गुमनाम है कोई

सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या.

धुंद सोडुन बाकीचे सगळे चित्रपट पाहिलेले आहेत.

कही दिप जले कही दिल हे माझे आवडते गाणे आहे. तशी ही भुतवाली गाणी सगळ्यांच आवडतात कारण एक गुढ वलय असतं त्याभोवती. गाणी ऐकताना त्यातले गुढ परत जागे होते. यातले काही चित्रपट मी एकापेक्षा जास्त वेळा पाहिलेत तरीही तो पहिला थरार काही जात नाही. भिती वाटते ती वाटतेच.

वो कौन थी मध्ये ती आत बसल्यावर वापयर्स बंद, नंतर ती उतरल्यावर परत चालु. शेवटी सगळ्या रहस्याचा उलगडा होतो पण हे रहस्य मात्र गुलदस्त्याच राहिले.. बहुतेक वायपर्समध्येच काहीतर गोची होती.

तु गाण्यांवर लिहिलेयस त्यामुळे इथे अस्थानी , तरीही -- कोहरा जाम फसलेला. मुळ कल्पनेला भारतीय साज चढवायचे काम नीटसे जमले नाही. पण गाणी काय क्लास होती.... त्या मानाने बीस साल मुळ कथेच्या मानाने बराच बरा होता... (म्हणजे कथेपेक्षा बरा नव्हे तर अ‍ॅडॅप्टेशन बरे जमलेले). मी मुळ कथा वाचताना पण तेवढीच घाबरलेले..

सुरेखच ! अनुक्रमे साधना, नंदा, वहिदा रेहमान, झीनत अमान, वैजयंतीमाला आणि या सर्वांवर कडी करणारी मधुबाला--- हिंदी चित्रपटसृष्टीविषयी अतोनात प्रेम करायला लावणार्‍या या नायिका आणि लेखिकेने उल्लेख केलेले बहुतांशी सर्व चित्रपट हे नायकप्रधान असूनही निव्वळ यातील "हॉन्टिंग मेलोडी"मुळे चित्रपटापेक्षा यातील या सर्व "रहस्यमय" नायिकाच ल़क्षात राहतात.

"वो कौन थी" मधील इथे ज्या गाण्याबद्दल लिहिले गेले आहे, ते थीम साँग असल्यामुळे महत्वाचे आहेच तरीदेखील काळजात घर करते ते अन्य एक "जो हमने दास्तां अपनी सुनायी....". बीस साल बाद बद्दल मात्र तुलनेला वाव नाही कारण "कही दीप जले" याला तोडच नाही. का कोण जाणे पण बीस साल बाद जसा इथे रुचला, खपला, गाजला तसा याच टीमचा "कोहरा" का फसला हे समजू शकले नाही. कदाचित "रेबेका" चे पडद्यावर कधीच न येणे ही बाब हॉलीवूडला जशी भावली तशी भारतीय प्रेक्षकाला भावली नसावी. यातील एक हसरे गाणे "ओ बेकरार दिल हो चुका है मुझे आँसुओसे प्यार" हे लतादिदीचे अप्रतीम गाणे नेहमी ऐकण्यासारखे असेच आहे.

"गुमनाम" चे यश तर सांघीक सादरीकरणाचा एक चांगला नमुना म्हणावा लागेल. ८ व्यक्ती आणि सर्वांना कथानकात समान महत्व. संगीत, त्या निर्जन बेटाची फोटोग्राफी, रहस्यातील नावीन्यता (अगोदरच्या एका गुन्ह्याबद्दल सर्वाना एकत्र आणायचे व पाळीपाळीने यमसदनाला पाठवायचे), मेहमूदची धमाल आणि या सर्वांपेक्षा लताची ती पुकार !

"ज्युवेल थीफ" मधील कथानकाची गती हाच त्याचा मर्मबिंदू आहे, जिचा किमयागार होता एकमेव विजय आनंद. अखेरच्या रिळापर्यंत "अमर" आणि "विनय" या दोन भिन्न व्यक्ती आहेत ही रहस्याची भावना सातत्याने ठेवणे ही सोपी गोष्ट नव्हती पण विजय आनंद अशा प्रकारच्या कथाककात किती "मास्टर" आहे हे दिसते. तोच कित्ता त्याने "तिसरी मंझील" मध्येही गुंफला होताच.

"महल" बद्दल तर आणखीन काय लिहायचे? लता, मधुबाला ही दोन नावे या चित्रपटाशी अशी काय जोडली गेली आहेत की केवळ या चित्रपटाचे नाव जरी टाईप केले तर या दोघींची जादू नजरेसमोर येते.

"धुंद" आणि "सीआयडी" हे चित्रपट मी पाहिले नसल्याने त्यावर मत व्यक्त करता येत नाही, पण ज्या पध्द्तीने लेखिका स्वप्नाराज यांनी अप्रतिम भाषेत त्यांचे वर्णन केले आहे ते वाचून यांच्या डिव्हीडीज मिळवाव्यात असा मोह झाला आहे, आणि असे वाटणे हीच या लेखासाठी प्रशंसेची पावती आहे असे मी म्हणतो.

मी हे सर्व, अगदी धुंद सुद्धा बघितला आहे. गुमनाम मधले गाणे कोण गात होते, हे रहस्य
जरा तकलादू वाटले होते. पण सिनेमा खासच.यातली गाणी तर आजही भारुन टाकतात.

इत्तेफ़ाक आठवतोय का ? त्यात गाणे नव्हते पण नंदाच्या साध्यासुध्या इमेजचा सुंदर वापर
केला होता.

अमोल पालेकर, झरीना वहाब आणि विजयेंद्र घाटगे चा अगर नावाचा एक चांगला सस्पेन्स
सिनेमा होता. आशाचे एक गाणे पण खास होते.

अमोल पालेकर आणि शबाना आझमीचा एक सिनेमा होता, त्यात दोघांनी स्वत:च्याच भुमिका
केल्या होत्या, त्यात शबानाला झोपेत चालायची सवय असते.

दुसर्‍या एका सिनेमात पण अमोल पालेकर होता, त्यात रेल्वे मधे खून होत जातात. या तिन्ही
सिनेमात, अमोल पालेकरच्या भोळ्या इमेजचा छान वापर केला होता.

ऋषी कपूर आणि किमी काटकरचा पण खोज नावाचा उत्तम सिनेमा होता. त्याची बायको
हरवल्याची तक्रार घेऊन तो पोलिसांकडे जातो. आणि कीमी काटकर बायको म्हणून घरात
येते. शेजारी पाजारी, समाजसेविका, त्यांची छोटी मुलगी इतकेच नव्हे तर त्यांचा कुत्रा
सुद्धा, किंमीला ओळखतात, पण ऋषी कपूर मात्र तिला बायको मानत नाही, काय
असते रसस्य ? मिळाला कुठे तर अवश्य बघा. दोघांचाही वेगळ्या भुमिका.

Sir Arthur Conan Doyle चं The Hound Of The Baskervilles वाचलंय मी. या कथानकावर सिनेमा येऊन गेलाय हे मला माहीतच नव्हतं.

पण मला ती कथा इतकीशी काही आवडली नव्हती. रहस्याचा पर्दाफाश ज्या पद्धतीने झालाय ते विशेष रुचले नाही मला. शेवटी खूप प्रश्न अनुत्तरीत राहिले. एक तर Sir Arthur Conan Doyle यांच्या होम्स कथांमध्ये रहस्यांच्या मूळाशी अमानवी कारणे कधीच नसतात, हे ठाऊक असल्याने या स्टोरीतला गूढपणा (म्हणजे व्हॅम्प्/आत्मा/भूत वगैरे) आधीच लुप्त झाला होता. शिवाय काही काही असंबद्ध प्रसंग रचून कथा खूप खेचत नेल्यासारखी वाटते. अगदी अध्ये मध्ये २-३ वेळा मला direct शेवट वाचून टाकावा की काय असे वाटले. अर्थात ते सर्व प्रसंग मुद्दाम उत्कंठा वाढविण्यासाठी घातलेले आहेत की जेणेकरून वाचकाच्या मनात रहस्यभेदाचे पुष्कळसे tracks निर्माण व्हावेत. पण तरीही कित्येक प्रसंगांच्या बाबतीतली वातावरणाची वर्णने फारच रटाळ वाटतात. अर्थात हे माझे स्वतःचे मत. पण छोट्या हलक्या फुलक्या होम्स कथा आवडतात वाचायला. डोक्याला जास्त शॉट नाहीत (थोडं विषयांतर झालं पण क्षमा करा. ) "बीस साल बाद" मी पाहिला नाहिये त्यामुळे काही comment नाही करणार.

बाकी लेख मस्त जमून आलाय. धुंद मी पाहिलाय. पण नेमके तपशील आता आठवत नाहीयेत.

कुणी खोज सिनेमा पाहिलाय का? ऋषी कपूर आणि किमी काटकर आणि नासिरुद्दीन शाह. मस्त सिनेमा. याच प्लॉट वर मध्यंतरी एक नाटकही येऊन गेलं. "केस नं ९९" नाव होतं बहुतेक त्या नाटकाचं.

स्वप्ना, तुझ्या सगळ्याच्या लेखांची भट्टी परफेक्ट जमून आलेली असते.

ऋषी कपूर आणि किमी काटकरचा पण खोज नावाचा उत्तम सिनेमा होता

धुंद ची नेमकी हीच स्टोरी आहे आणि पुढे जाऊन ह्याच कथेवर मिथुन रंजीता आणि राखीचा चित्रपटही आला होता. मी धुंद पाहिला नाही तरी कथा माहित आहे

अजुन एक भुतगाणे मला आवडते - पांढरा गाऊन घालुन हातात मेणबत्ती घेऊन हिरवीन गाणे गात भल्यामोठ्या महालात फिरत असते आणि भयचकित झालेला जगदीप तिच्यामागुन फिरत असतो ...
गाणे आता आठवत नाही, पण आहे एकदम मस्त, आठवले की टाकते इथ.. तोपर्यंत कोणाला माहित असल्यास....

अप्रतीम लेख स्वप्ना...तुझं जुन्या चित्रपटांचे ज्ञान एकदम अफाट आहे..आधीच्या काही लेखांतुनही ते समजते..त्यात ही बेफाम शैली..अगदी डोळ्यांसमोर उभा राहतो चित्रपट..मी हे बरेचसे चित्रपट अर्धे मुर्देच पाहिले आहेत पण तुझ्या मागच्या ह्या तीनही लेखांतुन ह्या सगळ्या चित्रपटांच्या डी.व्ही.डीज्स घ्याव्यात असं वाटु लागलं आहे.

मस्तच गं स्वप्ना! अगदी ते वातावरण उभे केलेस!

काही वर्षांपुर्वी आलेला म्हणजे १९९१ मधे ....अवॉर्डविनर 'घोस्ट' या हॉलीवुडपटाची कॉपी मारण्याचा उद्योग ही केला बॉलीवुडने ....ते ही राहुल राय नि बसक्या तोंडाची शीबा हिला घेऊन! "प्यार का साया' नावाचा चित्रपट ....पण काही जमला नाही!

'घोस्ट' मधे पॅट्रीक आणि डेमी मूर होते.... एक सुखी जोडपे, एका अनपेक्षीत हल्ल्यात पॅट्रीक चा मृत्यु होतो. आणि तो भूत बनुन डेमी मूरला पदोपदी वाचवतो..... तिच्याशी संवाद साधण्यासाठी तो एका स्पिरीच्युअ‍ॅलीस्टचा आधार घेतो.
हिन्दीत राहुल रॉय नि शिबा नावाच्या बद्दड अ‍ॅक्टर्सला बॉलीवुडने संधी दिली आणि त्यांनी त्या संधीचे माती करत प्रेक्षकांना भारताच्या डेमी मूरपासुन वाचवले. नाही म्हणायला अमृता सिंग ने स्पिरीच्युअ‍ॅलीस्टचे काम त्यातल्या त्यात बरे केले होते.
तात्पर्य काय , हॉलीवुडपटांची जातकुळीच वेगळी असते...आपण उगाच त्याची कॉपी करु नये.

आर्या, काय घाण चित्रपटाची आठवण काढलीस!!! रागोवचा "रात" हा एक उत्तम जमलेला सिनेमा. नंतर त्याने भूत्.फूंक असले पिक्चर बनवण्यातच वेळ काढला.

जुन्या भूतवाल्या पिक्चरमधे गाणी हा एकदम सुंदर भाग. हल्लीच्या चित्रपटामधे तांत्रिक करामतीच जास्त असतात

नैना बसरे रिम झिम माझं अत्यंत आवडतं गाणं. साधना खूप सुंदर दिसते या पिक्चरमधे!! गुमनाम पण खूप लक्षात राहिला होता तो त्यातल्या गाण्यामुळेच.

इत्तेफाकमधे गाणं एक पण नव्हतं.. पण स्टोरी खूपच वेगवान आणी खिळवून ठेवणारी होती.

मस्तच लिहिलयस गं स्वप्ना!
सगळीच सही गाणी आहेत ही. त्यातही "गुमनाम" माझं एकदम आवडतं गाण

साधना तो नूरमहल,
संगीत जानी बाबू कव्वाल यांचे होते. सगळी गाणी सुमन कल्याणपूरची होती

मेरे मेहबूब न जा, आजकी रात न जा
होनेवाली है सहर, थोडी देर और ठहर

हे ते गाणे

आणखी एक होते

शराबी शराबी ये सावन का मौसम
खुदा की कसम, खुबसुरत ना होता
अगर इसमे रंगे मुहोब्बत ना होता

"भूत" पंगतीत आपले ताट मांडणारा व गुमनामच्याच आगेमागे आलेला मनोजकुमारचाच एक चित्रपट होता : "पूनम की रात". यातील अभिनेत्रीचे नाव आठवत नाही पण लतादिदींचे एक गाणे मात्र अप्रतिम असे होते "साथी रे ~~ तुजबिन जिया उदास रे, ए कैसी अनबुझ प्यास रे, आजा !!"

पॅट्रीक स्वेझीने सादर केलेला "घोस्ट" हा तर सर्वांना हवाहवासा झाला होता. डेमी मूरचे नाव याच चित्रपटाने सर्वत्र केले. असे असूनही भाव खावून गेली ती "व्हूपी गोल्डबर्ग". धमाल केली होती हिने आपल्या सहजसुंदर अभिनयाने, विशेषत: तो सात दशलक्ष डॉलर इतक्या अवाढव्य रकमेचा चेक "चर्चला देणगी" द्यावयाचा प्रसंग येतो त्यावेळेची तिची घालमेल पाहण्यासारखी आहे. अत्यंत न्यायपूर्ण असे "ऑस्कर" तिला मिळाले होते.

आणखी एक चित्रपट होता. अशोक कुमार व राजेंद्र कुमार (आता नाव आठवत नाही, पण संगम मधे राजकपूरची बायको वैजयंतिमाला हिला चोरून नेणारा, नि 'मेरे मेहबूब' मधे काम करणारा!).

अशोक कुमार जज्ज असतो. राजेंद्र कुमार हिरो, वकील. त्याचे जज्जाच्या मुलीशी प्रेम प्रकरण असते. (असे वाटते. पण ते कधीहि झाडाभोवती फेर्‍या, पळापळ, एकमेकांना मिठ्या मारून गडबडा लोळणे असे प्रकार करत नाहीत. आजकाल मला वाटते प्रेम प्रकरण नसले तरी उगीचच असले सीन दाखवतात!))

शेवटच्या सीनमधे पुरावे असलेले ग्लास हिरो वकील फोडून टाकतो, उत्कंठा वाढते, पण हिरो खरे ग्लासेस आणून गुन्हेगार शोधून काढतो. आनि गुन्हेगार कोण असावा?

मला वाटते गाणे नसलेला तो सिनेमा, गाणे नाही म्हणून लक्षात राहिला आहे.

स्वप्ना छान लेख. मी हे सगळे चित्रपट पाहिले आहेत. वर्णन छानच!!!
झक्की मला वाटतं तो म्हणजे कानून. मी पाहिलाय असाच एक सिनेमा. त्यात एक थिएटर बॅले पण होता. हिन्दीत झालेला पहिला प्रयोग असावा बहुतेक. बराच चांगला होता तो सिनेमा. शेवट आठवत नाही पण.

त्यात जगदीपला बघून मी जाम हसले होते. मला त्याची तेव्हापर्यंतची ओळख सुरमा भोपाली अशीच होती.

वेरी सॅड.. ब-याच वर्षांपुर्वी जगदीपवर एक लेख वाचलेला. एक चांगला होतकरु अभिनेता काँट्रॅक्टच्या बंधनात अडकला आणि त्याच्या करीअरची वाट लागली असे काहीसे त्यात होते. भाभी चित्रपटात त्याचा बराच मोठा रोल होता. त्याचे कामही खुप छान झाले. पण नंतर सुरमा भोपाली म्हणुन तो अगदी भलत्याच दिशेने वाहावत गेला.

दिनेश धन्यवाद.. मला माहित होते तुम्हीच उत्तर देणार ते... मी खुप डोके शिणवले पण गाणे आठवायलाच तयार नाही, गंमत म्हणजे 'होनेवाली है सहर, थोडी देर और ठहर' हे आठवत होते, पण पहिली ओळच आठवत नव्हती...
स्वप्ना, मला वाटत नाही तो चित्रपट कोणी पाहिला असेल म्हणुन.. दुरदर्शनवर हे गाणे नेहमी लागायचे पण चित्रपट लावायची तसदी त्यांनीही घेतली नाही.

लतादिदींचे एक गाणे मात्र अप्रतिम असे होते "साथी रे ~~ तुजबिन जिया उदास रे, ए कैसी अनबुझ प्यास रे, आजा !!"

मलाही हे गाणे आठवले होते वरचे वाचताना. हे गाणे ऐकताना लताने अगदी घाईघाईत गायल्यासारखे वाटते... बहुतेक त्या भुताला नायकाला बोलवायची फारच घाई झाली होती

वरील प्रतिसाद वाचता वाचता आणखीन एक "भुतीण" आठविली -- "ये रात फिर ना आयेगी" मधील परत त्याच पांढर्‍या शुभ्र साडीतील "शर्मिला टागोर" आणि परत तोच गोंधळून गेलेला नायक "विश्वजीत". यातील आशा आणि नय्यर यांची सुरेल संगत "यही वो जगह है, यही वो फिजा, यहीं पर कभी आप हमसे मिले थे" - चित्रपट फारसा आठवत नाही, पण हे गाणे मात्र आशा-नय्यर यांच्या "ऑल टाईम हिट" मधील जरूर आहे.

प्रतीक, त्यात मुमताज पण होती (पण भूत नव्हती )
मै शायद तूम्हारे लिये अजनबी हू, पण त्यातलेच ना.

मुहोब्बत कैसी हालत है, मुहोब्बत करके देखेंगे, हे पण त्यातलेच.

रिना रॉय चा पण होता एक भूत सिनेमा. गूंज, नाव होते त्याचे.
घोस्ट वरती आणखी एक सिनेमा आला होता, त्यात जयाप्रदा होती.

विश्वजीतचे इथे कोणी पंखे असतील तर सॉरी हं.

त्यला पंखे होते का कधी? तो हिरविनीपेक्षा गोड नाजुकसाजुक, मोजुनमापुन हसायचा, केसाचा भांग अजिबात न मोडता उघड्या गाडीतुन हिंडायचा. एका गाण्यात तो हिरवीन आणि बबिता की मालासिन्हा हिरो आहे, त्या गाण्यात तो हिरविनीपेक्षा गोड आणि नाजुक दिसतो.

त्यावेळी रफी, नौशाद, रवी, रोशन सारखी माणसे होती, म्हणुन विश्वजीत, जॉय मुकर्जी सारखे बाहुले तरले.. नाहीतर कधीच बुडाले असते.

स्वप्ना नॉस्टॅल्जिक केलंस बघ

"महल" बद्दल तर आणखीन काय लिहायचे? लता, मधुबाला ही दोन नावे या चित्रपटाशी अशी काय जोडली गेली आहेत की केवळ या चित्रपटाचे नाव जरी टाईप केले तर या दोघींची जादू नजरेसमोर येते.>>>>

अगदी, अगदी. पण या चित्रपटाचा खरा नायक होते ते या चित्रपटाचे स्व. खेमचंद्र प्रकाश यांनी दिलेले संगीत. मधुबालाचं दैवी सौंदर्य, अशोककुमारचा रुबाबदार नायक आणि लताचा वातावरणाला एक गुढ आकार देणारा आवाज. कसलं जबरा काँबिनेशन होतं राव.

"एक मध्यमवयीन व्यक्ती बर्‍याच दिवसानंतर आपल्या गावी येते. गावातली प्रचंड हवेली विकण्यासाठी म्हणून. हवेलीतला गुढ नौकर.... मग तिथे जाणवणारे अमानवी अस्तित्वाचे भास. शेवटी असे सिद्ध होते की त्या व्यक्तीने काही वर्षापूर्वी त्या वास्तुच्या खर्‍या मालकाचा खुन केलेला असतो आणि त्या मालकाची आई आपल्या मृत मुलाला न्याय मिळवून देण्यासाठी हे सगळं घडवून आणत असते. शेवटी ती त्या व्यक्तीचा वध करते. "

अहं.. हा एक मराठी चित्रपट होता. त्या अपराध्याची भुमिका वठवणारे श्रीराम लागू आणि वाड्यातला गुढ नौकर बहुदा निळू फुले यांची मस्त जुगलबंदी रंगली होती त्यात. आईची भुमिका केली होती दस्तुरखुद्द नुतनजींनी आणि त्यांचा मुलगा झाला होता सचीन. चित्रपट होता १९७७ साली आलेला किशोर मिस्कीन यांचा "पारध", किशोर मिस्किन निर्मीत दिग्दर्शीत या चित्रपटाला स्व. राम कदम यांनी जबरदस्त संगीत दिले होते.

चंद्रशेखर गाडगिळ यांनी गायलेलं "अजुन आठवे ती रात पावसाळी" हे गाणं असाच फिल देवून जातं.

मस्त लिहिलय...

हा खेळ सावल्याचा - नाहि आठवला कोणाला ? काजळ राती ....

खुप वर्षांपुर्वी मी एक अशाच गुढ गाण्यांची कॅसेट ( हो कॅसेटच) घेतली होती...! गुमनाम पासुन कही दिप... वगैरे सर्वी गाणी होती त्यात. रात्री हायवे/ घाटातुन येतांना फोर व्हिलर मधे मुद्दाम लावायचो आम्ही ही गाणी !
त्यातले एक लताचे गाणे "अकेली हुं मै...पिया आ जा" असे काहीसे होते. पण का कुणास ठाऊक या गाण्यात सुरांमधे काहीतरी गडबड होती असं वाटायचं! गुढ अर्थाचा फील येत नव्हता....

मस्त वातावरणनिर्मिती केली आहेस स्वप्ना

'धुंद' मूळ अगाथा क्रिस्तीचे पुस्तक आहे.. असलं अफलातून पुस्तक लिहिलंय की बास.. शेवट खुनी कोण आहे ते नाहीच कळत. धुंदही बर्‍यापैकी जमलाय.

'मधुमती'चे भूतही आवडते. आणि त्यातली गाणी!!

>>>>>>ही बहुतेक कुमुद छुगानी असावी.>>>>

ही कोण कुमुद छुगानी? 'वासना' या चित्रपटातील? आणि पुनश्: त्या नशिबवान विश्वजीत बरोबरची नायिका"? असे असेल तर हे विश्वजीत महाशय खरोखरीच नशिबवान म्हटले पाहिजेत ! कारण संगीतकार..
नशीबाने याला (जॉय मुखर्जीसह) योग्य त्या काळात दिग्गज असे संगीतकार मिळाले.... जसे ओ.पी.नय्यर, एलपी.,रवि, एसडीबर्मन, एस.जे. आदी... ज्यांच्या जादुई संगीतामुळे हे हिरो तगून राहिले.

>>>>>>ही बहुतेक कुमुद छुगानी असावी.>>>>

ही कोण कुमुद छुगानी? 'वासना' या चित्रपटातील? आणि पुनश्: त्या नशिबवान विश्वजीत बरोबरची नायिका"? असे असेल तर हे विश्वजीत महाशय खरोखरीच नशिबवान म्हटले पाहिजेत ! कारण संगीतकार..
नशीबाने याला (जॉय मुखर्जीसह) योग्य त्या काळात दिग्गज असे संगीतकार मिळाले.... जसे ओ.पी.नय्यर, एलपी.,रवि, एसडीबर्मन, एस.जे. आदी... ज्यांच्या जादुई संगीतामुळे हे हिरो तगून राहिले.

स्वप्ना, मस्त लेख!! तू हे असे लेख छान लिहीतेस..

घोस्ट!! कसला सुंदर पिक्चर आहे तो. एकनएक फ्रेम आठवते अजुनही..
पॅट्रिक स्वेझी तर इतका आवडायचा मला! ( तो नाचतोही अशक्य सुंदर! डर्टी डान्सिंगमधला त्याचा लॅटीन डान्स आठवला.) गेला बिचारा मागच्या वर्षी..

आर्या, ते गाणे आशाचे आहे
मै खुद हु चंद्रमुखी, चमक से डरती हु

अशी सुरवात आहे ना ?
अत्यंत अवघड गाणे आहे ते, एकंदर १६ राग वापरले आहेत त्या गाण्यात.

तुझे हे असे लेख आले की वाचल्याशिवाय राहवत नाही.... वाचलं की दाद दिल्याशिवाय!
झकास जमून लिहितेस. आणि त्या गाण्यांची लिन्क असल्याने पुनःप्रत्यय....
बहोत खूब.