या तोन्डी शब्द आहेत ध्रुतराष्टा सम्बधी

बाहु ते सम्प्रदेक्ष्यामी सहदेव अग्निमानय

अरे ध्रुतराष्टा ज्या हातान नी द्रौपदीला प्णाल लावलेस ते तुझे हातच जाळून टाकतो. सहदेवा अग्नि घेउन ये>>>>

हे धृतराष्ट्राला उद्देशुन आहे की युधिष्ठिराला ?

न्हानपनी आमालाबी "टारझन-दी एप मॅन" लै आवडायचा पगा.

मला रावण बद्दल असच वाटतं कि बिचा-यावर अन्याय झालां.

खरं तर रावण हा शिवभक्त होता, खुप बुद्धिमान होता. शुर होता, कलाकार होता, संशोधक (विमाना वरुन म्हणता येईल) होता. त्याच्या आयुष्यात केलेली एकमेव चुक म्हणजे सितेला पळवलं. बरं पळवुन नेल्यावर तिच्यावर काहिच अत्याचार वगैरे केला नाही, यावरुन तो सज्जन होता असे म्हणायला काही हरकत नाही. किंवा त्याचे तिच्यावर खुप प्रेम असावे असाही अंदाज बांधायला स्कोप आहे. (स्त्रीची ईच्चा नसताना हाथ लावल्यास नाश होईलवर वगैरेचा नुसतं फेकम फाक वाटतं.)

बरं सितेवर प्रेम नव्हत म्हटल तर पळवुन नेण्याचं आजुन एक कारण म्हणजे त्याच्या बहिणीचं नाक कान कापल्याच्या बदल्यात रागाच्या भारत तिला उचलुन नेलं पण नंतर राग शांत झाल्यावर चुक कळली असावी. म्हणुन तर सितेला हाथ सुद्धा लावला नाहि असं म्हणायलाही वाव आहे.

अगदी याच्या उलट राम मात्र सज्जन नव्हता याचं उदा. म्हणजे रामाच्य रुपावर भाळुन रावनाची बहीण जेंव्हा रामाकडे येते तेंव्हा तो तिला लक्षमण कडे पाठवतो ते हि त्याच्या पाठीवर लिहून. हे खर तर रामाला न शोभणारं होतं.

बरं शेवटी रावणाचा मृत्यु सुद्धा घरच्याच माणसानी दगा दिल्यामुळे होतो.

एक, फक्त एक चुक आणि आयुष्यातुन उठावं तर लागलंच वरुन त्याच्या कला गुणांची व बुद्धिचाहि कुठे कौतुक नाहि.

त्या तुलनेत पतिव्रतेचा तपास म्हणुन बायकोना आगीत ढकलणा-या व धोब्याच्या टोमण्यावरुन वनवासात धाडणा-या रामाच नको तितकं कौतुक झालय.

बिच्चारा रावण.

मधुकर, तुमची वरील पोस्ट उपहासात्मक असेल तर ठिक आहे, पण तसे नसेल तर ....

रावण शिवभक्त होता, कलावंत होता, पराक्रमी होता, शक्तिशाली होता हे सर्व गुण मान्य करुनही वरचं विधान मान्य करता येत नाही. मुळात रावणात सगळ्यात मोठा दोष होता तो म्हणजे त्याचा प्रबळ अहंकार..

जो इतका प्रबळ होता क्या ज्या शिवाची आराधना तो करायचा त्यालाच त्याच्या कैलासासकट लंकेत आणायला निघाला होता. रावणाने आयुष्यात एक नाही तर अनेक चुका केल्या आहेत.

पुष्पकविमानाबद्दल बोलायचं झालं तर ते त्याने वडील बंधु कुबेराकडुन जबरदस्तीने हिरावून घेतलेलं होतं, तो त्याचा शोध नव्हता.

आपल्या एका हट्टापायी सगळ्या लंकावासियांचा बळी देणार्‍या व्यक्तीला बिच्चारा कसं म्हणता येइल?

<<<बरं सितेवर प्रेम नव्हत म्हटल तर पळवुन नेण्याचं आजुन एक कारण म्हणजे त्याच्या बहिणीचं नाक कान कापल्याच्या बदल्यात रागाच्या भारत तिला उचलुन नेलं पण नंतर राग शांत झाल्यावर चुक कळली असावी. म्हणुन तर सितेला हाथ सुद्धा लावला नाहि असं म्हणायलाही वाव आहे.>>>>

तसं असेल तर त्याने अंगदशिष्टाईला नकार का दिला. हनुमंताबरोबरच सीतामातेला सन्मानाने परत का नाही पाठवले. केवळ शुर्पणखेच्या उदाहरणावरून रामाला दुर्जन ठरवणे यासारखा विनोदही केवळ तुम्हीच करु शकता, मागेही स्वा. सावरकरांच्या बाबतीत तुम्ही ते सिद्ध केलेलंच आहे.

हे धृतराष्ट्राला उद्देशुन आहे की युधिष्ठिराला ? >>
धन्यवाद विशाल

माफ करा हे युधिष्ठिराला उद्देशून आहेत धृतराष्ट्राला नाही

राधा,
छान लेख !
दुर्योधनाबद्दल माहीती मिळाली !

राधा,छान लेखाने सुरुवात केलीस
मला भावलेले व्यक्तीमत्व म्हणजे १ ला बाजीराव.
या वीराच्या युद्धकौशल्याला तोड नव्हती.मला वाटतं रणांगणातील कोणतीही लढाई न हरलेला हा एकमेव योद्धा असावा.
मस्तानीमुळे उदभवलेल्या कौटुंबिक आणि सामाजिक कलहामुळे बाजीरावाला जरी मनःस्ताप झाला तरी शेवटपर्यंत तो मस्तानीशी एकनिष्ठच राहिला.
ह्या व्यक्तीला जर अजुन आयुष्य लाभते तर ईतिहास पूर्ण बदलेला दिसला असता.

राधा, छान लेख!

मला अनेक पुस्तकातील अनेक व्यक्तिमत्वांनी भारलंय आतापर्यंत....

ते भावले की नाही माहीत नाही... पण ते ते पुस्तक वाचल्यावर मी बर्‍याचदा त्या व्यक्तीरेखेचा विचार करत बसायचे! त्या त्या व्यक्तीच्या आयुष्यातील ''जर'' ''तर'' चा विचार करत बसणे हा पुस्तक वाचल्यावरचा आवडता छंदच म्हणेनात!

अंकल टॉम्स केबिनमधला अंकल टॉम..... एक होता कार्व्हर मधला कार्व्हर.... अ‍ॅन रॅन्डच्या अ‍ॅटलास श्रग्ड मधली डॅनी टॅगर्ट....रिचर्ड बाखचा जोनाथन लिव्हिंगस्टन सीगल....

आणि कृष्ण, राधा, यशोदा हेही मला कायम म्हणजे अगदी आठवत असल्यापासून आवडत आलेत. प्रत्येक वाचलेल्या पुस्तकातून त्यांच्या वेगवेगळ्या छटा वाचायला आवडल्या आहेत. ययातीची पत्नी शर्मिष्ठा हिच्याविषयी कायम कुतुहल वाटत आले आहे. वासवदत्ता, उदयन, आम्रपाली....

संत मीराबाई.... संत कबीर.... भगवान बुध्द.....

किती नावे घेऊ? खूप मोठी यादी होईल...

छान लेख आहे. अशा व्यक्तिरेखेंबद्द्ल मला इतरांकडून वाचायला खुप आवडेल.
ऐतिहासिक वा पौराणिक व्यक्तीरेखेंबद्दल, इमेज बदलण्याचे प्रयत्न अनेकवेळा होतात. कैकयी काय किंवा आनंदीबाई काय, लेखकाच्या हातात असते ते.

लिटिल वूमन मधिल जोसेफिन मार्च, शिरवडकरान्चा फिरोज इराणी, अ स्टडी इन स्कारलेट मधील जॉन,
वपून्चा पार्टनर..... केशव पन्डीत .... श्रीमान योगी मध्ये रेखाटलेले मिर्झा राजे जयसिन्ग....
आणखी बरेच काही ....

लिहू कधीतरी ...